Καλωσορίζοντας το νέο έτος με ένα οδοιπορικό στην πατρίδα μας.
2 Ιανουαρίου με τον καιρό να μας δίνει την δυνατότητα να συλλέξουμε εικόνες και συναισθήματα από τον δικό μας τόπο.! Εδώ, που κάθε πέτρα του, έχει γραμμένη μια ιστορία και η μυρωδιά του σε μεθεί σαν το παλιό καλό κρασί. Σε αυτόν τον τόπο που ψυχομαχεί προσπαθώντας να κρατηθεί στη ζωή, πικραμένος, βλέποντας το αβέβαιο μέλλον του.
Έχοντας χαράξει στο μυαλό μας μια διαδρομή με ενδιαφέροντα σημεία που θα επισημάνουμε, ξεκινήσαμε από το χωριό μας Δερβιτσάνη για τα ελληνόφωνα χωριά του Δελβίνου, αλλά με τελικό προορισμό το χωριό-μπαλκόνι Δίβρη.
Αφού έχουμε αφήσει πίσω τον κάμπο της Δερόπολης, στο χωριό Πετσά, που μοιάζει λες και είναι χτισμένο σε κρατήρα ηφαιστείου λόγο του ότι είναι περιτριγυρισμένο από βουνά και λόφους οι οποίοι διαβρώνονται, ήταν η πρώτη μας στάση.
Καλημερίσαμε τους δυο κατοίκους που συναντήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του χωριού.
Εντυπωσιακή!
Καμάρωνε πάνω σε ένα λοφίσκο αγναντεύοντας και τους δύο μαχαλάδες του χωριού. Τα σπίτια έρημα, χορταριασμένα και μνήμες φορτωμένα. Τους μόνους ήχους που θα μπορούσες να ακούσεις ήταν από κανένα κουρασμένο τσεκούρι να ετοιμάζει ξύλα για να πυρωθούν τα γερατειά το σούρουπο και της φύσης την αναπνοή.
Παίρνοντας μια γεύση και γεμίζοντας με καθαρό αέρα, συνεχίσαμε για το Ελευθεροχώρι το οποίο είναι χτισμένο στις πλαγιές του Πλατοβουνίου και σε υψόμετρο 650μ. Πριν όμως ανέβουμε για να απολαύσουμε την εντυπωσιακή θεά που ξετυλίγεται μπροστά σου, από την πόλη του Δελβίνου και μέχρι την κορυφή του Παντοκράτορα, κάναμε και μια μικρή στάση στο Καρδικάκι.
Κατεβήκαμε στην είσοδο του χωριού από το αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου με τα πόδια. Ανεβήκαμε στην πλατεία και από το μικρό καφενείο του χωριού ακούγονταν φωνές. Αποφασίσαμε και μπήκαμε μέσα, καλησπερίσαμε, αλλάξαμε ευχές, κάναμε τα αστεία μας και συνεχίσαμε.
Πριν πάρουμε το δρόμο όμως για την επόμενη στάση μας, ας τονίσουμε, πως στο χωριό πολλά έργα της κοινότητας έχουν γίνει με προσφορές και εθελοντισμό από τους κατοίκους του. Το ίδιο πράγμα διακρίναμε και στο Κακοδίκι. Πράξεις που περνάν ελπιδοφόρα μηνύματα και δεν μπορείς να μην χαίρεσαι βλέποντας τα.
Συναντήσαμε ακόμη μερικούς από τους λίγους κατοίκους των χωριών αυτών που μάχονται και ζουν στον τόπο μας. Οι δυσκολίες αμέτρητες, αλλά και το πείσμα τους άφθονο και δεν τα παρατούν. Ίσως αυτές οι δυσκολίες να κάνουν και το χαμόγελο τους τόσο όμορφο στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο τους. Έχουν τον τρόπο τους πέρα από τα παράπονα που μπορείς να ακούσεις, να σου μεταφέρουν μια ξεχωριστή αύρα. Αυτοί όσο μπορούν και κρατιούνται στο πόδι, ο τόπος μας είναι σίγουρος. Το ερώτημα είναι όμως, ποιοι θα μείνουμε μετά από αυτούς;!
Και συνεχίσαμε ανακατεύοντας τις σκέψεις μας για την Ιερά Μονή του Κάμενας, το Δέλβινο, το Τσιαούση, το Αλύκο, την Αγία Σοφία στο Ντερμίσι και τον Άγιο Γεώργιο της Δίβρης. Ένα μέρος που ήταν σίγουρο πως θα μας χάριζε την πιο όμορφη θέα όλης της διαδρομής. Έχοντας στα πόδια μας τα χωριά του βούρκου και απέναντι μας την λιμνοθάλασσα του Βουθρωτού. Το κάδρο το ολοκλήρωνε η «σιλουέτα» της Κέρκυρας.
Και όταν ο ήλιος χάθηκε στο Ιόνιο, μπήκαμε στο χωριό της Δίβρης κουρασμένοι, αλλά μας έχει πάρει ο πόνος από την τελευταία επίσκεψη μας. Εκεί, βρεθήκαμε ανάμεσα σε αγαπημένους ανθρώπους που αφήσαμε την επόμενη συνάντηση μας για το μέλλον και γεμίσαμε την μνήμη μας με τις τελευταίες φωτογραφίες.
Το σλόγκαν παραμένει το ίδιο και γι αυτή την χρονιά,
«Ο τόπος αν δεν περπατηθεί, δεν γίνεται να αγαπηθεί!»
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών