Μόνο ως πράξη ακραίου τυχοδιωκτισμού και υποτέλειας, με δυνάμει βαρύτατες αρνητικές συνέπειες και στην εθνική ασφάλεια και στην εθνική οικονομία της Ελλάδας (και της Κύπρου), μπορεί να θεωρηθεί η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, χωρίς μάλιστα να έχει προηγουμένως εξασφαλίσει τη συναίνεση της Βουλής ή του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, ως όφειλε για ένα τόσο σοβαρό θέμα, να εμπλέξει την Ελλάδα και τις ένοπλες δυνάμεις της στις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονται στην Ουκρανία, αποστέλλοντας εξοπλισμό στον ουκρανικό στρατό που μάχεται τους Ρώσους (αλλά και διάφορες άλλες αποφάσεις που λαμβάνει για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ).
Τη στιγμή που δύο φιλικά έθνη, οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί, έχουν εμπλακεί σε μια αδελφοκτόνα σύγκρουση η Ελλάδα, αντί να παίξει οποιονδήποτε φιλειρηνικό και μεσολαβητικό ρόλο, πάει και ενισχύει στρατιωτικά το ένα από τα δύο. Τι αισθήματα για την Ελλάδα νομίζετε εσείς ότι θα κυριαρχήσουν στη ρωσική ελίτ; Ή μήπως πιστεύετε ότι θα τα ξεχάσει σύντομα όλα αυτά;
Πολλά ακούγονται για τη Ρωσία από τα αμερικανοκρατούμενα ελληνικά ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Ακόμα όμως και αν τα δεχθούμε όλα αυτά, έχουμε άραγε ξεχάσει ότι η Μόσχα ήταν το μόνο διπλωματικό στήριγμα του κυπριακού ελληνισμού από συστάσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, η δύναμη που δέχθηκε να παράσχει στο απειλούμενο κυπριακό κράτος αμυντικό εξοπλισμό που αρνήθηκαν οι Αμερικανοί (ισχύει ακόμα κατά το μεγαλύτερο μέρος του το εμπάργκο όπλων που επέβαλαν οι ΗΠΑ στο θύμα τους, την Κύπρο); Έχουμε κανένα λόγο να τη μαχαιρώσουμε πισώπλατα τη στιγμή που πολεμάει (έστω με λάθος και καταδικαστέο τρόπο) για την ύπαρξή της, ακόμα και αν καταδικάζουμε απολύτως τις ενέργειές της στην Ουκρανία; Αφήστε τον κίνδυνο εξαΰλωσης του ελληνικού λαού, σε περίπτωση τακτικής πυρηνικής σύγκρουσης, από τις αμερικανικές βάσεις που εγκαταστήσαμε σε όλη τη Βόρειο Ελλάδα. Ούτε κι εμείς όταν τα γράφαμε, δεν περιμέναμε να τα βρούμε τόσο γρήγορα μπροστά μας. (Τι θα συμβεί στην Αθήνα αν πληγεί η Αλεξανδρούπολη).
Η απόφαση αποστολής όπλων στην Ουκρανία, που σημειωτέον θα βλάψει, αντί να βοηθήσει τον ουκρανικό λαό, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, και θα επιβαρύνει τη θέση των μεγάλων ελληνικών πληθυσμών που ζουν ένθεν και εκείθεν της γραμμής αντιπαράθεσης στο Ντονμπάς, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το πιο ζωτικό συμφέρον της χώρας μας να διατηρήσει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τη Ρωσία και να αποφύγει αχρείαστες εντάσεις με τη Μόσχα, πολύ περισσότερο βαθειά τραύματα με εμβέλεια δεκαετιών, όπως αυτό που έχει ήδη προκαλέσει, κατά τα φαινόμενα, στις ελληνορωσικές σχέσεις. Η Ρωσία θα καταλάβαινε ενδεχομένως την ευθυγράμμιση της Αθήνας με τη Δύση, όχι όμως και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διεκδικεί η Ελλάδα στον πόλεμο εναντίον της.
Η καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων, προϋπόθεση για την τελική καταστροφή του ίδιου του ελληνικού (και κυπριακού) κράτους ήταν η επιδίωξη όσων είπαν στην ελληνική κυβέρνηση να στείλει τα όπλα, γιατί φυσικά αυτά τα όπλα και δύσκολα θα φτάσουν στους Ουκρανούς και δεν θα έχουν καμμία επίδραση στις εχθροπραξίες. Αυτό που θα κάνουν θα είναι να καταστρέψουν τις ελληνορωσικές σχέσεις, ζωτικής σημασίας για την ίδια την Ελλάδα (και την Κύπρο), τόσο για στρατηγικούς, όσο και για οικονομικούς λόγους. Να εξαφανίσουν δηλαδή και τα τελευταία υπολείμματα περιθωρίων ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, εντελώς απαραίτητα για την ευημερία και την ίδια την επιβίωση του ελληνικού λαού.
Η ζωτική για την Ελλάδα ανάγκη διατήρησης των καλύτερων δυνατών σχέσεων με τη Ρωσία ήταν προφανής στο παρελθόν, έστω και σε διαφορετικό βαθμό, για όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικο-ιδεολογικού προσανατολισμού, όπως στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κωνσταντίνου και του Κώστα Καραμανλή και όλες τις κυπριακές κυβερνήσεις από συστάσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το καταλάβαινε ακόμα και ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού, ακόμα και η χούντα του Παπαδόπουλου, που τοποθέτησαν οι ίδιοι οι Αμερικανοί στην Αθήνα!
Ήταν και είναι προφανές γιατί ο ελληνισμός αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει μεγάλες απειλές και επιβουλές, όχι από τη Ρωσία, αλλά από τη «σύμμαχό» του εντός του ΝΑΤΟ Τουρκία, αλλά και τους δυτικούς «συμμάχους» και «εταίρους» του, που όχι απλώς ανέχθηκαν, αλλά παρότρυναν την Τουρκία στην εκδήλωση της επιθετικότητάς της, με αποκορύφωμα την οργανωμένη από τον Χένρι Κίσσιντζερ και το ΝΑΤΟ εισβολή, κατάληψη και εθνοκάθαρση της μισής Κύπρου από τον τουρκικό στρατό, το 1974 και την προηγηθείσα επιβολή από τους Αμερικανούς στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, το 1967, ακριβώς για να φτάσουμε στο 1974. Σημερινοί Υπουργοί έλεγαν, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση πραγματοποιούσε απελάσεις Ρώσων διπλωματών, ότι χρειαζόμαστε τη Ρωσία ως αντιστάθμισμα των δυτικών πιέσεων και εξαρτήσεων. Ερχόμενοι όμως στην εξουσία ξέχασαν τι έλεγαν και εφαρμόζουν με μανία τις εντολές του Ανθυπάτου, εις βάρος των πιο ζωτικών εθνικών συμφερόντων της χώρας τους. ‘Όχι μόνο στο ουκρανικό, αλλά σε όλα τα μεγάλα θέματα εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής, όπου η αμερικανική CVC, με τη βοήθεια της τωρινής κυβέρνησης, κοντεύει να λεηλατήσει όλη τη χώρα και ετοιμάζεται τώρα να αρπάξει και το χρυσωρυχείο της Αττικής Οδού.
Οι δυτικοί «σύμμαχοι» και «εταίροι» ήταν επίσης πίσω από την οικονομική καταστροφή και λεηλασία της Ελλάδας (και των κυπριακών τραπεζών) με τα Μνημόνια και τις Δανειακές, στα οποία συνέπραξαν πλήρως και πολλαπλώς οι ΗΠΑ, και δια της τεράστιας επιρροής τους στην κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και δια της έγκρισης από το ΔΝΤ των προγραμμάτων οικονομικής καταστροφής Ελλάδας – Κύπρου. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνο για λόγους άμυνας τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά και για οικονομικούς λόγους. Η Ρωσία είναι βασικός τόπος προέλευσης τουριστών (δεν θα έρθει κανένας με την πολιτική που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και με τη διακοπή των αεροπορικών συγκοινωνιών Ελλάδας και Ρωσίας, θα πάνε όλοι στην Τουρκία), αλλά και από τους ελάχιστους μεγάλους άμεσους επενδυτές στην ελληνική οικονομία. (Στο αμόκ εκτέλεσης των υπερατλαντικών εντολών που την συνεπήρε, η ελληνική κυβέρνηση ανακάλεσε ακόμα και τις άδειες διαμονής Ρώσων επενδυτών!!!) (*)
Είπαμε παραπάνω ότι τα όπλα που στέλνουμε δεν θα ωφελήσουν τους Ουκρανούς, θα ωφελήσουν το ματοκύλισμα της Ουκρανίας. Είναι φανερό ότι οι Ουκρανοί δεν μπορούν να νικήσουν τον ρωσικό στρατό. Το μόνο που θα κάνει η ένοπλη αντίστασή τους, που ενθαρρύνουν παντοιοτρόπως οι Δυτικοί, θα είναι να φέρει κοντύτερα μια εκατόμβη αμάχων, όταν οι Ρώσοι θα αρχίσουν να χτυπάνε κατοικημένες περιοχές όπου είναι τοποθετημένα τα ουκρανικά αμυντικά συστήματα. Αυτό επιδιώκουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, να μετατρέψουν δηλαδή την Ουκρανία σε νέο Αφγανιστάν, που θα ματώνει διαρκώς τη Ρωσία. (Λέγεται ότι οι Ουκρανοί είχαν δεχθεί στάτους ουδετερότητας στις διαπραγματεύσεις με τους Γάλλους και τους Γερμανούς, όταν παρενέβησαν οι Αμερικανοί και τους εμπόδισαν. Δεν επιβεβαιώθηκε αλλά το θεωρούμε πολύ πιθανό.)
Όλοι οι άνθρωποι με κάποια συνείδηση πονάνε με την τραγωδία που πλήττει την Ουκρανία. Αν θέλουν όμως να σταματήσουν αυτή την τραγωδία, αλλά και να προστατεύσουν όλη την Ευρώπη και την ανθρωπότητα, από τις φοβερές καταστροφές που έρχονται, υπάρχει τρόπος και τον έχουν περιγράψει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, όχι τίποτα κομμουνιστές ή περιθωριακοί, αλλά όλες οι τελευταίες εναπομένουσες ανεξάρτητες προσωπικότητες – παρά τον επελαύνοντα ολοκληρωτισμό – και της αμερικανικής αριστεράς και της αμερικανικής δεξιάς, μεταξύ άλλων η Tulsi Gabbard, ο Χένρι Κίσσιντζερ, ο νυν αρχηγός της CIA William Burns, ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Μερσχάιμερ, ο Τζωρτζ Κέναν, ο Πατ Μπιουκάναν, η Νταιάνα Τζόνστοουν και πολλοί άλλοι
Και δεν είναι άλλος από την αναγνώριση του θεμιτού συμφέροντος ασφαλείας της Ρωσίας να μη φτάσει το ΝΑΤΟ στα περίχωρα της Μόσχας, να αποκτήσει η Ουκρανία ένα ουδέτερο στάτους και να τηρηθούν έστω και πολύ μερικά οι υποσχέσεις που δόθηκαν στην ΕΣΣΔ σε αντάλλαγμα της συγκατάθεσής της στη γερμανική ενοποίηση.
Θα περίμενε κανείς από την ευρωπαϊκή «Αριστερά» και από αυτούς που κάθονται στις καρέκλες που κάθισαν ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο Καγκελάριος Βίλυ Μπραντ, αλλά και ο Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου να έχουν το θάρρος να πουν αυτή την εντελώς στοιχειώδη αλήθεια και να αναλάβουν πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση, αντί να συμπράττουν, με το να μη τη λένε, σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο Ανατολής-Δύσης, που τελειώνει την Ευρώπη, εγκαθιστά στην ήπειρό μας ένα ολοκληρωτικό καθεστώς νεομακαρθισμού, απειλεί να προκαλέσει παγκόσμιο Κραχ, εμπεριέχει τον κίνδυνο παγκόσμιας πυρηνικής καταστροφής και τη βεβαιότητα, παρατεινόμενος, της οικολογικής καταστροφής της ανθρωπότητας.
Δεν έχουμε ασφαλώς την απαίτηση από το σημερινό, σπιθαμιαίο πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας να κάνει μια μεγάλη διεθνή πολιτική όπως αυτή που έκαναν στο παρελθόν ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Μακάριος, αποδίδοντας στην Ελλάδα και την Κύπρο αντίστοιχα την ακτινοβολία που κάποτε είχαν. Αλλά τουλάχιστο βρε αδερφέ, ας μην γίνονται βασιλικότεροι του Βασιλέως, πρωταγωνιστώντας στην καταστροφή του ελληνισμού, για να εξυπηρετήσουν τις δυνάμεις που φαίνεται να τους ελέγχουν. Ούτε ένα τόσο τοσοδούλι όχι δεν μπορούν να πουν.
ΥΓ. Ορισμένοι κύκλοι της «αριστεράς» προωθούν τη θεωρία των «αντιμαχόμενων ιμπεριαλισμών». Ωραία όλα αυτά τα σχήματα, αλλά δεν πήγαν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι στον Κόλπο του Μεξικού και στον Καναδά. Οι Αμερικανοί βρέθηκαν στα περίχωρα της Ρωσίας και στα στενά της Ταϊβάν και αυτοί απέδωσαν στον εαυτό τους ρόλο παγκόσμιας αστυνομίας (έχοντας ισοπεδώσει μισή ντουζίνα χώρες την τελευταία εικοσαετία). Μην τρελαθούμε εντελώς αδέλφια.
(*) Να προσθέσουμε σε αυτά ότι αρκετά αμυντικά συστήματα τόσο των ελληνικών, όσο και των κυπριακών ενόπλων δυνάμεων χρειάζονται ανταλλακτικά και υποστήριξη από τη Ρωσία. Αυτό το δικαίωμα το διατηρεί η Τουρκία, το απαγορεύουν όμως στον εαυτό τους Ελλάδα και Κύπρος με τις αποφάσεις που συμπράττουν να βγουν από την ΕΕ, χωρίς καν να ζητούν κάποιες εξαιρέσεις για λόγους δικής τους εθνικής ασφάλειας.
πηγή: konstantakopoulos.gr
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών