Γράφει ο Στέλιος Φενέκος
Η τοποθέτησή μου από την πρώτη στιγμή ήταν ότι είχαν υπάρξει ευκαιρίες για να σταματήσει η κρίση και δεν τις αξιοποίησαν οι εμπλεκόμενοι, αλλά άφησαν να εξελιχθεί η σύγκρουση εις βάρος της Ουκρανίας.
Από την στιγμή που χάθηκαν αυτές οι ευκαιρίες (εάν πραγματικά το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ήθελαν να πιέσουν την Ρωσία να κάτσει στο τραπέζι των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων), σκεπτόμενοι το μέλλον της Ουκρανίας θα έπρεπε να επιβάλλουν άμεσα κι επιτακτικά το σύνολο των σκληρών κυρώσεων (και όχι σταδιακά που έδωσε την δυνατότητα στην Ρωσία να προετοιμασθεί και να βρει τρόπους να τις ξεπεράσει), και να ενισχύσουν επίσης άμεσα την Ουκρανία με το σύνολο των εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, ώστε να λειτουργήσει η έννοια της αποτροπής στο πεδίο, να εμποδισθεί η Ρωσία να διευρύνει τις κατακτήσεις της των πόλεων και περιοχών και να μην της δοθεί χρόνος για να εγκαθιδρύσει εκεί ισχυρές δομές άμυνας, που θα την καθιστούσαν μετά αδιάλλακτη (όπως συμβαίνει σήμερα).
ΣΗΜ: Αυτό ακριβώς υποστηρίζει με καθυστέρηση δύο χρόνων πλέον ο Μπλίνκεν σήμερα: «ενισχύοντας την Ουκρανία αναγκάζουμε με όρους ισχύος την Ρωσία να καθίσει στο τραπέζι των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων».
Μάλλον πολύ αργά το σκέφθηκε.
Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα.
Οι κυρώσεις ξεκίνησαν δειλά και σταδιακά (η Ρωσία μαζί με τους φίλους της βρήκε τρόπους να τις ξεπεράσεις, αποφεύγοντας το άμεσο καταστροφικό σοκ).
Τα οπλικά συστήματα δόθηκαν με το δράμι, (ας θυμηθούμε ότι η Γερμανία, που σήμερα κόπτεται, έδωσε κράνη και σωσίβια ως ενίσχυση τον πρώτο χρόνο) και κανένας λόγος δεν υπήρξε για εξελιγμένα και όπλα ισχύος στον πρώτο χρόνο (κάτι ληγμένα ρωσικά δόθηκαν).
Ως αποτέλεσμα δόθηκε χρόνος στην Ρωσία να ενεργοποιήσει την πολεμική της οικονομία και την βιομηχανική της δυνατότητα, να προωθηθεί, να καταλάβει τεράστιες περιοχές, να εγκαθιδρύσει εκεί ισχυρές γραμμές άμυνας και να αναπληρώσει τις απώλειες στο έδαφος.
Σήμερα, με καθυστέρηση δυο χρόνων, αποφασίσθηκε στο ΝΑΤΟ (ως τελευταίο σπουδαίο έργο του απερχόμενου ΓΓ), να δοθούν F-16 στην Ουκρανία και συστοιχίες αεράμυνας (οι οποίες έπρεπε να έχουν δοθεί ευθύς εξ αρχής, από τα πρώτα).
Και όσον αφορά τις συστοιχίες αεράμυνας είναι μία ορθολογική απόφαση, μπροστά στην επιθετικότητα της Ρωσίας με τα βλήματα και τα αεροσκάφη (αν και εδώ γεννιέται ένα ζήτημα επάρκειας του αριθμού βλημάτων των συστημάτων αεράμυνας, τα οποία είναι τεράστιου κόστους).
Όμως η αποστολή των F-16 τώρα, εκτιμώ ότι είναι υψηλού ρίσκου για το ΝΑΤΟ.
Αφενός θα είναι τα παλιότερης γενιάς F-16 (Block 30 ή στην καλύτερη περίπτωση Block 50), με χιλιάδες ώρες πτήσης και αυξημένης ανάγκης συντήρησης, και πολλά βέβαια θα εξαρτηθούν και από τον τύπο των όπλων που θα φέρουν και εάν θα δοθούν σε επαρκείς αριθμούς.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι εάν οι δυνατότητες των Ουκρανών πιλότων είναι τέτοιες, που να έχουν υψηλό βαθμό βιωσιμότητας και επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας (φθάνει η ολιγόμηνη εκπαίδευση για να τα πετάξουν αποτελεσματικά και να εμπλακούν σε αερομαχίες και επιθετικές αποστολές σε εχθρικό σύστημα αεράμυνας που απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες;).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα τα πετάξουν μαζί και απόστρατοι πιλότοι του Δυτικού κόσμου.
Είναι μία πιθανότητα. Όπως και το ποιοι θα σχεδιάσουν τις επιχειρήσεις τους και ποιοι θα αναλάβουν την συντήρησή τους.
Εάν όμως αφεθούν στα χέρια μόνο των Ουκρανών, πολύ φοβάμαι ότι εάν καταρριφθούν τα πρώτα, τότε θα τεθεί υπό αμφισβήτηση η υποστήριξη του ΝΑΤΟ και θα ενισχυθεί η εικόνα της Ρωσίας, που δεν θα διστάσει να το εκμεταλλευθεί προπαγανδιστικά.
Δυστυχώς τα αδιέξοδα αυξάνονται μέρα με την μέρα και επιδιώκεται η λύση με την ίδια στρατηγική μόνο, της "μαύρης τρύπας", (χωρίς καμία διάθεση και πρωτοβουλία για έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων - η σύσκεψη και η επικύρωση της ειρηνευτικής πρωτοβουλίας των 78 κρατών στην Ελβετία πήγε στις καλένδες) , η οποία "μαύρη τρύπα" καταναλώνει χρήμα, όπλα, πόρους, διεθνές δίκαιο, ηθικές αρχές και δυστυχώς εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών