-Αλή, ήρθα εδώ στο Τεπελένι να σε βρώ, στον τόπο που σε γέννησε…
-Καλώς τον, ποιος εισαι;
-Ένας επιστήμονας είμαι που γράφω για τα παλιά και τα καινούργια και για την σχέση ανάμεσό τους…
-Τι θέλεις από μένα;-Έχω διαβάσει και ακούσει πολλά και αντιφατικά μεταξύ τους για την προσωπικότητά σου και τον ρόλο που έπαιξες στην Ιστορία…
-Και τι θες να σου κάνω εγώ; Εγώ έκανα αυτά που έκανα και με φάγανε μπαμπέσικα…
-Γιατί, για ποιον λογο;
-Γιατί εγώ δεν χαμπάριζα από Σουλτάνους, ήθελα να έχω δικό μου δοβλέτι…
-Τι δοβλέτι;
-Δοβλέτι της Αρβανιτιάς, Τόσκικο…το πασαλίκι μου να γένει κράτος και να κατέχει όλους τους κατοίκους, πιστούς και γκιαούρηδες, Σκιπετάρους, γραικούς, όλους τους Ρωμιούς, να πιάνει όλην την Ήπειρο, όπως την όριζαν παλιά από τα βάθη της Αρβανιτιάς ώς τα Τρίκαλα, την Άρτα και την Πρέβεζα. Και να ‘μαι εγώ Μονάρχης και να ‘χω γύρω μου γραμματικούς Ρωμιούς, καφάσηδες Σκιπετάρους, αρματωλούς Σουλιώτες κι Αγραφιώτες και Ρωμούνους…
-Και σε ήθελαν όλοι αυτοί για Αρχηγό;
-Με ήθελαν δεν με ήθελαν αυτή ήταν η βούλησή μου. Κι όταν εγώ έβανα κάτι με το νου, έπρεπε γίνει με κάθε τρόπο. Δεν με ένοιαζε να χυνόταν αίμα, αρκεί να έκανα το δικό μου. Όποιος αντιστέκονταν έπρεπε να τιμωρηθεί, έπρεπε με τα όπλα να υποταχθεί. Αλλιώς μαύρο φίδι που τον έτρωγε…
-Αυτό δεν ήταν σκληρό, να χύνεται αίμα ανθρώπινο;
-Όχι. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Εγώ θα έκανα ένα καλό κράτος διώχνοντας τους Τούρκους…
-Μα κι εσένα Τουρκαλβανό σε λέγανε, συγγνώμη κιόλας…
-Εγώ δεν είμαι Τουρκαλβανός. Εγώ είμαι Σκιπιτάρης Μπεκτασής. Δεν μιλάω καν τουρκικά. Σαν Μπεκτασής που είμαι βλέπω με άλλο μάτι τις θρησκείες και τους χριστιανούς. Ο Θεός είναι ένας κι όλοι εμείς παιδιά του. Πρέπει ακόμα να ξέρεις ότι από την Κοντσιώτισσα μάνα μου, τη Χάμκω, κόρη του Ζεηνέλ μπέη πήρα μόρφωση ρωμέηκη και τιμούσα τους Ρωμιούς που συνεργάζονταν μαζί μου. Στην αυλή μου είχα πολλούς Ρωμιούς συμβούλους. Ο γιατρός μου ήταν ο Βηλαράς, ιατροφιλόσοφος και ποιητής…
-Σε βλέπω με φουστανέλα και τσαρούχια εδώ στο Τεπελένι. Αλλιώς σε ήξερα. Άλλα ρούχα να φοράς…
-Πολλά θέλεις να μάθεις…Οι δικοί μου όλοι φουστανέλα φορούσαν, ήταν πολεμιστές, με τον πόλεμο ζούσαν…Κι εγώ νέος…Αλλά αφότου έγινα Πασάς άλλαξα…
Και κάτι άλλο. Εσύ βοήθησες την Επανάσταση των Ρωμιών ή όχι;
– Εάν δεν έκανα εγώ αποστασία αλλά και άλλοι Σκιπιτάρηδες , ακόμα και Οθωμανοί, δεν θα πετύχαινε η Επανάσταση. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Μαθαίνω ότι δεν το παραδέχονται τώρα και με βγάζουν και φοβερό διώκτη των Ρωμιών. Αλίμονο σε αυτόν που τον καταδικάζει η ιστορία επειδή δεν πέτυχε τους στόχους του και το όραμά του έμεινε ανεκπλήρωτο. Την ιστορία τη γράφουν όπως θέλουν αυτοί που στο τέλος νικάνε. Ας είναι . Εγώ είχα για εχθρό τον Σουλτάνο, όχι τους Ρωμιούς. Κι ας λένε ό,τι θέλουν. Ποιος με έφαγε; Γιατί; Γιατί το κεφάλι μου το εκθέσανε στην Πόλη; Όταν η ιστορία γραφτεί όπως πρέπει, τότε θα φανεί η αλήθεια..
-Σε ευχαριστώ πολύ Αλή και συγγνώμη για την ενόχληση
-Mirupafshim!
Βασίλης Νιτσιάκος
Καθηγητής της Κοινωνικής Λαογραφίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα in.gr
Διαβάστε ακόμη:
👉Ακολουθήστε μας στο twitter
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών