Άρθρο μου στην εφημερίδα «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ», την 26η Ιανουαρίου του 2003!
Ήταν 21 του Μάη του 1951, ημέρα Τρίτη! Η Άγια Τρίτη του Πάσχα όπου όλοι γιορτάζαμε και όλοι πενθούσαμε. Γιορτάζαμε του Χριστού την Ανάσταση και πενθούσαμε για ότι συνέβαινε στις παραμεθόριες περιοχές μας. Εκείνη την Άγια Τρίτη σε μια από τις παραμεθόριες περιοχές (μεταξύ Ζμίνετση και Καροκίου)το πένθος έπνιγε τις ψυχές των κατοίκων, ζούσαν σε κατάσταση κραυγής και αγωνίας. Το τότε βάρβαρο καθεστώς ξερίζωνε μια για πάντα ένα ολόκληρο χωριό! Θεέ παντοδύναμε τι αμαρτίες πληρώνουμε;
Το Περδικάρι, περίπου 5 χμ. ανατολικά του Καροκιού, έπρεπε να ξεριζωθεί, γιατί όταν η Αλβανία γίνηκε κράτος εκεί βρήκαν να χαράξουν τα σύνορα, τα οποία χώρισαν τα παιδιά απ’ τη μάνα τους, τους αδελφούς από αδελφούς, τους γείτονες από γείτονες. Εξόρισαν το χωριό στην Ντουμρέα του Ελμπασάν και από εκεί στο Τσερίκ, όπου προσπάθησε να ριζώσει ξανά, αν ο κυνηγημένος μπορεί να ριζώσει σε ξένη γη! Ο ελληνισμός όμως πένθησε σιωπηλά και πόνεσε, καθώς δέχτηκε μια πληγή στο σώμα του, πληγή που έπρεπε να αντέξει τον πόνο, καθώς αλίμονο ποιος δε συγκρατιόνταν.
Τώρα αυτά πέρασαν. Ήρθε η ώρα όπου το Περδικάρι, με τις 55 οικογένειες, στράφηκε ξανά προς τη γη των προγόνων του, δυστυχώς, από σπίτια και περιβόλια δεν έμεινε ούτε ίχνος. Όλα τα είχαν ισοπεδώσει!
Επόμενο ήταν οι οικογένειες να ζητήσουν από ένα οικόπεδο στους Αγίους Σαράντα. Παρόλο που άρχοντες στην τοπική εξουσία ήταν οι «δικοί» μας εκπρόσωποι, η Ομόνοια, χρειάστηκαν πολλές πιέσεις ώσπου τους παραχώρησαν στα χαρτιά από ένα οικόπεδο των 250-300 τ.μ. Στα χαρτιά όμως, καθώς με την επανάληψη της πολεοδομικής μελέτης, όπως οι άλλοι 300 ομοεθνείς, έχασαν και αυτοί τα οικόπεδα. Εκεί που είχαμε χρέος να αγωνιστούμε, ζητώντας από το κράτος να τους αποζημιώσει με κατοικίες και καλλιεργήσιμη γη, εμείς τους αφήσαμε απροστάτευτους.
Στέλνουν και ξαναστέλνουν γράμματα στην κυβέρνηση και δε ζητούν τίποτε άλλο, εκτός από τα οικόπεδα! Και πότε; Όταν πάνω από 20.000 ξενόφερτοι ήρθαν και έχτισαν παράνομα όπου θέλησαν, όταν θα μοιραστούν σε αυτούς τους ξενόφερτους και 300 εκτάρια γης που ανήκουν στην Τσιούκα. Ποιος θα νοιαστεί από τους δικούς μας για το Περδικάρι; Όσο νοιάστηκαν για τα 300 οικόπεδα ή για να πάρουν οι αγρότες μας τα ταπιά, όσο νοιάζονται βλέποντας την γη των πατέρων μας να γλιστράει κάτω από τα πόδια. Όσο νοιάζονται λοιπόν οι πανέξυπνοι αιρετοί μας, οι οποίοι συνωμοτούν για να ξεριζωθεί όλος ο ελληνισμός από τα πατρώα του.
Η αλήθεια είναι ότι σε απάντηση των γραμμάτων που έστειλαν οι Περδικαριώτες, με την οδηγία αρ. 10/18 πρωτ. ημερομηνία 3.9.93, το Πρωθυπουργείο έδωσε εντολή στο Νομαρχιακό Συμβούλιο των Α. Σαράντα να χορηγήσει στις οικογένειες αυτές 55 οικόπεδα. Βάση αυτής της οδηγίας το Νομαρχιακό Συμβούλιο, με την υπ’ αρ. 7/16.4.93 απόφαση, παραχώρησε τα εν λόγο οικόπεδα, αλλά όπως αναφέρθηκα και πιο πάνω, καταργήθηκαν ξανά, με το αιτιολογικό ότι βάση διατάγματος του 1950 θεωρούνταν πολιτικοί διωκόμενοι, οπότε δεν είχαν δικαίωμα επιστροφής στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η αλληλογραφία όμως συνέχισε και ήρθε άλλη οδηγία να δοθούν τα οικόπεδα, οδηγία που δεν εφαρμόστηκε από την Νομαρχία Αγ. Σαράντα. Άραγε δεν ήταν ταπεινωτικό για την ηγετική μας εκπροσώπηση, η οποία άφησε αβοήθητες αυτές τις οικογένειες, όταν ήρθαν από άλλες επαρχίες και πήραν γη όπου θέλησαν, δηλαδή σαν να ήρθαν τα άγρια και έδιωξαν τα ήμερα, έδιωξαν τον αυτόχθων πληθυσμό; Όταν και ο Νομάρχης μας ήταν γιος Περδικαριώτη, την οικογένεια του οποίου, την είχαν αφήσει στο Δέλβινο!
Τηλέμαχος Λαχανάς
Διαβάστε ακόμη
👉Ακολουθήστε μας στο twitter
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών