«Περί ίδρυσης της οργάνωσης της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ», αναμένουμε και την έκδοση Πονήματος από τον Π. Μπάρκα, ως ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορικής πρωτοβουλίας. Το παρακάτω «απόσπασμα» όμως, από άρθρο του στο «facebook» τον Γενάρη του 2024, εξηγώντας το γιατί με αφορά ιδιαιτέρως, ευελπιστώ να μη έχει αντίρρηση, όπου επωφελούμαι την περίπτωση. Τι αναφέρει ο Παναγιώτης, βάση του αποσπάσματος;
…. Τα Γιαννιώς, 07.01.1991, βρέθηκα στα Τίρανα για οικογενειακούς λόγους. Χωρίς την άδεια της ομάδας των έξι (ομάδα που ίδρυσε την ΟΜΟΝΟΙΑ), ζήτησα να επισκεφτώ την Πρεσβεία. Κατά περίεργο τρόπο, δέχτηκαν αμέσως….
…. Με υποδέχτηκε ο Νίκος Κανέλος, τότε γραμματέας της Πρεσβείας (αλλά με ιδιαίτερο ρόλο στα μελλοντικά γεγονότα της Ε. Ε. Μειονότητας. Δυστυχώς, προέκυψαν αρνητικά).
Γνώριζαν στην Πρεσβεία για την προσπάθειά μας. Είπα ότι θα ιδρύσουμε την οργάνωσή μας. Εξήγησα γιατί οργάνωση και όχι κόμμα, ότι θα ενώσει και εκπροσωπήσει όλους τους Έλληνες στην Αλβανία ανεξαρτήτως ιδεολογικού πιστεύω, ανέφερα το όνομα ΟΜΟΝΟΙΑ και ότι στις επικείμενες πλουραλιστικές εκλογές θα κατεβούμε με υποψήφιους βουλευτές της οργάνωσης. Ο Κανέλος ήταν αυστηρός μαζί μου. Μου είπε ότι η Ελλάδα δε συμφωνεί. Ότι θα πρέπει να πάω και να βρω το Νίκο Μπαλκόνη και να μιλήσω μαζί του, «διότι η Πρεσβεία μεταφέρει τα μηνύματα της Αθήνας μέσω αυτού»…. Αυτό είναι το αξιοπερίεργο!
Έτυχε να γνωρίζω τον Περικλή από το Μπραϊλάτι, οδηγός σε παραθαλάσσια στρατιωτική μονάδα, η οποία έδρευε στην πόλη των Αγίων Σαράντα. Κατά την περίοδο 1983-88, όπου είχα αναλάβει την ανέγερση πολυκατοικιών για τις οικογένειες των εργαζομένων του Αυτοκινητικού Συνεργείου, επειδή με τον Περικλή (αείμνηστος σήμερα) γνωριζόμουνα από όταν εγώ στρατιώτης στην Ταξιαρχία των Αγίων Σαράντα, μεσολάβησα στο συνεργείο και τον είχαν βοηθήσει για κάποιες μετατροπές στην αντλία τροφοδότησης του μοτέρ αυτοκινήτων με βενζίνη, καθώς πειραματίζονταν για οικονομία στα καύσιμα. Μαζί του έκανα και προβολή στην τοπική εφημερίδα «FITORJA», στην οποία δημοσιογραφούσα ως εθελοντής ανταποκριτής.
Αυτός ο Περικλής λοιπόν, μετά την ίδρυση του Δ. Κόμματος στα Τίρανα, στις 12 του Δεκέμβρη του 1990, μου παρουσιάστηκε ως κομιστής παραγγελίας από υψηλόβαθμο στρατιωτικό, να πάνω στα Τίρανα και να απευθυνθώ σε συγκεκριμένο αριθμό τηλεφώνου, για «δήθεν» εντολή ίδρυσης παραρτήματος του Δ. Κόμματος, στους Αγίους Σαράντα. Εγώ όμως και τις 3 φορές που με συνάντησε, του απάντησα ό,τι εμείς πρέπει να οργανωθούμε ως Μειονότητα και όχι να ενταχθούμε σε όποιο αλβανικό Κόμμα! Δεν μου αποκάλυπτε όμως τον εντολέα και δε γνωρίζω το γιατί άρον-άρον βιάστηκε να μεταναστεύσει στην Κέρκυρα. Οπότε μέχρι που είχα μάθει ότι είχε απεβιώσει, είχα χάσει και τα ίχνη του. Αλλά όταν είχα μάθει ότι εκτός από τον Αλεξάντερ Μέξι, τον οποίο είχα γνωρίσει όντας στην Ευφορία Μνημείων, οι διευθυντές του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και του Ινστιτούτου Πολιτιστικών Μνημείων ήταν από τα κυριότερα ιδρυτικά μέλη του εν λόγω Κόμματος, υπέθεσα ότι αυτοί θα ήταν και οι ενδιαφερόμενοι, καθώς από τον Απρίλη του 1988 που είχα περάσει στην Ευφορία Πολιτιστικών Μνημείων των Α. Σαράντα και Δελβίνου, γνώριζαν ποιος ήμουν και ποια η βιογραφία μου. Πάντως για την απάντηση που είχα δώσει στον αείμνηστο Περικλή, αυτό μου υπαγόρευε η συνείδηση, αν και δεν είχα φωτογραφίσει συγκεκριμένα πρόσωπα για συνεργασία.
Για να μην πολυλογώ, επειδή απέφευγα σχέσεις με δικούς μας διανοούμενους και στελέχη σε διάφορους τομείς της πόλης, εξαιτίας της (κακιάς) βιογραφίας που μέχρι το 1985 μου είχε γίνει βραχνάς από μειονοτικούς «Κέρβερους» και μόνο, ο πρώτος που απευθύνθηκα ήταν ο Α. Ζαρμπαλάς, καθώς ως δημοσιογράφος έχαιρε και την εκτίμησή μου, καθώς μου δέχονταν ευχαρίστως κάποια ρεπορτάζ στο «Λ. Βήμα», όποτ εργάζονταν ως δημοσιογράφος. Ο Αντρέας, ίσως να μη είχε αποφασίσει, ίσως και να φοβήθηκε, η απάντησή του ήταν, ότι δεν ενδιαφέρονταν. Όταν του απεβίωσε η σύζυγος όμως, όπως ήταν βουρκωμένος μου αποκαλύφθηκε, λέγοντας ότι «τώρα που θα κάναμε και εμείς κάτι με βρήκε αυτό το κακό»! Τέλος πάντων τον παρηγόρησα και είχα τι να του πω. Αλλά είχα απευθυνθεί και στον Θανάση Μπόλο, συνταξιούχος δημοσιογράφος που εκτιμούσε πολύ τα ρεπορτάζ μου σε τοπικές εφημερίδες, ο οποίος για ότι είχαμε συζητήσει περί δικιάς μας πρωτοβουλίας, ταξίδεψε και στα Τίρανα, για ενημέρωση από παλιούς συντρόφους του και λοιπά και λοιπά. Πως το πληροφορήθηκε όμως, τότε με πλησίασε και ο Νίκος, τον οποίο αναφέρει ο Παναγιώτης.
Μου ζήτησε να υπογράψω για «δήθεν» δικό μας φορέα! Επειδή εγώ από το 1968 είχα μαζί του κάποιες περιπέτειες για την βιογραφία μου, καθώς ήταν Διευθυντής της Διεύθυνσης Υδάτων, επίσης αργότερα, όταν μας είχε έρθει διευθυντής στην Επιχείρηση Εγγειοβελτιωτικών Έργων, του συμπεριφέρθηκα άπρεπα και το γεγονός. έληξε. Εννοείται γνώριζα τα πάντα με ποιους συνεργάζονταν και από πού έπαιρνε οδηγίες, γεγονότα που όπως ενημερώθηκα, ο Παναγιώτης τα έχει συμπεριλάβει στο Πόνημα>
Τι αναφέρει, λοιπόν, ο Παναγιώτης στο αναφερθέν άρθρο του; Ότι «για την οργανωτική δομή της μετέπειτα ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ο Νίκος μετέφερε στην Πρεσβεία τα μηνύματα της Αθήνας και διάφορα.. Αυτό που δε γνωρίζω είναι αν ήταν αυτός που είχε μεσολαβήσει στην Πρεσβεία και την Αθήνα, να μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν ανεπιθύμητος. Ανεπιθύμητος ποιός; Εγώ που έβγαλα με τον τσαμπουκά μου τον Δήμαρχο της πόλης μας, που βοήθησα και στα χωριά να βγεί Νομάρχης ο δικός μας υποψήφιος, που ως Δημοτικός σύμβουλος για λόγους σεβασμού έχαιρα την εκτίμηση Μειονοτικών και Αλβανών, που με άρθρα στις τοπικές εφημερίδες κατακεραύνωνα τα «κακώς κείμενα» της Τοπικής μας Εξουσίας, που όντας Εύφορος στα πολιτιστικά μας Μνημεία, εκτός των Αλβανών, έχαιρα την εκτίμηση του Υ. Πολιτισμού της Ελλάδας και των Τ.Ε.Ι Αθηνών, της Ελληνικής και της Αγγλικής αρχαιολογικής αποστολής που συνεργάζονταν με τους Αλβανούς, επίσης κάθε ξένου φορέα που επισκέπτονταν τα μνημεία μας, που μεσολάβησα η οδός Κονίσπολη- Αγίων Σαράντα να περάσει από τα βουρκοχώρια, αντί από την πλευρά της Τζάρας κ.λ.π. κ.λ.π. που τα αναφέρω στα πονήματα που είχα γράψει. Θα αποφύγω όμως την αναφορά για συγκεκριμένο γεγονός εις βάρος μου στην Πρεσβεία, στο Τελωνείο της Κακαβιάς και στα Ιωάννινα προς Αθήνα, επίσης στα ταξίδια μου προς την Κέρκυρα κ.λ.π, καθώς ούτε βέβαιος είμαι ποιος με είχε «ρουφιανέψει», ούτε το πώς και το γιατί, καθώς περασμένα, ξεχασμένα!
Δεν θα αποφύγω όμως να επισημάνω το τι θα αναφέρει ο Παναγιώτης στο Πόνημα που αναμένεται, επίσης το άρθρο τον Σεπτέμβρη του 2018 στην εφημερίδα «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» του εκδότη Γιώργο Στέργιου, από τον αρχισυντάκτη της Βαγγέλη Παπαχρήστο, άλλοτε Γενικός Γραμματέας της «Ομόνοιας» και ένας εκ των 5 ηγετών της που φυλακίστηκαν το 1994, με τίτλο «Η Ομόνοια ιδρύθηκε με θυσίες και πρέπει να ξαναβρεί τον πρώην καλό της εαυτό», καθώς για πρώτη φορά αποκαλύπτει αλήθειες που ποτέ δεν ακούστηκαν από άλλα επίσημα χείλη, ασχέτως αν ανεπίσημα δεν μας ήταν και άγνωστες.
Τι αναφέρει ο Βαγγέλης για την ίδρυση της Ομόνοιας; «Η ίδρυση, στο βορειοηπειρωτικό χώρο, με την ευλογία των Ελλήνων διπλωματών και πυρήνων του σοσιαλιστικού κόμματος, έφερε, εκτός των άλλων, τη διάσπαση στο χώρο μας. Διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικές κομματικές τοποθετήσεις»! Σχολιάζει τα άρθρα 3 και 4 του καταστατικού και τις επιπτώσεις που επέφεραν, σχολιάζει το γεγονός ότι η «Ομόνοια» από πολιτική οργάνωση μετατράπηκε σε πολυκομματική που κυριαρχούσε το σοσιαλιστικό στοιχείο και όραμα, επίσης ότι σκληροπυρηνικοί και εγκληματίες, ακόμα και κατά των ελληνικών συμφερόντων, έγιναν πρόεδροι Παραρτημάτων, μέλη του Γενικού Συμβουλίου και του Προεδρείου. Για μια θέση στον ήλιο, κυβερνητική ή τοπική, (αναφέρει) άλλαζαν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα κι ας ήταν και στα ανώτερα όργανα της Ομόνοιας. Μιλάει για την κρίση διάλυσης που πέρασε η Ομόνοια, μετά τα γεγονότα της 18ης Απριλίου του 1994, με την δίκη παρωδία κατά των 5 ηγετών της, επίσης για την κρίση που βάθαινε, καθώς τα ηγετικά στελέχη της πέρασαν ανοιχτά στην υπηρεσία του αλβανικού κατεστημένου ως βουλευτές, ως πρόξενοι, ως Υφυπουργοί, ως σύμβουλοι κ.λ.π. Θεώρησα σημαντικό να αναφέρω τις παραπάνω επισημάνσεις, καθώς, σχετικά με την μετά του 1990 εποχή, γίνεται πιο κατανοητή και η αφήγησή μου στα πονήματα που προανέφερα.
Και επειδή δεν χρειάζεται εκτενέστερη ερμηνεία, καθώς ο καθρέπτης του ποιος φταίει αντανακλάται από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα σε όλο τον χώρο της ιδιαίτερης πατρίδας μας, συνιστώ να ληφθούν υπόψη τα όσα επισημαίνουν ο Παναγιώτης Μπάρκας ναι, αλλά και ο Βαγγέλης Παπαχρήστος (και όχι εκδικήσεις, όπως συμβαίνει). Επίσης η προ μηνών παρότρυνσή μου (ως γηραιός υπερήλικας) προς το Γενικό Προεδρείο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Όπως:
«Οι Πόλεις όπου καλώς ή κακώς το προηγούμενο σύστημα σου είχε εμπιστευτεί να τις διαχειρίζονται δικοί σου άνθρωποι σε αποξένωσαν, τα διοικητικά σου κέντρα διαλύθηκαν, τα χωριά σου ερημώθηκαν, τα σχολεία σου έκλεισαν, τα Μοναστήρια και οι εκκλησίες σου αγκομαχούν, οι κάμποι σου έρημοι, τα Υγειονομικά Κέντρα σου διαλύθηκαν, τότε τι σου απέμεινε! Εκτός αν σε βολεύει, αν πράγματι δεν είσαι Πολιτική αλλά Πολιτιστική Οργάνωση ή αν σε βολεύει να παραμένεις υπό ομηρία, εννοείται της Αλβανίας, αλλά και της Ελλάδας!
Και καθώς υποθέτω ότι για τα γενέθλια σου θα βρεθείς στην Δερβιτσάνη, αναφέρω τα παραπάνω όχι να σε κατακρίνω ή να σε απογοητεύσω! Απεναντίας να σου συστήνω αυτό που σκέφτεται ο καθένας που νοιάζεται για την ιδιαίτερη πατρίδα μας. Πήγαινε στη Δερβιτσάνη, αλλά να καλέσεις από αρχής και χωρίς εξαίρεση, όλη την ηγετική εκπροσώπηση του Προεδρείου και του Γενικού Συμβουλίου, από το 1991 και μετά. Επίσης των παραρτημάτων και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και με γνώμονα την κατάσταση στα χωριά μας, δημιούργησε σε κάθε περιφέρεια επιτροπές, οι οποίες να καθίσουν σταυροπόδι και να καταγράψουν το τι έμεινε, τι χάθηκε και τι χρειάζεται, ώστε να αρχίσουν να δουλέψουν για το πρώτο όσοι έμειναν στα χωριά και να διεκδικήσετε για το δεύτερο και το τρίτο!
….Κλείνοντας την παρένθεση για το τι αναμένω να πετύχετε στην Δερβιτσάνη, συνιστώ στους παρευρισκόμενους να δραστηριοποιηθούν. Αν στην θητεία τους, αρκετοί έχουν αποχτήσει προνόμια και περιουσίες, είναι η τελευταία ευκαιρία για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, οπότε επαναλαμβάνω να δραστηριοποιηθούν. Γιατί όπως και αν γραφτεί η ιστορία της οργάνωσης, το έγκλημα παραμένει έγκλημα. Έφυγε μεν ο πληθυσμός από τα πάτρια, αλλά οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να φύγουν, γιατί στο να παραμείνουν, έμειναν απροστάτευτοι και αβοήθητοι. Αν και δε θέλω να αναφερθώ συγκεκριμένα, η αδιαφορία για την ερήμωση υπερβαίνει τα προσωπικά».….
Δε μπορώ να μη αναφερθώ όμως και στην τελευταία φράση της δήλωσης του Μητροπολίτη ΔΡΥΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΚΟΝΙΤΣΗΣ κ. Ανδρέα, την 6η Μαρτίου του 2024, απευθυνόμενος προς την Ελληνική Κυβέρνηση όπως: «Μά πού ζῇ τό Ὑπουργεῖο; .. «Ἀφῆστε, ἐπί τέλους, καί σεῖς καί ὅλα τά κόμματα τίς ἀνούσιες συζητήσεις καί τίς λεκτικές ἁψιμαχίες καί σκεφθῆτε σοβαρά τόν Ἑλληνισμό τῆς Βορείου Ηπείρου, πού κινδυνεύει τά ἔσχατα»! Σαν συμπέρασμα κάποιοι πρώην διπλωμάτες που σε τηλεοπτικά κανάλια κατηγορούν τους συμπατριώτες μας, ότι δεν ψηφίζουν τους υποψήφιους βουλευτές που κατεβάζει το Κ.Ε.Α. Δικαιωμάτων, καλό θα είναι να αναμετρηθούν με τα λάθη της περιόδους τους και μαζί με υπεύθυνους αιρετούς μας, να συμμετάσχουν σε κάθε πρωτοβουλία και σε κάθε προσπάθεια, αν θα υπάρξει πρωτοβουλία και προσπάθεια, καθώς δεν αρκεί να σώσεις μόνο το δένδρο, πρέπει να σωθεί όλο το δάσος!
Τηλέμαχος Λαχανάς
Αθήνα 19/04/2024
Διαβάστε ακόμη
👉Ακολουθήστε μας στο twitter
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών