Το Κωστάρι

Το Κώσταρι απλώνεται στους πρόποδες των λόφων που είναι συνέχεια του βουνού με το ίδιο όνομα σε υψόμετρο 350 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, γύρω στα 2 χμ νοτίου του Δελβίνου.

Λόγω της απέραντης θέας, το αποκαλούν και «μπαλκόνι του Βούρκου», μια ονομασία που διεκδικεί και η Δίβρη, μαζί με τη Λύβενα.

 Αναγνωρίζεται ως αρχαίος οικισμός. Στις οθωμανικές καταγραφές του 1582 εμφαίνεται με 170 οικογένειες.

Το παλιό Κώσταρι ήταν τοποθετημένο πιο κάτω  και δυτικά του σημερινού οικισμού. Οι κάτοικοί του είναι όλοι ελληνικής καταγωγής. Το Κώσταρι φημίζεται για το Μοναστήρι της Παναγίας, που είναι γνωστό ως  το «Μοναστήρι του Κώσταρι», θαυματουργό, κτισμένο τον ΧVΙΙ αιώνα απάνω στο βράχο, στα σπλάχνα του βουνού, στα ερείπια μιας παλιάς εκκλησίας. Κάθε 15 Αυγούστου εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές από όλα τα γύρω χωριά, ακόμα και από τα παραθαλάσσια και τη Χιμάρα επισκέπτονται το θαυματουργό μοναστήρι και προσκυνούν την Παναγία την Κωσταρίτισσα. Είναι γνωστές οι εικόνες ζωγραφισμένες απάνω στο βράχο, καθώς και διάφορα έργα τέχνης στο ξύλο με μεγάλη τέχνη και μεγάλης αξίας.

Το 1852  το χωριό αριθμούσε 20 σπίτια, το 1913 είχε 150 κατοίκους, το 1923 τους 168 κατοίκους, το 1927έφθασε τους 202 και το 1940 είχε 230 κατοίκους.

Κατά την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου οι κάτοικοι του χωριού αρνήθηκαν να ενταχθούν στις ιταλο-αλβανικές δυνάμεις, όταν επιτέθηκαν  κατά της Ελλάδος. Ως αντεκδίκηση 50 άντρες  φυλακίστηκαν δύο μήνες στον καλιά του Αργυροκάστρου κι αργότερα εξορίστηκαν στην Ιταλία. Τον Απρίλιο του 1941 επέστρεψαν στο χωριό τους.

Ιδιαίτερη ήταν η συμβολή τους και στον Αντιφασιστικό Αγώνα, όπου εντάχθηκαν σε διάφορες τσέτες και μετά σε ταξιαρχίες, για να δώσουν τη ζωή τους και ν’ ανακηρυχτούν πεσόντες οι: Αλεξάνδρα Τσαπράκα,  Θύμιος Τσιάβος και  Βαρβάρα Ζιούλη.

Οι κάτοικοί του καλλιεργούν τα οπωροφόρα δέντρα και λόγω των λιβαδιών που απλώνονται στο βουνό του Κώσταρι, η κυριότερη ενασχόληση των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία όπου φημίζονταν για τον μεγάλο αριθμό των αιγοπροβάτων.

Ως μικρός γεωργικός συνεταιρισμός εντάχτηκε στον ενωμένο συνεταιρισμό του Μεσοποτάμου και σήμερα είναι μία από τις κοινότητες της επαρχίας του Μεσοποτάμου. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μετανάστευσε, κυρίως στην Ελλάδα. Λόγω επιστροφής, ξαναλειτούργησε το δημοτικό σχολείο στο χωριό.

sfeva.gr