Τέταρτη κυβέρνηση Ράμα: το ντιβάνι του Σουλτάνου

Η τέταρτη κυβέρνηση του Έντι Ράμα είναι το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα πολιτικής αλαζονείας και θεσμικής περιφρόνησης που έχει δει η Αλβανία τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι μια κυβέρνηση, είναι ένα προσωπικό επιτελείο, ένας στενός κύκλος ανθρώπων χωρίς πολιτική νομιμοποίηση, που οφείλουν την ύπαρξή τους αποκλειστικά στη βούληση του ενός ανθρώπου.
Αντί να εκπροσωπεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα και την κοινωνία, το νέο υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από πρόσωπα της προσωπικής αυλής του Ράμα. Μπελίντα Μπαλούκου, Ογκέρτα Μαναστιρλίου, Αλμπάνα Κοτσίου, Μπλέντι Γκόντζε· όλοι προέρχονται από το δημοτικό προσωπικό των Τιράνων. Η μακροβιότερη υπουργός Μιρέλα Κουμπάρο παραμένει στη θέση της όχι λόγω πολιτικού έργου ή στήριξης από την κομματική βάση, αλλά επειδή ανήκει στη στενή του ομάδα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι ο μεγάλος απών από την ίδια του την κυβέρνηση.

Η απουσία αντιπροσώπευσης δεν περιορίζεται στο πολιτικό επίπεδο. Δεν υπάρχει καμία ισορροπία ανάμεσα στις περιφέρειες. Σκόδρα, Αυλώνα, Αργυρόκαστρο, Δυρράχιο – καμία από αυτές τις περιοχές δεν έχει φωνή στη νέα κυβέρνηση. Πρόκειται για μια μονοδιάστατη κυβέρνηση που διαγράφει την ταυτότητα του αλβανικού κράτους, αντιμετωπίζοντάς το σαν προσωπική ιδιοκτησία.
Και οι διορισμοί φωνάζουν σκοπιμότητα. Ο Μπέσφορντ Λαμαλάρι, φίλος του επικεφαλής Τύπου του SPAK, τοποθετείται με στόχο να ανοίξει διαύλους επιρροής στη Δικαιοσύνη. Ο Άντις Σάλα γίνεται υπουργός Γεωργίας όχι για τις ικανότητές του, αλλά επειδή είναι κολλητός του Όλσι Ράμα. Οι θέσεις εξουσίας μετατρέπονται σε λάφυρα φιλικών σχέσεων.

Η κυβέρνηση αυτή δεν είναι προϊόν δημοκρατικής διαδικασίας, αλλά αποτέλεσμα προσωπικής εξουσιομανίας. Δεν αντιπροσωπεύει τον λαό, ούτε καν το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές. Είναι ένας «καναπές του Σουλτάνου», ένας θρόνος όπου ο Πρωθυπουργός περιστοιχίζεται από αυλικούς και όχι από υπουργούς. Κανείς δεν εκπροσωπεί τίποτα άλλο πέρα από την εγγύτητα στον ίδιο τον Ράμα.
Η Αλβανία χρειάζεται ηγεσίες που να εμπνέουν, να ενώνουν και να σέβονται τη διαφορετικότητα του λαού. Αντ’ αυτού, η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια καρικατούρα κυβέρνησης που λειτουργεί με όρους αυλής και παλατιού. Η τέταρτη θητεία του Έντι Ράμα δεν είναι απλώς μια απογοήτευση· είναι μια θεσμική προσβολή. Και όσο αυτό το μοντέλο εξουσίας εδραιώνεται, τόσο πιο πολύ η αλβανική δημοκρατία απειλείται να μετατραπεί σε προσωπικό φέουδο.

Διαβάστε ακόμη

Σχόλια