Χατζημιχάλης Νταλιάνης, Γεώργιος Χ. Ζωγράφος και Δημήτριος Δούλης
«17 ΤΟΥ MAΗ 1827»—«17 ΤΟΥ MAΗ 1914»!
ΔΥΟ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΟΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ, ΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΩΝ!
(Ασχέτως αν η μνημόνευση έστω και κάθε 5 χρόνια, παρακαταθήκη από υπερήλικες να μνημονεύουμε τους αγώνες τους, γιατί είναι η ιστορία μας!)
Η πρώτη επέτειος μας θυμίζει τον αγώνα των «Άνω Ηπειρωτών» αγωνιστών (όπως αποκαλούνταν τότε οι περιοχές μας) πεσόντες στις 17 του Μάη του 1827, στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης!
Και η δεύτερη επέτειος μας θυμίζει το τέλος της αυτόνομης δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου, την 17η Μαΐου του 1914, καθώς από αφόρητες πιέσεις της τότε κυβέρνησης Βενιζέλου, υπεγράφη το «Πρωτόκολλο της Κέρκυρας»! Επέτειοι που δεν μνημονεύονται επίσημα, καθώς συστατικό στοιχείο μεν, αλλά απόκρυφο από την επίσημη ιστορία της Ελλάδας!
Επέτειοι που δεν μνημονεύονται ούτε από την δικιά μας Κοινότητά, καθώς όντας υπό άλλη Επικράτεια οι αγώνες των θεωρήθηκαν επιζήμιοι, όπως για την Αλβανία έτσι και για την Ελλάδα! Εντούτοις εμείς οι απόγονοι αυτών των αγωνιστών, ασχέτως αν δεδομένη η αδιαφορία του Έθνους και της δικιάς μας Κοινότητας, επειδή έξωθεν των συνόρων της Ελλάδας, εμείς λοιπόν οφείλουμε να μνημονεύσουμε τους αγώνες τους! Γίνεται λόγος για αγώνες των δικών μας προγόνων, επί περιόδου τουρκοκρατίας και εν συνεχεία, αγώνες που εξυμνούν την δικιά μας ιστορία, ασχέτως αν υπέρ ενιαίου Έθνους και ενιαίας Πατρίδας!
Αν μέχρι το 1990 δικαιολογημένη η σιωπή της δικιάς μας Κοινότητάς, επειδή στην αλβανική επικράτεια δεν χαίραμε το προνόμιο να γνωρίζουμε περί της ένδοξης ιστορία μας, καθώς η αλβανική επικράτεια μας θεωρούσε Κοινότητα κολίγων, η σημερινή αδιαφορία μας είναι αδικαιολόγητη. Το αν εκ μέρους της «μητέρας πατρίδας» σιγή ιχθύος, αν όχι και τρικλοποδιές, χρέος μας να διεκδικούμε, όπως διεκδικούν και οι γείτονές μας! Της «μητέρας πατρίδας», η οποία απόχτησε μεν την ανεξαρτησία της μετά «τιτάνιου» αγώνα, αλλά απέφυγε να συμπεριλάβει στην επίσημη ιστορία της, την συνδρομή των προγόνων μας. Οπότε σήμερα δικαίως αναρωτιόμαστε και δικαίως παραπονούμαστε!
Ίσως περί των δικαίων μας να μην είναι η κατάλληλη ευκαιρία, μιας και το Έθνος βρίσκεται στα πρόθυρα εύρο-βουλευτικών εκλογών. Αλλά το γεγονός ότι η κυβέρνηση και (σχεδόν) όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, αναφέρονται μόνο για τις εκλογές στη Χιμάρα, αν και εύγε στους Χιμαριώτες ψηφοφόρους, καθώς απέδειξαν ότι είναι άξιοι κληρονόμοι των προγόνων τους, για τις άλλες μειονοτικές περιοχές γιατί «σιγή ιχθύος», γεγονός που σου δίνει την εντύπωση ότι και η διένεξη μεταξύ των δύο παρατάξεων στην Χιμάρα είναι επίπλαστη; Επανέρχομαι όμως στο γεγονός, περί των δύο επετείων!
