Ο Ομέρ Νισάνι (Omer Nishani) ήταν Αλβανός ιατρός και πολιτικός που συμμετείχε αρχικά στον αγώνα κατά του Αχμέτ Ζόγου στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 και στη συνέχεια στον αγώνα κατά της φασιστικής κατοχής της Αλβανίας κατά την περίοδο 1942–44. Το 1946 έγινε Πρόεδρος της Λαϊκής Συνέλευσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας υπηρετώντας στη θέση αυτή μέχρι το 1953.
Ο Ομέρ γεννήθηκε στο Αργυρόκαστρο. Ο αδελφός του Μπέσο ήταν δάσκαλος στου οποίου τους μαθητές περιλαμβανόταν ο νεαρός τότε Ενβέρ Χότζα (με καταγωγή επίσης από το Αργυρόκαστρο). Ο Νισάνι σπούδασε ιατρική στην Κωνσταντινούπολη, έλαβε το πτυχίο του αλλά δεν άσκησε το επάγγελμα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 συμμετείχε στην πολιτική, υποστηρίζοντας τον Φαν Σ. Νόλι, του οποίου οι δυνάμεις το 1924 ανέτρεψαν τη συντηρητική τάξη που υποστήριξε ο Αχμέτ Ζόγου και καθιέρωσαν μια δημοκρατική κυβέρνηση, ενώ ο Νισάνι συμμετείχε σε δίκη που διεξήχθη ερήμην εναντίον του Ζόγου. Μετά από την πτώση της κυβέρνησης τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ο Νισάνι διέφυγε στο εξωτερικό και υπήρξε συνιδρυτής της αντι-Ζόγου με υποστήριξη της Κομμουνιστικής Διεθνούς KONARE (Εθνική Επαναστατική Επιτροπή) το 1925, συμβάλλοντας στην έκδοση της εφημερίδας Liria Kombëtare (Εθνική Ελευθερία) μαζί με τον Αλβανό κομμουνιστή Χαλίμ Τζέλο από το 1925 έως το 1932 στη Γενεύη.Μετά την ιταλική εισβολή στην Αλβανία το 1939, ο Νισάνι επέστρεψε στη χώρα και αρχικά προσχώρησε στο Συμβούλιο του Κράτους της συνεργατικής κυβέρνησης, το οποίο περιλάμβανε διάφορες προσωπικότητες εναντίον του βασιλιά Ζογ. Ο Νισάνι, ο οποίος γνώριζε τον πατέρα του Ενβέρ Χότζα, Χαλίλ, υποδέχθηκε τον Χότζα (ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας και ηγέτης της αντίστασης) και παρατήρησε ότι «Εμείς οι παλιoϊδεάτες είχαμε την ευκαιρία μας, να μακροημερεύσουμε με τη νεολαία, επειδή είσαι η ελπίδα της χώρας. Δεν έκανα αρκετά, αλλά πολέμησα τον Ζογ όσο μπορούσα. Και είχα καλούς συντρόφους στην εφημερίδα που με βοήθησαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν τα παράτησα, αλλά τι έπρεπε να κάνω, να πεθάνω στην εξορία; Ήλπιζα να δω τη χώρα και τον λαό μου. Επέστρεψα, αλλά αυτοί οι φασίστες και οι κατακτητές και όλοι οι απατεώνες που τους υπηρετούν σαν σκυλιά, τους μισώ σαν το θάνατο. Αλλά θα πεις, τότε γιατί μπήκες στο «Συμβούλιο του Κράτους»; Έπρεπε, επειδή δεν έχω τίποτα προς το ζην και έχω μια γυναίκα να συντηρήσω. Για αυτό και με υποβαθμίζω.» Απογοητεύτηκε γρήγορα με την κατοχή μετά τον Ζογ και θεωρούσε την ανάμιξη στην κατοχική κυβέρνηση ως λάθος. Στην ίδια συζήτηση ανέφερε ότι «όλοι γνωρίζουν ότι ο φασισμός απομακρύνει τους αρχηγούς των κομμουνιστών. Δεν είμαι κομμουνιστής, αλλά έζησα και δούλεψα μαζί τους, τους έχω σεβαστεί και με σεβάστηκαν. Θα σας πω ένα πράγμα: γιατί ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με λουλούδια, αλλά συνεχίστε, πολεμήστε, γιατί μόνο με την πάλη σας θα σώσετε την Αλβανία».
Αφού έπεισε τον Νισάνι να εμπλακεί σε αυτό που οι κομμουνιστές χαρακτήρισαν ως αντιφασιστικό πόλεμο εθνικής απελευθέρωσης, ο Χότζα σημείωσε ότι «ο Ομέρ Νισάνι κράτησε τον λόγο του και εργάστηκε στα Τίρανα ως ένθερμος ακτιβιστής του Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος. Και όταν οι στιγμές το απαίτησαν, οι σύντροφοι και εγώ συζητήσαμε και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν πολύτιμος στο έργο του Γενικού Συμβουλίου ως ώριμος, πατριωτικός και καλλιεργημένος άνθρωπος για το έργο της προπαγάνδας, της οργάνωσης του κράτους κ.α.. Του στείλαμε τον λόγο μας και ο γιατρός εγκατέλειψε τα Τίρανα για τα βουνά όπου έμεινε μέχρι να απελευθερωθεί η χώρα». Ο Νισάνι έγινε μέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος κατά τη σύστασή του το Σεπτέμβριο του 1942. Τον Σεπτέμβριο του 1943 ο Νισάνι έγινε Πρόεδρος της Μόνιμης Επιτροπής του Γενικού Συμβουλίου Εθνικής Απελευθέρωσης και στο Συνέδριο της Πρεμετής τον Μάιο του 1944 έγινε πρόεδρος του Αντιφασιστικού Εθνικού Συμβουλίου Απελευθέρωσης και υπεύθυνος εξωτερικών υποθέσεων. Στις 12 Ιανουαρίου 1946 ο Νισάνι έγινε Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης, η οποία στις 14 Μαρτίου μετονομάστηκε σε Λαϊκή Συνέλευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας.
Ο Νισάνι, ο οποίος δεν ήταν μέλος του κυβερνώντος Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, υπήρξε ο πρώτος Επικεφαλής του Προεδρείου της Λαϊκής Συνέλευσης έως ότου δήλωσε την παραίτησή του στις 24 Ιουλίου 1953 για λόγους υγείας. Τον διαδέχθηκε ο Αλβανός κομμουνιστής Χάτζι Λέσι την 1η Αυγούστου.
Στις 26 Μαϊου 1954 βρέθηκε νεκρός στα Τίρανα.
Σύμφωνα με φάκελο του Υπουργείου Εσωτερικών της Αλβανίας, μετά από αυτοψία στο σώμα του Νισάνι διαπιστώθηκε ότι αυτοκτόνησε.
Το 1988, μια συλλογή από άρθρα και ομιλίες του κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής περιόδου δημοσιεύθηκε με τον τίτλο Për Shqipërinë e popullit
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών