Οι αγρότες της ανατολικής Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής είχαν συγκεντρωθεί οργανωμένα και ειρηνικά, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, για να εκφράσουν τα αιτήματά τους. Κι όμως, πριν καν φτάσουν στον κόμβο του αεροδρομίου, αστυνομικές δυνάμεις επέλεξαν να τους σταματήσουν με δακρυγόνα και χημικά. Το αποτέλεσμα; Πανικός, άνθρωποι να τρέχουν για να αναπνεύσουν – και ένας ηλικιωμένος αγρότης να σωριάζεται στο οδόστρωμα, θύμα όχι κάποιας βίαιης ενέργειας των διαδηλωτών, αλλά της κρατικής καταστολής.
Το περιστατικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο, αλλά κομμάτι ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου: όταν οι πολίτες διεκδικούν, η κυβέρνηση απαντά σαν να πρόκειται για απειλή. Όταν κοινωνικές ομάδες πιέζονται οικονομικά, όταν διαμαρτύρονται για το δικαίωμά τους να ζήσουν από τη δουλειά τους, βρίσκουν απέναντί τους μια Πολιτεία που κρύβεται πίσω από κλούβες, ασπίδες και χημικά.
Η εικόνα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου πεσμένου στον δρόμο από τα χημικά είναι εικόνα ντροπής για μια δημοκρατική χώρα. Δεν τιμά ούτε την κυβέρνηση ούτε την ΕΛΑΣ. Κι όσο κι αν επιχειρείται να παρουσιαστεί ότι «η κυκλοφορία πρέπει να διασφαλιστεί», η πραγματικότητα είναι πως η ΕΛΑΣ λειτούργησε περισσότερο ως φράχτης απέναντι στην κοινωνική δυσαρέσκεια παρά ως εγγυητής της ομαλότητας.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι οι αγρότες δεν είναι «εμπόδιο στην κυκλοφορία», αλλά άνθρωποι που παλεύουν για να παραμείνουν ενεργοί στην παραγωγή. Και η αστυνομία πρέπει να θυμηθεί πως ο ρόλος της δεν είναι να τρομοκρατεί πολίτες, αλλά να τους προστατεύει.
Όσο η πολιτική ηγεσία συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα κοινωνικά αιτήματα με καταστολή, τόσο θα οξύνει την κρίση εμπιστοσύνης που μεγαλώνει επικίνδυνα. Η χώρα δεν χρειάζεται άλλες εικόνες πανικού. Χρειάζεται διάλογο, σεβασμό και πραγματικές λύσεις. Και κυρίως χρειάζεται μια κυβέρνηση που δεν θα φοβάται τον λαό της.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών