Διαβουλευτική Δημοκρατία - Η «Διαβουλευτική» 4η εξουσία και πως μπορεί να καεί μια ιδέα

Και ξαφνικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, στην προσπάθεια του να ξεχωρίσει, πέταξε την πρότασή του, τόσο άσχημα εκφρασμένη με ένα τουίτερ, αποδυναμώνοντας την τόσο σε επίπεδο θεωρητικό, όσο και σε επίπεδο κατανόησης και κατά συνέπεια και στο επίπεδο αποδοχής και εφαρμογής της.

Είπε συγκεκριμένα «Πέρα από τις τρεις εξουσίες, την Νομοθετική την Εκτελεστική και την Δικαστική, να έχουμε και τη Διαβουλευτική Εξουσία, με αλγόριθμους που να είναι διαφανείς...».
Ας δούμε τι είναι η "Διαβουλευτική Δημοκρατία" και γιατί ο κ. Παπανδρέου το προχώρησε τόσο πολύ, που μίλησε για 4η εξουσία στην ουσία (την Διαβουλευτική εξουσία), και μάλιστα ενέπλεξε και την συμμετοχή του facebook και του αλγορίθμου του στην εφαρμογή της και την θεσμική λειτουργία της!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η "Διαβουλευτική Δημοκρατία", (όχι όμως όπως το εξέφρασε ως 4η εξουσία), δεν καταργεί την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, αλλά σκοπό έχει να υπερβεί τις περιορισμένης εκτάσεως πρακτικές οιασδήποτε μορφής συμμετοχικής δημοκρατίας.
Η κρατούσα αντίληψη για την Συμμετοχική Δημοκρατία είναι, ότι το εκλογικό σώμα δικαιούται να λαμβάνει νομοθετικές πρωτοβουλίες με την συγκέντρωση ενός ελάχιστου αριθμού υπογραφών (όπως προβλέπει το σύνταγμα σε κάποιες χώρες) είτε καλείται (ελάχιστες φορές) σε δημοψηφίσματα, για να εκφέρει πλειοψηφικά την γνώμη του και να συναποφασίσει σε μείζονος σημασίας πολιτικά ζητήματα.

Στην "Διαβουλευτική Δημοκρατία" η συμμετοχή των πολιτών δεν γίνεται έκτακτα για να εκφρασθούν περιορισμένα σε συγκεκριμένα θεσμικά ερωτήματα μέσω δημοψηφίσματος, ούτε όπως στην Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, όπου το Κοινοβούλιο νομοθετεί με την επιλεκτική και εξαιρετικά περιορισμένη συμμετοχή βουλευτών και “ειδικών” σε επιτροπές, αλλά είναι μια μόνιμη διευρυμένη διαδικασία με λαϊκή βάση, πού προηγείται και παρεμβάλλεται θεσμικά στην άσκηση του νομοθετικού έργου, ένας άμεσος διάλογος στην ουσία μεταξύ κυβέρνησης, κοινοβουλίου και κοινωνίας, σε αντίθεση με τον κοινοβουλευτικό διάλογο πού πραγματοποιείται μέσω των κομμάτων ως φορέων (μη δεσμευτικής οπωσδήποτε) λαϊκής εντολής.
Γι’ αυτό ο Γεώργιος Παπανδρέου έχοντας στον νου του τις λειτουργίες της Διαβουλευτικής Δημοκρατίας, εκφράσθηκε καθ΄υπέρβαση με το σχήμα της “Διαβουλευτικής Eξουσίας”, μαζί με την Νομοθετική, την Δικαστική και την Εκτελεστική εξουσία.

Δηλαδή όπως το έθεσε, ως "Διαβουλευτική Εξουσία" υπονοεί την δυνατότητα ελεύθερης συμμετοχής όλων των πολιτών σε ένα θεσπισμένο διευρυμένο διάλογο, ένα διάλογο μεταξύ όλων των εξουσιών (τι γίνεται με την Δικαστική;) με τον λαό, ως νομιμοποιητική βάση των νόμων (κανόνων δικαίου) αλλά και των πολιτικών αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας.
Και εύλογα γίνεται αντιληπτό ότι η λειτουργία της Διαβουλευτικής Δημοκρατίας απαιτεί ενημερωμένους πολίτες, υπεύθυνους, με ελεύθερη βούληση, πολιτική ωριμότητα και κριτική ικανότητα, ώστε να μπορούν να μετέχουν στα κοινά της Διαβουλευτικής Δημοκρατίας, ικανούς να διαχωρίσουν και να σταθμίσουν όταν χρειάζεται το ατομικό έναντι του κοινωνικού συμφέροντος.

Θα προσπαθήσω να αναλύσω σε άλλο άρθρο την έννοια και τις λειτουργίες της "Διαβουλευτικής Δημοκρατίας", όπως έχει εκφρασθεί φιλοσοφικά σε θεωρητικό κυρίως επίπεδο.
Σε ότι αφορά τον αλγόριθμό των κοινωνικών δικτύων στον οποίο αναφέρθηκε ο Γ. Παπανδρέου (facebook), ως εργαλείο της συμμετοχικής λειτουργίας ("Διαβουλευτικής Εξουσίας" κατ΄αυτόν), και για την στάθμιση του ατομικού έναντι του συλλογικού συμφέροντος, είναι τόσο επιφανειακή και επιπόλαια αυτή η τοποθέτηση, που αποδυναμώνει σημαντικά όλη την σκέψη του.

Στέλιος Φενέκος
Πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών και Υποναύαρχος ε.α

Διαβάστε ακόμη:

Σχόλια