Παρακολουθώντας κατά διαστήματα την «ταινία» του θρυλικού «Παπαφλέσσα» και των 300 πεσόντων στο Μανιάκι Μεσσηνίας, τον Μάη του 1825, ασχέτως αν ως απόγονοι κληρονόμοι της ιστορίας και των αγώνων εκείνης της γενιάς νοιώθουμε υπερήφανοι όπως ο κάθε Έλληνας, γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο για τους δικούς μας πεσόντες; Για τους 338 Άνω Ηπειρώτες, οι οποίοι μετά από πολλούς αγώνες και σε κάθε γωνιά της επαναστατημένης Ελλάδας, έπεσαν μαχόμενοι πολύ μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, μαχόμενοι στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης, ώστε «και η Κρήτη να έχει την Ελλάδα σπίτι»!
Μήπως για τον σημερινό Έλληνα δεν μετρούν τα κατορθώματα του θρυλικού Χατζημιχάλη Νταλιάνη Αργυροκαστρίτη και των άλλων οπλαρχηγών της Καβαλαρίας του, οι οποίοι όταν δίπλα στους άλλους αρχηγούς της Επανάστασης, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη κ.λ.π. με το γιαταγάνι τους «στεφάνωναν» την έκβαση κάθε νίκης; Ποιος άλλος Έλληνας αγωνιστής συγκρίνεται με την γενναιότητα του Κυριακούλη Αργυροκαστρίτη και των 100 συμπολεμιστών του, οι οποίοι εντός του κεντρικού προμαχώνα του Φραγκοκάστελλου, αν και περικυκλωμένοι από 20πλάσιο αριθμό Τούρκων, όταν τους τελείωσαν τα πολεμοφόδια και τους έμειναν μόνο τα γιαταγάνια, ορκισμένοι «ή να νικήσουν ή να αποθάνουν», συνέδεσαν μεταξύ τους τα πόδια και με τα γιαταγάνια τους «θέριζαν», μέχρι που σκοτώθηκαν όλοι; Άλλο αν δεν τους είχε συνδράμει ούτε ο ντόπιος παράγοντας!
Μήπως δεν αξίζουν να μνημονεύονται από την Εύβοια, οι 300 Αργυροκαστρίτες και Δροπολίτες, οι οποίοι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Μητροπολίτη Γρηγορίου Αργυροκαστρίτη, ήρθαν και πολέμησαν τους Τούρκους δίπλα στους Ευβοείς, από το 1821 μέχρι την 27η Ιουλίου του 1823, πολλοί από τους οποίους έπεσαν μαχόμενοι στα Ανδριαλά παρά τον Παγώντα; Καθώς πλησιάζει και στην Εύβοια, η 201η επέτειος μνήμης εκείνου του αγώνα!
Μήπως δεν αξίζουν να μνημονεύονται οι 190 πεσόντες, από τους 200ους Χιμαριώτες, οι οποίοι τον Απρίλη του 1826 έπεσαν μαχόμενοι στην Έξοδο του Μεσολογγίου; Ερωτώ, γιατί παρ’ όλες τις προσπάθειες μου με επιστολές στα αναφερθέν Δημαρχεία και την (άλλοτε) Επιτροπή «Ελλάδα 2021», μάλιστα στην εν λόγο Επιτροπή με συνέδραμαν με επιστολές και οι Δήμαρχοι Δρόπολης και Φοινίκης, «σιγή ιχθύος»! Οργανώθηκαν μεν κάποιες δραστηριότητες στην Αθήνα και στους δυο Δήμους μας, αλλά μόνο για το γόητρο του Έθνους και όχι για το χρέος του Έθνους, έναντι της Κοινότητάς μας.
Δε γνωρίζω αν για την φετινή επέτειο θα υπάρξει κάποια δραστηριότητα στο Δελβινάκι της Ηπείρου, όπου «υποτίθεται» η γενέτειρα του Χατζημιχάλη Νταλιάνι Αργυροκαστρίτη, αλλά όχι για τον Χατζημιχάλη και μόνο, καθώς στερούνται αναφοράς οι άλλοι 337 υπόλοιποι Βορειοηπειρώτες! Εκτός αν δεν θεωρούνται ΄Έλληνες, επειδή αναφέρονται ως Αργυροκαστρίτες ή από τα περίχωρα του Αργυροκάστρου!
Ευελπιστώ να μην θεωρηθώ εκ μέρους της Κοινότητάς μας άδικος, επειδή μετά από 200 (και) χρόνια διεκδικώ την αναθεώρηση της επίσημης Ιστορίας της Ελλάδας, αν τυχών συνδρόμου φοβίας αργοπορεί να γίνει επίσημα και συντεταγμένα,!
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ, η 17η Μαΐου του 1914, συμβολίζει την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, πρωτόκολλο το οποίο οι Χιμαριώτες, με επικεφαλής τον άλλοτε νεότερο Σπυρομίλιο, αρνήθηκαν να το αναγνωρίσουν. Πρωτόκολλο το οποίο εξαιτίας της κήρυξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έμεινε στα χαρτιά! Λήφθηκε μεν υπόψη, με την αναγνώριση Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, αλλά με την απουσία σημαντικών άρθρων, όπως π.χ. το ιδιοκτησιακό, η απουσία όλων των μειονοτικών περιοχών, εκτός διαστρεβλώσεων και παρατυπιών! Μάλιστα και στις περιοχές που συμπεριλαμβάνονται, εκτός του ότι απουσιάζουν οι τρεις πόλεις, πρωτεύουσες των περιοχών, δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε η ηρωική Χιμάρα των Σπυρομιλαίων!
Ως απόγονοι εκείνων των γενεών λοιπόν, χρέος μας να μνημονεύσουμε κάθε επέτειο και ταυτόχρονα να διεκδικήσουμε από την επίσημη Ελλάδα να συμπεριλάβει στην ιστορία της και την ιστορία των προγόνων μας, οπότε και την μνημόνευση αυτών των επετείων, ώστε να μη θεωρεί τις περιοχές μας κατώτερες των άλλων περιοχών της, επειδή συναινέσει της εκχωρήθηκαν σε άλλη επικράτεια! Η Ελλάδα, μας αναγνωρίζει μεν ως Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία, αλλά όταν βρισκόμενοι στην Επικράτειά της, μας βλέπει ως αλλοδαπούς. Φυσικά φταίμε και εμείς, οι εκπροσώπησή μας, καθώς εύπλαστοι όπως μας είχε μετατρέψει το καθεστώς της δικτατορίας, συνεχίζει να διακατέχεται από ραγιαδισμό!
Ίσως οι απόψεις μου να θεωρούνται ως κριτική. Ευελπιστώ όμως να έχουν απήχηση, ώστε να μη μείνουν απόψεις και μόνο! Πρέπει να υιοθετηθούν από την ηγετική μας εκπροσώπηση, από την οργάνωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και την τοπική αυτοδιοίκηση, από τους βουλευτές που εκλέγονται στις περιοχές μας, από τους διδάσκοντες και όλους τους διανοούμενους, στοχεύοντας την διεκδίκηση και την υλοποίησή τους. Καθώς δεν αρκεί μια ανεπίσημη δραστηριότητα από τον Βορειοηπειρωτικό Σύλλογο της Αθήνας ή από την Μητρόπολη της Κόνιτσας, δραστηριότητες στις οποίες δεν συμμετέχουν όλοι οι Βορειοηπειρώτες!
Το αν εγώ ενδιαφέρομαι για τα παραπάνω περισσότερο από κάθε άλλον, ασχέτως αν υπερήλικας, συμβαίνει γιατί δεν κουράστηκα να προσπαθώ. Μάλιστα με ιστορικά βιβλία και με επιστολές, προσπαθώ να διαφωτίσω την Κοινότητα περί αφύπνισης, μέχρι την αναγνώριση της ιστορίας μας από την επίσημη Ελλάδα! Προσπαθώ μεν, αλλά για να έρθει η Άνοιξη δεν αρκεί μόνο ένας «Κούκος»!
Τηλέμαχος Λαχανάς
Μάης 2024
Διαβάστε ακόμη
👉Ακολουθήστε μας στο twitter
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών