Γράφει ο Βαγγέλης Παπαχρήστος
Διάβασα το βιβλίο του συνάδελφου Χριστόφορου Μηλιώρη: «Βασίλειος Μηλιώρης- βίος και πολιτεία ενός πατριώτη», αφιερωμένο στον αδικοχαμένο πατέρα του, τον πατριώτη δημογέροντα του Βρυωνιού Βασίλη Μηλιώρη, μέσα μου συσσωρεύτηκαν κι άλλες σπαρακτικές και φρικιαστικές εικόνες από τα φρικτά εγκλήματα του δικτατορικού καθεστώτος στην Αλβανία και τις μεθοδευμένες δολοπλοκίες της μυστικής υπηρεσίας, της λεγόμενης «Σιγκουρίμη».
Δεν μπορείς να μείνεις ανέκφραστος όταν μπροστά σου παρελαύνει η εικόνα ενός νέου, 27 ετών, κατακρεουργημένος και σακατεμένος, μ’ ένα πρόσωπο που μόνον με ανθρώπινο δεν έμοιαζε, με σακατεμένα δόντια, ψημένα χείλη και γλώσσα από την κόκκινη μεταλλική ράβδο, που του έχωσαν στο στόμα με διαταγή του αιμοβόρου εισαγγελέα Γ. Κώτσια, κατά τις ανακρίσεις, για να παραδεχτεί τα απαράδεκτα. Όταν ο υπαξιωματικός της υπηρεσίας να φοράει το κασμίρι κοστούμι του μελλοθάνατου, που το έστειλε η οικογένεια, και να ντύνουν αυτόν με παλιά βρώμικα κουρέλια, για να τον ξευτελίσουν, την ημέρα της εκτέλεσης. Όταν διάλεξαν για την εκτέλεσή του το ίδιο του το χωριό, το Βρυώνι, για να τρομοκρατήσουν όλο το Βούρκο και όλη την ΕΕΜ. Όταν τον στήνουν δίπλα στην εκκλησία, στην ρίζα της γκορτσιάς, μπροστά στα μάτια των συγχωριανών του, μα (εδώ είναι που δεν μπορείς να μείνεις ανέκφραστος) μπροστά στα αθώα ματάκια των παιδιών του, 6 και 4 χρονών, που παρακολουθούσαν με το αγγελικό τους πρόσωπο την εκτέλεση του αγαπημένου τους πατέρα. Όταν, ως τελευταία επιθυμία, που δίνουν στον μελλοθάνατο, ζήτησε ν’ αγκαλιάσει τα παιδιά του, και η απάντηση ήταν η χαριστική βολή στην κεφαλή, για να γεμίσει η γκορτσιά με το αίμα και τα μυαλά του «προδότη του λαού». Όταν οι παρευρισκόμενοι θρηνούσαν σιωπηρά, σε κάποιο σπίτι στο χωριό έτρωγαν κι έπιναν με το γραμμόφωνο να εκπέμπει μεγαλοφώνως τα κομμουνιστικά ιδεώδη. Τι ειρωνεία. Όταν οι δήμιοι σβάρνισαν από τα πόδια τη σύζυγο του θανούντος, λεχώνα μερικών ημερών, για να την ανακρίνουν στο ανάκτορο των μυστικών υπηρεσιών, για να βρει, όταν επέστρεψε, πεθαμένο τον γιο της από το τσουχτερό κρύο, προτού σαραντίσει ο άντρας της.
Μου θύμισαν, οι αναμνήσεις αυτές, και την περίπτωση του δικού μου πατέρα. Η ίδια ιστορία, το ίδιο σκηνικό, το ίδιο τέλος για τους «εχθρούς του λαού».
«Πέρασαν δεκάδες χρόνια, μα ποτέ δεν πήραν τον κόπο να ζητήσουν μια τυπική συγνώμη από την δόλια μάνα μας, από την οικογένειά μας, αυτοί οι δήμιοι που σήμερα συμπεριφέρονται ως σωτήρες του έθνους», γράφει ο Χριστόφορος και με το δίκιο του.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών