Οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν είμαι ούτε περήφανη ούτε μη περήφανη γι’ αυτό. Είμαι περήφανοι για εκείνους, τους θαυμάζω ως ανθρώπους. Δούλεψαν σκληρά, έκαναν οικονομίες, μας μεγάλωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Ναι, ξέρω, κλισέ, αλλά έτσι είναι.
Ωραία, λοιπόν και τι με αυτό; Το επώνυμο μου κάνει μπαμ ότι είναι αλβανικό. Δεν έχω σκοπό να το αλλάξω. Και στο σχολείο σχολίαζαν, και στις διακοπές σχολίαζαν, και στη σχολή σχολίαζαν, σκασίλα μου. Πάντα ήμουν η “αλβανίδα”, κι ας έχω γεννηθεί εδώ, κι ας μιλάω ελληνικά καλύτερα από πολλούς που γνωρίζω, πάντα ήμουν κομμάτι του συνθήματος “δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ”. Δεν τσακώθηκα ποτέ, δεν απάντησα στις μπηχτές ποτέ, ξεγλίστραγα από το μπούλινγκ σαν το νερό (αλήθεια, δεν ξέρω πώς το έκανα, μη με ρωτήσετε), αλλά πλέον με κουράζει και με στενοχωρεί.
Στο αντικείμενο που δουλεύω ξέρω ότι είμαι καινούρια, αλλά είμαι καλή. Αυτό το “σουσουσου, η Αλβανίδα”, “μουμουμου, η Αλβανίδα” έχει αρχίζει και με κουράζει, κυρίως πλέον γιατί μ’ ενδιαφέρει αυτό που κάνω και διαισθάνομαι ότι θα μου στερήσει ευκαιρίες μαζί με το φύλο μου. Δεν είναι απλώς πλέον ότι φοβάμαι ότι κάποιο αγόρι θα περάσει μπροστά και θα μου φάει στη στροφή κάποια ευκαιρία. Είναι ότι θα χρησιμοποιήσουν και την καταγωγή των γονιών μου για να με κρατήσουν εκτός.
Είναι στιγμές που λυπάμαι πολύ για όλους. Αλλά περισσότερο για τον εαυτό μου. Μην είστε κακοί άνθρωποι, μην ασχολείστε με τους άλλους μόνο για να τους κάνετε ζημιά. Μην κρίνετε ανθρώπους από το επώνυμο και την καταγωγή τους. Είναι κρίμα. Συγνώμη για τη γκρίνια. Απλώς ήθελα να το βγάλω από μέσα μου, να το δω γραμμένο, να το ξορκίσω και να πάψω να λυπάμαι.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Μελίνα
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών