Στις 6 του Δεκέμβρη του 1915 στην Ελλάδα προκηρύχτηκαν νέες εκλογές, στις οποίες ο Βενιζέλος, επειδή προέβλεψε ότι θα τις έχανε, αποφάσισε το κόμμα του να μη συμμετάσχει. Η μη συμμετοχή του, όμως, δεν εμπόδισε την νέα κυβέρνηση που βγήκε από τις εκλογές να δεχτεί στην Α΄ Σύνοδο της ΚΑ΄ περιόδου της Βουλής (την 11η Γενάρη 1916), τους 15 εκλεγμένους Βορειοηπειρώτες βουλευτές. Επίσης την πρώτη απόφασή της,, η οποία ακύρωσε την απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης Βενιζέλου, περί προσωρινής στρατιωτικής παρουσίας στη Βόρειο Ήπειρο. Και όχι μόνο! Με βαρυσήμαντο Βασιλικό Διάταγμα, στις 3 του Μάρτη 1916, επέκτεινε την ισχύ του 258 νόμου και για την Βόρειο Ήπειρο. Δηλαδή βάση αυτού του διατάγματος η Κυβέρνηση κήρυξε επισήμως την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα (εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδας, Α΄1,17 Μαρτίου 1916, αρ. 54).
Πόσο ίσχυσε όμως το βαρυσήμαντο βασιλικό διάταγμα; Μέχρι τις 14 Ιουνίου του 1917 (δηλαδή ένα χρόνο τρεις μήνες και 11 μέρες), καθώς μετά την θριαμβευτική επιστροφή του Ε. Βενιζέλου και της κυβέρνησής του από την Θεσσαλονίκη, με την βοήθεια της ΑΝΤΑΝΤ, κατάργησε την φιλοβασιλική κυβέρνηση, θεωρώντας και τις εκλογές της 6 Δεκεμβρίου του 1915 αντισυνταγματικές. Οπότε μαζί με το βασιλικό διάταγμα θεωρήθηκε αντισυνταγματική και η συμμετοχή στα έδρανα της βουλής, των 15 εκλεγμένων Βορειοηπειρωτών Βουλευτών.
Αναφέρω τις παραπάνω λεπτομέρειες, εννοείται είναι πιο συγκεκριμένες στο πόνημά μου «Φάκελος Βορείου Ηπείρου και ο ρόλος του Ελευθερίου Βενιζέλου», όχι μόνο γιατί αποκαλύπτουν ότι 116 χρόνια πριν ο βασιλιάς, η κυβέρνηση και η πλειοψηφία των Ελλήνων, ήταν αντίθετοι με την εμμονή του Ε. Βενιζέλου και των δυο Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά και για το ότι παρόλη την τότε καταδίκη των βορειοηπειρωτικών περιοχών μας, σήμερα που η επίσημη Ελλάδα περνάει στο ντούκου τα λάθη εκείνης της περιόδου, κατανοώ τον «μη» αναθεωρητισμό των συνόρων, όπως διαπιστώνετε και στον τίτλο της ανάρτησής μου. Αναρωτιέμαι όμως για τον «μη» αναθεωρητισμό και της ιστορίας του Έθνους. Γιατί; Αν η Ελλάδα αναθεωρήσει την ιστορία της, συμπεριλαμβάνοντας την συμμετοχή και τις θυσίες των προγόνων μας στην Επανάσταση του 1821 για την ανεξαρτησία της βλάπτεται;
Ο Παπαφλέσσας και οι περίπου 500 συμπατριώτες του, οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι ηρωικά στο Μανιάκι της Μεσσηνίας, πολεμώντας έναντι 3.000 Τούρκων και Αιγυπτίων, τιμήθηκε από την ιστορία! Ο «θρύλος» τους μεταφέρθηκε στην κινηματογραφική οθόνη. Ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης Αργυροκαστρίτης με 600 Βορειοηπειρώτες αγωνιστές, οι οποίοι αναμετρήθηκαν με 8.000 Τούρκους στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης (πολύ μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους), σκότωσαν μεν πάνω από 1.000 Τούρκους, αλλά σκοτώθηκαν και αυτοί, πάνω από 338 αγωνιστές, δεν δικαιούνται ούτε να συμπεριληφθούν στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους; Βλάπτεται η Ελλάδα αν αναθεωρήσει την ιστορία της ή άλλο η ιστορία της και άλλο η ιστορία μας; Άραγε η επίσημη εκπροσώπησή μας, οι ιστορικοί και οι δάσκαλοι, κυρίως οι συνταξιούχοι δάσκαλοι, κάνουν καλά που σιωπούν; Άραγε κάνουμε λάθος όσοι διεκδικούμε, ακόμα και από τους Αλβανούς, να μη μας θεωρούν απόγονους κολίγων;
Πάντως εγώ, αν και άσχετος με υπευθυνότητες, ζώντας την αδιαφορία της παραπάνω εκπροσώπησής μας, θεώρησα υποχρέωση έναντι των πρόγονων μας, όχι μόνο να γράψω πονήματα για την ιστορία τους, αλλά να απευθυνθώ και στην Επιτροπή «ΕΛΛΑΔΑ 2021» με την παρακάτω παράκληση. Μάλιστα ζητώντας και από τους τότε δύο έπαρχους, της «Δρόπολης» και των «Φοινικαίων», οι οποίοι ανταποκρίθηκαν, έστειλαν στην επιτροπή την ίδια παράκληση. Το αν η Επιτροπή δεν μας ανταποκρίθηκε, τουλάχιστον και στις δύο περιπτώσεις μας ευχαρίστησε.
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ
ΠΡΟΣ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ «ΕΛΛΑΔΑ 2021»
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το 1821 τα σύνορα του υπόδουλου ελληνισμού προς Βορά ξεπερνούσαν τα όρια των σημερινών συνόρων, καθώς τότε η Ήπειρος ήταν ενιαία και αδιαίρετη, φυσικό ήταν η αφρόκρεμα των Άνω Ηπειρωτών αγωνιστών να ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ξεσηκωμού, ευελπιστώντας ότι έστω ένας πυρήνας ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους θα άπλωνε τα ατσάλινα χέρια του, αγκαλιάζοντας και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, την εσχατιά του Ελληνισμού.
Υπό αυτό το σκεπτικό λοιπόν περίπου 5.000 εμπειροπόλεμοι αγωνιστές από την Άνω Ήπειρο βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, από τους οποίους οι περίπου 1.000 πότισαν με το αίμα τους κάθε σπιθαμή γης της επαναστατημένης Ελλάδας. Δεν έμεινε περιοχή της Άνω Ηπείρου να μην έχει στείλει τους πιο εμπειροπόλεμους αγωνιστές, ώστε να συνδράμει τον αγώνα του ξεσηκωμού, κυρίως από τις περιοχές της Δρόπολης, της Χιμάρας και του Δελβίνου, απ τις οποίες υπήρξαν και οι περισσότεροι πεσόντες, τα οστά των οποίων δε γύρισαν ποτέ στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Γι’ αυτούς δε χτύπησαν λυπηρά οι καμπάνες, ούτε τους έκλαψαν μανάδες, αδερφές και συγγενείς, ούτε και τιμήθηκαν από τις περιοχές που γεννήθηκαν.
Επ’ ευκαιρία μνημόνευσης των 200 χρόνων της «ελληνικής επανάστασης» θα ήταν αδιανόητο να μην μνημονευτεί και η συμμετοχή τους σε αυτό τον αγώνα, επειδή το 1912 οι γενέτειρες τους έμειναν εκτός ορίων του ελληνικού κράτους. Αδιανόητο καθώς, όπως έγινε αναφορά και πιο πάνω, γίνεται λόγος για περίοδο που ο υπόδουλος ελληνισμός ξεπερνούσε ακόμα και τα όρια των περιοχών τους, αν και στην παρούσα γίνεται λόγος για περιοχές αναγνωρισμένες ως «Ελληνική Εθνική Μειονότητα». Και επειδή από χρόνια η πλειοψηφία των κατοίκων αυτών των περιοχών, κυρίως η νέα γενιά, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, εύλογο είναι η Επιτροπή «Ελλάδα 2021», να τιμήσει συγκεκριμένες περιοχές, απ’ τις οποίες κατάγονταν η πλειοψηφία των αγωνιστών. Για την νέα γενιά θα σημαίνει βράβευση, αλλά και ενθάρρυνση για να μη νιώθει στην μητέρα Πατρίδα της, ως ενός κατώτερου Θεού, θα σημαίνει ότι η συνδρομή των προγόνων της για την ανεξαρτησία του Έθνους, ήταν εξίσου σημαντική, όσο και των άλλων περιοχών της επαναστατημένης Ελλάδας.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, στην «Φιλική Εταιρία» υπήρξαν και 19 μυημένοι από την Άνω Ήπειρο. Επίσης ο αριθμός των συμμετεχόντων στην επανάσταση του 1821, ξεπερνούσε τις 4.500 αγωνιστές, από τους οποίους οι (περίπου) 1.000 έπεσαν μαχόμενοι στα παιδία μαχών και συγκεκριμένα:
Στις 17 του Μάη του 1828 στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης, 338 αγωνιστές υπό τους Χατζημιχάλη Νταλιάνη Αργυροκαστρίτη και Κυριακούλη Αργυροκαστρίτη, έπεσαν μαχόμενοι εναντίον 8.000 Τούρκων και Αιγυπτίων.
Στις 27 Ιουλίου του 1823 στα Ανδριαλά παρά τον Παγόντα της Εύβοιας (μετά από 2 χρόνια συνεχόμενων αγώνων), περίπου 50 από τους 300 εμπειροπόλεμους αγωνιστές, από την Δρόπολη και το Αργυρόκαστρο, έπεσαν μαχόμενοι εναντίον 7.000 Τούρκων, για την απελευθέρωση του νησιού. Και οι 300 είχαν ανταποκριθεί από αρχής επανάστασης, στο κάλεσμα του συμπατριώτη τους Μητροπολίτη Ευβοίας Γρηγορίου Αργυροκαστρίτη.
Στις 10 Απριλίου του 1826 οι 190, από τους 200 Χιμαριώτες με επικεφαλής τα αδέρφια Μήλιου, έπεσαν μαχόμενοι στην έξοδο του Μεσολογγίου, προασπίζοντας τον άμαχο πληθυσμό, μαζί και ο Νικόλας Σπυρομήλιος.
Στις 6 Ιουνίου του 1821 περίπου 400 αγωνιστές (οι 150 από το Χόρμοβο) με επικεφαλής τον εμπειροπόλεμο Διαμαντή Χορμόβα, στην έφοδο για να διώξουν τους Τούρκους που ήταν καλά οχυρωμένοι εντός του φρουρίου του Αντιρρίου, θρήνησαν τον πρώτο πεσόντα, τον αρχηγό τους Διαμαντή Χορμόβα! Αργότερα οι 150 από αυτούς συμμετείχαν και στην έξοδο του Μεσολογγίου!
Γνωστός ο Κωνσταντίνος Δαλλαρόπουλος ή Λαγουμιτζής! Χάριν αυτού το 1826, στην δεύτερη πολιορκία της Ακρόπολης Αθηνών, παραμένει όρθιος ο βράχος με τα μνημεία της! Θαυμαστά τα κατορθώματά του, καθώς όπου και αν βρέθηκε είχε τρομοκρατήσει τους Τούρκους με τα λαγούμια του! «Πατρίδα του χρωστάς πολύ αυτουνού του αγωνιστή. Θησαυρούς του δίνει ο Κιτάγιας (ο Κιουταχής) να γυρίσει, δια σένα πατρίδα όλα τα καταφρονεί»! Αυτό γράφει στα απομνημονεύματά του ο Στρατηγός Μακρυγιάννης!
Και μόνο τα παραπάνω παραδείγματα, μη συμπεριλαμβάνοντας και αγωνιστές, όπου διασκορπισμένοι σε άλλες μονάδες επαναστατών, έπεσαν μαχόμενοι σε όλα τα πεδία μαχών, είμαι βέβαιος ότι ως πρώτο βήμα αρκούν να εισηγηθούμε στην επιτροπή «Ελλάδα 2021», όχι μόνο να αναφερθεί για την συνδρομή των Άνω Ηπειρωτών αγωνιστών στον αγώνα του 1821, αλλά έστω και με τιμητικές διακρίσεις να τιμήσει τις περιοχές απ’ όπου κατάγονταν οι αγωνιστές, όπως:
Την οργάνωση της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» ως τον μοναδικό εκφραστή όλων των περιοχών απ’ όπου κατάγονταν οι αγωνιστές.
Τον Δήμο Δροπόλεως Αργυροκάστρου απ όπου κατάγονταν οι περισσότεροι αγωνιστές και οι πεσόντες!
Τον Δήμο Χιμάρας της Αυλώνας.
Τον Δήμο «Φινικαίων» Δελβίνου.
Την διασκορπισμένη ανά την Ελλάδα αδελφότητα Χορμοβιτών, διαμέσου του Αθηναίου δικηγόρου Νικόλαου Λαγουμιτζή, ως απόγονος του Κωνσταντίνου Λαγουμιτζή.
Επίσης αν υπάρχουν στοιχεία για τυχόν απογόνους άλλων πεσόντων, οι οποίοι προτιμούν την αφάνεια.
Τηλέμαχος Λαχανάς. Μάιος 2021
Συγγραφέας και πρώην εθελοντής ανταποκριτής σε όλες τις τοπικές εφημερίδες της ιδιαίτερης πατρίδας μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών