Η πρόσφατη ανάρτηση του προέδρου του ΕΕΜΜ-MEGA, Λευτέρη Νίκα, για τις αλλεπάλληλες κλοπές και διαρρήξεις στη Δίβρη και τη Δρόβιανη δεν είναι απλώς μία καταγγελία. Είναι καμπανάκι για μια πραγματικότητα που τείνει να παγιωθεί: η αίσθηση ανασφάλειας που βιώνουν οι κάτοικοι των μειονοτικών ορεινών χωριών.
Η περιγραφή του κ. Νίκα για «ενορχηστρωμένη εκστρατεία εκφοβισμού» ίσως ακούγεται βαριά σε κάποιους, όμως η χρονική συγκυρία δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Τις ημέρες που οι νοικοκυραίοι ετοιμάζονται να επιστρέψουν στα πατρογονικά τους σπίτια, τα περιστατικά κλοπών πληθαίνουν. Όταν η τοπική κοινωνία περιμένει ζωντάνια και παρουσία, αυτό που βρίσκει είναι φόβος και καχυποψία.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο αστυνομικό. Είναι και κοινωνικό και πολιτικό. Στα χωριά όπου η αίσθηση του «ανήκειν» έχει ιστορικό βάρος, η ασφάλεια δεν είναι πολυτέλεια, είναι προϋπόθεση επιβίωσης της ίδιας της κοινότητας. Αν οι κάτοικοι – μόνιμοι ή εποχικοί – πάψουν να νιώθουν ασφαλείς, το ντόμινο εγκατάλειψης θα είναι δύσκολο να ανακοπεί.
Η πολιτεία και οι αρμόδιες αρχές οφείλουν να δείξουν ότι η ισχύουσα νομοθεσία εφαρμόζεται παντού, χωρίς εξαιρέσεις, και ότι τα μειονοτικά χωριά δεν είναι «γκρίζες ζώνες». Η παρουσία του κράτους δεν πρέπει να γίνεται αισθητή μόνο μέσα από τυπικές δηλώσεις ή εποχιακές επισκέψεις, αλλά μέσα από ουσιαστική προστασία και εγγύηση ασφάλειας.
Το μήνυμα του Λευτέρη Νίκα δεν αφορά μόνο δύο χωριά. Αφορά μια ολόκληρη περιοχή, μια κοινότητα που παλεύει να κρατήσει ζωντανή την ταυτότητά της. Και αν το κράτος θέλει πραγματικά να σταθεί αρωγός, τώρα είναι η στιγμή να το αποδείξει με πράξεις, όχι μόνο με λόγια.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών