Μήπως δεν κάνουμε τα ίδια και σήμερα;! Ασφαλώς και είναι σπουδαίο και σημαντικό που κάθε νεαρή Δροπολίτισσα έχει τη δική της νυφική φορεσιά. Αλλά, στις απομιμήσεις και αλλοιώσεις του Χότζα, συνεχίζουμε να προσθέτουμε με απαράμιλλο ζήλο νέα λαμπερά στοιχεία απομίμησης και διαστρεβλώσεις της παράδοσης.
Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΘΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ
Διαμαρτυρόμαστε ότι οι αλβανικές κυβερνήσεις μας παραβιάζουν τα εθνικά δικαιώματα. Όμως βγάζουμε τις νυφάδες μας, με το πολύτιμο νυφικό κουστούμι (το εθνικό πολιτιστικό σύμβολο) να υποδεχτούν τους πρωθυπουργούς και προέδρους δημοκρατίας της χώρας. Στέλνουμε γκρουπ με τα πολύτιμα νυφικά κοστούμια σε πολιτικές εκδηλώσεις των κυβερνόντων (που μας παραβιάζουν τα δικαιώματα). Ή και σε παναλβανικές εθνικές εκδηλώσεις.
Άρα, δείχνουμε ουσιαστικά ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα στις σχέσεις με το κράτος και όπως επί κομμουνιστικού καθεστώτος, «είμαστε ευτυχισμένοι», ως Αλβανοί που μιλούν ελληνικά !
Ποιος λοιπόν εξουσιοδότησε και επέτρεψε τους πολιτικούς εκπροσώπους μας να αξιοποιούσουν την εθνική πολιτιστική μας κληρονομιά και ταυτότητα για τους ιδεολογικούς και πολιτικούς σκοπούς τους;!
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ
Θα πρέπει να προσεχτεί εντούτοις, ότι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες που οργανώνονται στον Ελληνισμό, (Αλβανία και Ελλάδα) συνεχίζουν να ακολουθούν τα κομμουνιστικά πρότυπα (Χαιρετισμοί, ομιλίες, καλλιτεχνικό πρόγραμμα από μαθητές σχολείων. Όπως επί Χότζα) Και τα πρότυπα αυτά δεν αφορούν μόνο τη μορφή, αλλά και το περιεχόμενο. (Ανεξαρτήτως που η γλώσσα είναι η ελληνική και υπάρχει πληθωρισμός εθνικών και εθνικιστικών συνθημάτων. Αυτό αποτελεί την επιφάνεια. Αν προσεχτεί το περιεχόμενο αφήνει άθιχτο το πεδίο της κομμουνιστικής ιδεολογίας και προπαγάνδας).
ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΜΑΣ, ΤΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Συγκεκριμένα πέρα από τις χοτζικές πολιτιστικές μας προδιαγραφές, δεν μπορέσαμε να αναδείξουμε κανένα σημαντικό ιστορικό εθνικό γεγονός που αφορούν εθνικά κεκτημένα ή προσωπικότητες. Αρχαιοελληνική και βυζαντινή προσφορά, αντίσταση στον Οθωμανισμό. (Η Δρόπολη, μετά τη Χιμάρα που δεν λύγισε, έπεσε σχεδόν τελευταία στην Ήπειρο στον Οθωμανικό ζυγό. Διέθετε ανεπανάληπτο μορφωτικό και θρησκευτικό πολιτισμό και πλούτο. Οι μονές της θυμίζουν ένα δεύτερο Άγιο Όρος αλλά πλέον γκρεμισμένες. Η περιοχή μας είναι από τις προχωρημένες στον Ελλαδικό χώρο στα γράμματα. Το Αργυρόκαστρο είχε από το 1631 πρωτοποριακό και σε ευρωπαϊκά πρότυπα, ελληνικό σχολείο και το Δέλβινο από πιο πριν. Να μη μιλήσουμε μετά για τον Αη Δονάτο, τη Φοινίκη, το Βουθρωτό , τα Σωφρατικα την Επισκοπή την Μέλιανη, το Δέλβινο, τη Χιμάρα. Και στην νεότερη ιστορία, το κίνημα της Αυτονομίας, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, το Συνέδριο της Μεμόραχης, ο ρόλος των Άγγλων, των Γιουγκοσλάβων, του ελληνικού ΕΑΜ.
ΦΟΒΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ, ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ. Ακόμα και τη σφαγή της Γλύνας (του 1943) με καθαρά εθνικιστική μορφή, την υπενθυμίζουμε με τα κομμουνιστικά πρότυπα. (Ενώ το ίδιο γεγονός στη Λειβαδιά το παραλείπουμε.) Στα ίδια κομμουνιστικά μέτρα φέραμε και το γεγονός των παιδιών του Αλίκου, που αποτελεί την πρώτη πραγματική αντιδιδακτορική αντίδραση στην Αλβανία.
Ακόμα, όπως επί Χότζα, η κάθε πολιτιστική μας εκδήλωση, είναι αφιερωμένη στους ανύπαρκτους και εργαλεία άλλων πολιτικούς μας και στις διπλωματικές αρχές….!
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ
Από την άλλη απουσιάζουν οι επιστημονικοί θεσμοί, συνέδρια, συμπόσια, έρευνες, μελέτες, η μετάφρασή τους στα αλβανικά και σε ξένες γλώσσες. (Ένα διεθνές συνέδριο για την ελληνική γλώσσα στην Αλβανία οργάνωσε το Τμήμα Ελληνικών στο Παν Αργυροκάστρου και το μποϊκοτάρισε η ελληνική πρεσβεία και το προξενείο). Για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, οργανώσεις και εκδόσεις δεν υπάρχει καμιά χρηματοδότηση και στήριξη.
Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
Εντούτοις, οι άλλοι υψώνουν γύρω μας πολιτιστικά μνημεία που αλλοιώνουν την ιστορία και πολιτισμό μας, γράφουν ιστορίες για ανύπαρκτα και ψευδές γεγονότα. Και εμείς, η ελληνική πραγματικότητα, απαντούμε με υποχώρηση, όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό. (Δύο ασήμαντα μνημεία αφιερωμένα σε εθνικές μας προσωπικότητες ανεγέρθηκαν και προκάλεσαν τρικυμιώδη αλβανική αντίδραση Και εμείς δεν τολμήσαμε την αξιοπρεπή υπεράσπισή τους)
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΟΜΑΝΙΑ.
Η πολιτιστική μας φτώχεια έχει ευρύτερο και βαθύτερο φάσμα. Σε σχέση με τον πολιτισμό μας, είμαστε φτηνιάρηδες, σνομπ, υποτελείς, μισαλλόδοξοι, ωφελιμιστές.
Επικαλούμενοι την πραγματική ανάγκη διατήρησης του παραδοσιακού μας πολιτισμού ως προϋπόθεση εθνικής επιβίωσης, συγκροτούμε πολιτιστικούς συλλόγους. Άφθονους πολιτιστικούς συλλόγους! Κάθε μαχαλάς και από έναν. Είναι ωστόσο σύλλογοι, μόνο για χορούς και τραγούδια με παραδοσιακές λαϊκές φορεσιές. Όχι για τον ευρύτερο πολιτισμό μας.
Δεν πρόκειται απλώς για μόδα, αλλά για μαρτυρία πληθώρας χωριάτικης ζήλειας. Για τρόπο επιβεβαίωσης της ύπαρξης κάποιων παραγόντων, οι οποίοι επειδή δεν μπορούν να ζυμώσουν, όλη μέρα κοσκινίζουν. Για φτωχή και επικίνδυνη στροφή του παραδοσιακού μας πολιτισμού προς την επιφάνεια, προς το τίποτε. Είναι επιλογή
Ασφαλώς υπάρχουν εδώ θετικά παραδείγματα και προς την κατεύθυνση διερεύνησης, εντοπισμού, συντήρησης και προώθησης με επαγγελματισμό των επίσημων παραδοσιακών φορεσιών, όπως και χορών και τραγουδιών (πολυφωνικών). Ασφαλώς, πρόκειται για θετική εξέλιξη στην κοινή λογική, ότι τουλάχιστον υπάρχουν κι αυτά.
ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ
Στην ουσία, γενικώς η πληθώρα των συλλόγων που ξελαρυγγιάζονται ότι σώζουν τον πολιτισμό, τον σκοτώνουν αυτόν και στο όνομά του. Η εξέλιξη αυτή δεν έχει τόσο σχέση με την κόντρα και τον αρνητικό ανταγωνισμό μεταξύ των συλλόγων που γεννάει και νέους. Αφορά το γεγονός ότι οι σύλλογοι δεν νοιάζονται να τηρήσουν την τοπική μας γνησιότητα, ειδικά στους χορούς. Χορεύουμε όπως οι άλλες ελλαδίτικες περιοχές και σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Δεν προβάλουμε τους αναρίθμητους χορούς μας, αλλά μερικούς κοινούς. Προσέξτε τις παραδοσιακές φορεσιές στη σκηνή. Άλλες κρέμονται από δω και άλλες από κει. Κανένας σεβασμό της αυστηρότητας στο ρυθμό τους. Ο καθένας προσθέτει δικά του στοιχεία, φοράει αθλητικά και ό τι κατεβάσει ο νους τους. Δραματική η εξέλιξη του πολυφωνικού. Της μόδας πια η απώλεια της αυθεντικότητας της πολυφωνίας μας. Οι παραδοσιακές τρεις και τέσσερις φωνές της πολυφωνίας μας αντικαθίστανται με τα μονοφωνικά ή διφωνικά a kapele. Πρόκειται για εξέλιξη που δικαιώνει τους αλβανικούς ισχυρισμούς ότι η πολυφωνία ανήκει σε εκείνους και όχι στους Έλληνες Ηπειρώτες. Και δυστυχώς, όταν το δικό τους πολυφωνικό τραγούδι έχει μονόπλευρα ενταχτεί στην ΟΥΝΕΣΚΟ, εμείς φθείρομε την μακραίωνη παράδοση, παραδίδοντας τα σκήπτρα στην αλβανική πλευρά.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών