Η κριτική του Μπερίσα ακουμπά ένα ευαίσθητο σημείο: την ικανότητα του κράτους να προστατεύει τους πολίτες σε περιόδους κρίσης. Όταν οι φλόγες πλησιάζουν κατοικημένες περιοχές και οι πυροσβεστικές δυνάμεις αργούν να εμφανιστούν, η εικόνα της κυβέρνησης ως αποτελεσματικού διαχειριστή καταρρέει. Σε αυτό το κενό αξιοπιστίας, η αντιπολίτευση βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να ενισχύσει το αφήγημά της περί ανικανότητας και παραμέλησης.
Η ειρωνεία για τους δορυφόρους «Albania 1 και 2» είναι περισσότερο από μια απλή πολιτική αιχμή. Αμφισβητεί συνολικά το αφήγημα τεχνολογικού εκσυγχρονισμού που προβάλλει ο Ράμα. Όταν οι υποσχέσεις για «έξυπνη παρακολούθηση» και άμεση αντίδραση αποδεικνύονται κενές μπροστά σε μια πραγματική καταστροφή, το πολιτικό κόστος γίνεται τεράστιο.
Η κατάσταση περιπλέκεται από το γεγονός ότι η Αλβανία δεν είναι η μόνη χώρα που αντιμετωπίζει τέτοιες κρίσεις. Στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Τουρκία έχουμε δει τις πυρκαγιές να μετατρέπονται σε πολιτικό πεδίο μάχης, με την κάθε πλευρά να κατηγορεί την άλλη για αδράνεια, κακή διαχείριση και σπατάλη πόρων. Οι φυσικές καταστροφές γίνονται έτσι καθρέφτης των θεσμικών αδυναμιών αλλά και μοχλός πολιτικής εκμετάλλευσης.
Το ερώτημα που μένει ανοιχτό είναι αν η τραγωδία στο Μπόρς θα οδηγήσει σε ουσιαστικές αλλαγές στην πολιτική προστασία ή αν θα χαθεί μέσα στη δίνη της κομματικής αντιπαράθεσης. Γιατί οι φλόγες μπορεί να σβήσουν, αλλά τα ερωτήματα για την κρατική ετοιμότητα και την αξιοποίηση των πόρων παραμένουν να καίνε – ίσως πιο έντονα από τις ίδιες τις πυρκαγιές.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών