Ο διαχρονικός στιγματισμός του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού

την

Το φαινόμενου στιγματισμού του Ελληνισμού στο σημερινό τμήμα της Βορείου Ηπείρου έχει αφετηρία από το 1823, όταν ο φημισμένος Γιαννιώτης Λόγιος Αθανάσιος Ψαλίδας, ζητούσε από τον Μαυροκορδάτο την απελευθέρωση άμεσα και της Ηπείρου και την ένταξή της στο νέο ελληνικό κράτος υπό διαμόρφωση, ως περιοχή ασφάλεια για την Ελλάδα. Από τότε που οι εθνικοί ευεργέτες από το Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου έρρεαν άφθονο το χρήμα και τα πλούτη τους τους για να εκσυγχρονίσουν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος και για να διευρύνει αυτό τα σύνορά του. Και άφηναν την ιδιαίτερη Πατρίδα τους στην αθλιότητα της εγκατάλειψης.
Όπως πιο κάτω θα δούμε αυτός ο στιγματισμός εθνικής προσβολής θα συνεχιστεί και θα σταθεί οδυνηρός με αυτουργό την ελληνική πλευρά.

Ο στιγματισμός του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού όμως θα προκαλέσει τις ανεπιστρεπτί συνέπειες και φθορές, από τους ίδιους του Βορειοηπειρώτες, κυρίως στα 33 χρόνια μεταπολίτευσης στην Αλβανία και αποδίδουν ευθύνη στις πολιτικές ηγεσίες του τόπου μας, χωρίς βέβαια να είναι απ΄έξω η Ελλάδα.

ΆΡΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟΥ
Ο Ελληνισμός της Αλβανίας παραμένει στιγματισμένος, αλλά σε πορεία καθόδου και εξασθένισης: 
  • Από το 1878, όταν το Αθηναϊκό κράτος εγκατάλειψε τον Ελληνισμό της Ηπείρου, στον πόλεμο του Λυκουρσιού έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για να επεκτείνει τα σύνορα της Ελλάδας μέχρι την Άρτα.
  • Από τις προσπάθειες του Βενιζέλου για να υπονομεύσει το κίνημα του αυτονομιακού Αγώνα του 1914.
  • Από τη δήλωση του ίδιου της 6ης Αυγούστου 1917 στη Βουλή των Ελλήνων ότι η Ελλάδα δεν είχε πλέον κανένα διεθνή τίτλο επί της Βορείου Ηπείρου, παρακάμπτοντας έτσι και το διεθνώς κατοχυρωμένο Πρωτόκολλο της Κέρκυρας.
  • Είχε προηγηθεί η αποφασιστικότητα επίσης Βενιζέλου (31η Ιουλίου 1917), να μη δεχτεί στην Βουλή των Ελλήνων τους 9 Έλληνες Βορειοηπειρώτες βουλευτές που προέκυψαν από τις εκλογές του Δεκέμβρη του 1915, γεγονός που κρίθηκε από την κυβέρνηση Σκουλούδη ως πράξη ένωσης της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα. 
  • Στιγματισμένος είναι από την μυστική συμφωνία παγίδα του Βενιζέλου με τον Ιταλό Υπουργό Εξωτερικών Τιτόνι, το 1919 που αιφνιδίασε τους μεγάλους συμμάχους που έβλεπαν τη δίκαιη ένωση της Β. Ηπείρου με την Ελλάδα. 
  • Από την προσωρινή συμφωνία Καπεστίτσας, 1920, που ο Βενιζέλος, για να τα έχει καλά, αυτή τη φορά όχι με τους Ιταλούς, αλλά με τους Άγγλους που ενδιαφέρονταν για τα αλβανικά πετρέλαια, υπέγραψε με περιφερειακούς τοπικούς άρχοντες της Κορυτσάς τη συμφωνία αυτή της ντροπής, αιφνιδιάζοντας τους Γάλλους που τον περίμεναν να παραλάβει ως ελληνική, την γαλλική δημοκρατία της Κορυτσάς, όπως είχε προαποφαιστεί από τους συμμάχους της ΕΝΤΕΝΤΕ.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
  • Ο Ελληνισμός της Αλβανίας, είναι στιγματισμένος, από την αρχική στάση αδιαφορίας της Αθήνας στο εκπαιδευτικό ζήτημα 1933-35.
  • Στιγματισμένος, από την έλλειψη αποφασιστικότητας να στηρίξει το Βορειοηπειρωτικό στην Συνδιάσκεψη ειρήνης των Παρισσίων 1946.
  • Από την 30-χρονη περίοδο (1940-1971) χωρίς διπλωματικές σχέσεις με τα Τίρανα, που είχε επιτρέψει στο κομμουνιστικό καθεστώς την καλλιέργεια μεταξύ των Ελλήνων, τουλάχιστον μιας αφομοιωτικής ιδιόρρυθμης ή υβριδικής μειονοτικής/μειονεκτικής ταυτότητας.
  • Από τη στάση της χουντικής κυβέρνησης, η οποία στο βωμό της αποκατάστασης των σχέσεων με τα Τίρανα (06.05.1971) προκήρυξε στα Ηνωμένα Έθνη την παραίτηση από οποιαδήποτε εδαφική διεκδίκηση επί της αλβανικής επικράτειας, χωρίς να ζητήσει τουλάχιστον κάποια έστω και τυπική δέσμευση σεβασμού των εθνικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού της Αλβανίας. 
Η Αθήνα έδειχνε διαχρονικά ενδιαφερόμενη ότι ήθελε μια φρόνιμη ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, με «δικαιώματα» στο πλαίσιο που όριζε το αλβανικό κράτος.

ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΤΙΡΑΝΑ, Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η A LA CARTE ΕΛ.ΜΕΙΟΝΌΤΗΤΑ
Στιγματισμένος, από το ρόλο a la carte που της επιβλήθηκε για τα ελληνικά και αλβανικά συμφέροντα, μετά το 1990-1992. Στην αρχή φάνηκε ότι είχε προγραμματιστεί για τον Ελληνισμό ο ανατρεπτικός ρόλος τύπου Τιμισουάρας του καθεστώτος Αλία. Ο Αλία όμως προέτρεψε το αντικαθεστωτικό μένος μας σε φυγή προς Ελλάδα. Έθεσε τα ελάχιστα ελληνικά μας εθνικά αντανακλαστικά σε σκληρή αντιπαράθεση με τον βαθιά ριζωμένο αλβανικό ανθελληνισμό και μας γονάτισε. Είδε το εθνικό θέμα ως «ανοιχτό τάφο» για τα αλβανικά συμφέροντα και μας έβαλε να τον κλείσουμε με τα χέρια μας. Η Αθήνα δεν είχε ποτέ έναν δικό της χάρτη για την τύχη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού στη νέα σελίδα για την Αλβανία και τη Βαλκανική, αλλά ούτε επέτρεψε τους Έλληνες να χαράξουν πορεία. Ήθελε τους εκπροσώπους του Ελληνισμού στο εσωτερικό τσεπάκι του «εθνικού» γιλέκου. Και το πέτυχε, αλλά με ανθρώπους που πρότειναν τα Τίρανα. Στη συνέχεια, ενώ επέτρεπαν να θάβονταν κυριολεκτικά τα δικαιώματα του Ελληνισμού, θυμούνταν για τον Ελληνισμό, όταν χρειάζονταν ως μέσο πίεσης προς τα Τίρανα.

Διαβάστε ακόμη

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών