Οι αναμνήσεις σήμερα μου θύμισαν μια δημοσίευση μου πριν από 4 χρόνια, για την οποία είχα δεχτεί έντονη κρητική εντός και εκτός οργάνων της Ομόνοιας, ωρυόμενοι για την καταστροφικότατα αυτού του νόμου(!!!) ενώ εγώ ως Γενικός Πρόεδρος ήμουν καθησυχαστικός.
Δεν το κοινοποιώ για τη δικαίωση (άλλωστε δεν εφαρμόστηκε ποτέ) αλλά με αφορμή αυτό το γεγονός να πω για το πόσο πρόχειροι είμαστε πολλές φορές στην αντιμετώπιση των δικών μας θεμάτων.
Στην τρίχρονη θητεία μου ως Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας, μπορεί να μην επιλύθηκαν όλα τα προβλήματα αλλά υπήρχε μια σοβαρή χαρτογράφηση όλων των θεμάτων, περιουσιακό, παιδεία, δημόσια διοίκηση, ασφάλεια, προβολή και διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς κλπ.
Για παράδειγμα για το Νόμο Μειονοτήτων υπήρχαν από πλευράς μας 10 συγκεκριμένα αιτήματα από τα οποία καταφέραμε να περάσουμε έστω τα 4. Καταφέραμε να αποτρέψουμε την κατεδάφιση των σπιτιών στη Χειμάρρα, κυρίως χάρη στη μαχητικότητα του τοπικού προέδρου Φρέντη Μπελέρη αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό, έπρεπε να παρουσιάσουμε με στοιχεία τις παρανομίες και τις δικές μας προτάσεις.
Λένε ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και λέω λένε γιατί διεκδικούν πολλοί την πατρότητα αυτού του γνωμικού. Προσθέτω και εγώ το δικό μου: «Η καταγγελία είναι το πρώτο βήμα στην πολιτική αλλά αν δεν κάνεις το επόμενο δεν έκανες τίποτα»
Λεωνίδας Πάππάς
Άγιοι Σαράντα
20/2/2020
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών