Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
1. 110 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
2. ΛΥΓΙΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ, Ή ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ.
3. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ ΟΥΔΕΙΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ;!
ΟΙ ΚΑΤΕΧΝΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ 110 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ
Πριν από λίγες μέρες οργανώθηκαν χλιαρές εκδηλώσεις για τα 110 χρόνια του Κινήματος για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου. Οργανώθηκαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το χώρο που διαδραματίστηκαν τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου. Οι εκδηλώσεις, περισσότερο μαρτυρούν την αδιαφορία και την ντροπή για το γεγονός, που παρήγαγε το μοναδικό ιστορικό κεκτημένο διεθνώς αναγνωρισμένο (το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας), εκείνων που όταν πρόκειται για κάποιο προνόμιο αδράζουν τη σημαία του Βορειοηπειρώτη. Φαίνεται ότι “οι Βορειοηπειρώτες” έχουν υποκύψει στις πιέσεις των αλβανικών εθνικιστικών κύκλων, που παραποίησαν, παρερμήνευσαν το ιστορικό αυτό γεγονός και το μετέτρεψαν σε σημαία του ανθελληνισμού τους. Δείχνει ότι η συμπεριφορά αδιαφορίας των Βορειοηπειρωτών ικανοποιεί και την Αθήνα, η οποία θέλει να αποφύγει τέτοιες “προκλήσεις”!
ΈΝΑ ΒΙΒΛΊΟ ΓΙΑ ΑΡΓΥΡΌΚΑΣΤΡΟ ΚΑΙ ΔΡΌΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΊΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΊΑ.
Αναρτώ στη συνέχεια το κείμενο για το Κίνημα της Αυτονομίας, ενσωματωμένου στο βιβλίο μου “Αργυρόκαστρο η Δύση της Ανατολής” γραμμένο στην αλβανική που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελίκρανον το 2022. Επιλέχτηκε η αλβανική γλώσσα ώστε Αλβανοί αναγνώστες να μάθουν τις αλήθειες για την ελληνική αίγλη του Αργυροκάστρου, το μεγαλείο της Δρόπολης και για τον ελληνικό πολιτισμό. Η απήχηση είναι μεγάλη. Το βιβλίο διαβάζεται κρυφά όπως τα απαγορευμένα επί Χότζα βιβλία.
ΤΟ ΝΑΥΆΓΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΎ ΣΥΝΕΔΡΊΟΥ ΤΟΥ 1998-99
Πριν όμως θέλω να επισημάνω ένα επί πλέον γεγονός. Κατά το 1998-99, στο δεύτερο σύντομο επίσης φεγγάρι επιστροφής μου στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ανέλαβα και ηγήθηκα της προσπάθειας διοργάνωσης στο Αργυρόκαστρο ενός μεγάλου παν Βορειοηπειρωτικού Συνεδρίου. Αποτελούσε έναν από τους όρους συνεργασίας μου με τον Βαγγέλη Ντούλε. Είχαν βγει και ανακοινώσεις. Το περίεργο είναι ότι το Συνέδριο δεν ακυρώθηκε λόγω των αντιδράσεων των Τιράνων, αλλά της Αθήνας με την ανοχή και υποταγή του νεοκλεγέντα τότε προέδρου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Βαγγέλη Ντούλε.
ΤΟ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ “ΑΡΓΥΡΌΚΑΣΤΡΟ – Η ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Στις αρχές του Δεκέμβρη 1912, οι Αλβανοί εκπρόσωποι στην πόλη ύψωσαν τη σημεία της ανεξαρτησίας του κράτους του Ι. Κεμάλι. Το μέρος του πληθυσμού, καθόλα σημαντικού, ανεξαρτήτως που διαφωνούσε με την εξέλιξη αυτή δεν έφερε καμιά αντίδραση.
14 μήνες αργότερα, το Φλεβάρη του 1914, η πόλη δέχτηκε χωρίς καμιά επίσης, αντίδραση την Κυβέρνηση της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου.
Του συγκεκριμένου γεγονότος είχε προηγηθεί (Μάιο 1913) η επίσκεψη του βασιλιά Γεώργιου, διαδόχου του βασιλικού θρόνου της Ελλάδας. Ο Βασιλιάς έγινες δεκτός με συγκίνηση και σεβασμό απ΄ όλες τις αρχές του Αργυροκάστρου, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνικότητας.
Η επίσημη τελετή οργανώθηκε στο τζαμί της πόλης. Ο Μουφτής δώρισε στον πρίγκιπα Γεώργιο ένα ασημένιο όπλο για το οποίο ειπώθηκε ότι άνηκε στο οπλοστάσιο του Αλί Πασά και ένα βυζαντινό σπαθί διακοσμημένο με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας. Η χαιρετιστήρια ομιλία του Μουφτή έγινε στα Τούρκικα και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Τζαβέρ Μπέη. Σύμφωνα με την μετάφραση ο Μουφτής, μιλώντας στον όνομα των μουσουλμάνων της πόλης, ύμνησε μεταξύ των άλλων, τις νίκες του ελληνικού στρατού, “στις οποίες εναποθηκεύομε, είπε, την πραγματική μας ελευθερία” και “μόνο μέσω της ελληνικής διακυβέρνησης μπορεί να εγγυηθεί η δική μας ελευθερία και ευημερία” Επισήμανε ακόμα ότι “οι μουσουλμάνοι είναι αδέρφια των Ελλήνων και “μόνο μέσω αυτών δύναται να ζήσουμε ως τέκνα της μάνας Ελλάδας”
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΉ ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΎΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΈΣ.
Το κίνημα για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου θα μετατραπεί στην ιστορία του μέλλοντος σε ένα εντελώς προκατειλημμένο γεγονός, στην υπηρεσία καταχραστικών πολιτικών και εθνικιστικών σκοπών, ή προς όφελος συμφερόντων τρίτων. Σκοπίμως ταυτίστηκε ως ελληνικό κίνημα και του αποδόθηκαν βλέψεις απόσχισης αλβανικών εδαφών.
Ο όρος Βόρειος Ήπειρος, χρησιμοποιημένος στα αλβανικά στην ελληνική εκδοχή για εμπέδωση αλβανικής εθνικιστικής φόρτισης, έχει μετατραπεί σε ταμπού που συσκοτίζει τη λογική και με τον τρόπο αυτό κρατάει ζωντανό τον αλβανικό εθνικισμό ως ανθελληνισμό.
Το Κίνημα για την αυτονομία της ΒΗ αποτελεί στην ουσία ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο δεν μπορούν να αποφύγουν οι πραγματικοί και αντικειμενικοί ιστορικοί, όπως και η επίσημη αλβανική ιστορία.
ΤΟ ΚΊΝΗΜΑ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΊΑ ΛΎΣΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΕΞΈΛΙΞΗ
Πρόκειται λοιπόν για ένα Κίνημα που πήγαζε από την εσωτερική βούληση του πληθυσμού στα όρια του Βορείου Τμήματος της Ηπείρου. Πολιτικά το Κίνημα δεν επιδίωκε την επέκταση των εδαφών του ελληνικού κράτους στο βόρειο Τμήμα της Ηπείρου. Επιδίωκε την αυτονόμηση του Βόρειου Τμήματος της Ηπείρου σε ένα ανεξάρτητο κράτος. Ο στόχος αποτελούσε προέκταση της πρώιμης προσπάθειας για την ίδρυση ενός δυαδικού ελληνοαλβανικού κράτους, που αποκορυφώθηκε με τα αιτήματα και την πολεμική ετοιμότητα του Ζενέλ Γκιών Λέκα και του Ράπο Εκάλι. (Ο Ζενέλ Γκιων Λέκα σε δύο επιστολές στα ελληνικά προς τον Βασιλιά της Ελλάδας προσέφερνε 4000 πολεμιστές που θα αγωνίζονταν για την ένωση της Ηπείρου με την Ελλάδα με μοναδικό όρο η Ελλάδα να σέβονταν με το νόμο τη γλώσσα και το θρήσκευμα. Οι ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι ο αιφνίδιος θάνατος του Έλληνα Πρωθυπουργού Ιωάννη Κολέτη, με τον οποίο ο Γκιων Λέκα είχε άριστες σχέσεις, οδήγησε σε ναυάγιο την προσπάθεια)
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ:- ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΊΑ Ή ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΗΣ
Στις συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις:- αποφάσεις της Διάσκεψης του Λονδίνου και τις ύποπτες στάσεις της κυβέρνησης της Αθήνας (για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου), το Κίνημα Αυτονομίας εξελίχτηκε με στόχο στην ίδρυση ενός αυτόνομου κράτους της Βορείου Ηπείρου. Αποτελούσε εκδήλωση της εσωτερικής λαϊκής βούλησης. Στηρίζονταν στο δίλημμα: - με την Τουρκία ή εναντίον της. (Σε διάφορες περιοχές της Αλβανίας το δίλημμα αυτό είχε οδηγήσει σε κυβερνήσεις υπέρ της Τουρκίας όπως του Χατζί Κιαμίλι, στη Μέση Αλβανία, του Εσατ Τοπτάνι, στο Βορά κλπ)
ΤΟ ΚΊΝΗΜΑ ΣΤΉΡΙΞΑΝ ΈΛΛΗΝΕΣ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΊ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΆΝΟΙ
Αυτό το πολιτικό δίλημμα εξηγεί το γεγονός ότι το Κίνημα για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου δεν στηρίχτηκε μόνο από τον ελληνικό πληθυσμό στην περιοχή, αλλά και από τους χριστιανούς Αλβανούς (σχεδόν όλη η ηγεσία του Κινήματος προερχότανε από περιοχές που σήμερα θεωρούνται αλβανικές), όπως και από πολλούς μουσουλμάνους που τάσσονταν τουλάχιστον κατά της Τουρκίας. (Υπάρχουν αρχεία με υπομνήματα, επιστολές, αιτήματα, τηλεγραφήματα της περιόδους αυτής προς τις Μεγάλες Δυνάμεις, δυτικές προσωπικότητες, όπως και προς τις ελληνικές αρχές, υπογεγραμμένα από τις μουσουλμανικές ηγεσίες και τις χριστιανικές, του Αργυροκάστρου, της Δρόπολης, της Λιουντζεριάς, του Δελβίνου, της Χιμάρας, της Πρεμετής, της Ερσέκας, του Λεσκοβίκ, της Μοσχόπολης κλπ). Απέναντι είχαν κυρίως μουσουλμανικές δυνάμεις που τάσσονταν κατά της Ελλάδας στο όνομα των τουρκικών συμφερόντων, τα οποία στο μέλλον ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα του αλβανικού κράτους και έθνους.
ΣΤΡΈΦΟΝΤΑΝ ΚΑΤΆ ΤΩΝ Μ. ΔΥΝΆΜΕΩΝ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ
Το Κίνημα από την άλλη πλευρά τασσότανε κατά των Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά κυρίως κατά της Αθήνας, η οποία για τα δικά της συμφέροντα, ενσωμάτωσης στο ελληνικό κράτος των νήσων του Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα και για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα τρίτων, της Ιταλίας και της Αυστρίας, αμολούσε ως αντάλλαγμα τα εδάφη και τον ελληνικό ή φιλελληνικό πληθυσμό της Ηπείρου.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΣΤΆΣΗ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΊΝΗΜΑ
Με την λογική αυτή και την νοοτροπία του υποτελή σε εφαρμογή των αποφάσεων των μεγάλων δυνάμεων, η ελληνική κυβέρνηση, ζήτησε στα τέλη του 1913 την άμεση απόσυρση του ελληνικού στρατού από τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, ενεργοποίησε τον στρατιωτικό νόμο της ποινικής ποινής της λιποταξίας για όλους εκείνους τους απλούς φαντάρους και αξιωματικούς που δεν υπάκουαν στην εντολή απόσυρσης, (ανεξαρτήτως, δεν υπάκουσαν στην εντολή αυτή μερικές εκατοντάδες). Εξέδωσε την εντολή επιστροφής των όπλων στους αφοπλισμένους Αλβανούς από τον ελληνικό στρατό, διέκοψε τις βοήθειες προς τα ένοπλα τοπικά σώματα που σχηματίστηκαν μετά την απόσυρση του ελληνικού στρατού, απέκλεισε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα για να εμποδιστεί ο ανεφοδιασμός του Κινήματος για την Αυτονομία, διέκοψε τις τηλεπικοινωνίες και στις διαπραγματεύσεις στην Κέρκυρα άσκησε πίεση ώστε οι εκπρόσωποι του Κινήματος να παραιτούνταν των μαξιμαλιστικών αιτημάτων σχετικά με την αυτονομία.
Η ελληνική κυβέρνηση, στο όνομα του σεβασμού των αποφάσεων των μεγάλων δυνάμεων και στην υπηρεσία των συμφερόντων στο Αιγαίο, όχι μόνο δεν στήριξε το Κίνημα για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, αλλά μετατράπηκε σε εμπόδιο αυτού. Συνεπώς, πρόκειται για κάτι εντελώς το διαφορετικό όταν γίνεται λόγος για τον εθελοντισμό του ελληνικού λαού προς το Κίνημα για Αυτονομία.
ΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
Το χρονικό των πολεμικών γεγονότων βεβαιώνει ότι οι εμπόλεμες πλευρές ξεπέρασαν σε ορισμένες περιπτώσεις την λογική και τους κανόνες του πολέμου. Στην πλευρά του Κινήματος για την Αυτονομία διαπιστώθηκε ένα φαινόμενο που ούτε είχε προηγούμενο, ούτε επαναλήφθηκε ποτέ στο μέλλον. Στις γραμμές του κινήματος εντάχτηκαν και δυνάμεις που είδαν την σύγκρουση ως δυνατότητα εκδίκησης στα εγκλήματα που είχαν διαπράξει Αλβανοί ενταγμένοι στο πλευρό του οθωμανικού στρατού, σε βάρος των Ελλήνων, ειδικά στην Κρήτη.
Σήμερα την κατάχρηση στην ιστορική αυτή πραγματικότητα έχουν αναλάβει συγκεκριμένοι κύκλοι για να τηρηθεί μονόπλευρα ζωντανός ο ανθελληνισμός και για να μη επιτρέψουν, ως συνήθως για λογαριασμό τρίτων, την πατροπαράδοτη ελληνοαλβανική προσέγγιση.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών