Ή μάλλον… δεν μίλησε.
Με συμμετοχή 12,54%, ο λαός είπε δυνατά και καθαρά: «Όχι, δεν θα έρθω, έχω δουλειά — ή απλώς δεν έχω διάθεση». Και κάπως έτσι, η αποχή έγινε το πιο ηχηρό μήνυμα που ακούστηκε ποτέ σε κάλπη: το μήνυμα της… σιωπής.
Οι πολιτικοί, φυσικά, έσπευσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Άλλοι είπαν πως φταίει η βροχή άλλοι πως οι πολίτες ήταν σε “πολιτική σκέψη” (δηλαδή Netflix), ενώ μερικοί πιο τολμηροί δήλωσαν ότι «οι αριθμοί δεν αντικατοπτρίζουν τη βούληση του λαού» — πράγμα που βολεύει, γιατί έτσι δεν χρειάζεται να αντικατοπτρίζουν τίποτα απολύτως.
Οι δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις, αντίπαλες στα λόγια και συνεργάτες στα έργα, συνεχίζουν το αιώνιο τους θέατρο: λίγο δράμα, λίγο κωμωδία, και πολύ… “να τα βρούμε μετά τις κάμερες”. Το σενάριο γνώριμο: κάθε τέσσερα χρόνια υπόσχονται «νέα αρχή», και κάθε τέσσερα χρόνια ο λαός κάνει «νέα αρχή» να μην τους πιστεύει.
Η Αυλώνα δεν απείχε από αδιαφορία — απείχε από αξιοπιστία.
Όταν λείπει το νερό, το ρεύμα, οι δρόμοι, και περισσεύουν οι υποσχέσεις, τότε το μόνο που ρέει άφθονο είναι η ειρωνεία.
Γιατί, όπως είπε ένας πολίτης βγαίνοντας όχι από το εκλογικό κέντρο:
«Αν είναι να διαλέξω ανάμεσα σε δύο, που μετά θα συμφωνήσουν και οι δύο, καλύτερα να συμφωνήσω μόνος μου να μην πάω.»
Έτσι, η σιωπή της Αυλώνας έγινε το πιο καθαρό πολιτικό μήνυμα των τελευταίων δεκαετιών.
Όχι με φωνές, όχι με πανό, αλλά με ένα μαζικό «όχι, ευχαριστώ».
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε άδειες κάλπες και πλήρεις καφετέριες, γεννήθηκε η πιο τίμια μορφή πολιτικής συμμετοχής: η ειρωνική αποχή.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών