Όπως πολλοί νέοι Αλβανοί, έτσι και ο Ρόμπερτ Μπίσα μετανάστευσε στις ακτές της Ιταλίας όταν ήταν 15 ετών με την επιθυμία να σπουδάσει πιάνοφόρτε. Αλλά λέει ότι, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, αντιμετώπισε το δίλημμα. να μείνει στη χώρα μετανάστευσης ή να επιστρέψει στην Αλβανία.
«Κατά κάποιον τρόπο, η μετανάστευση για μένα ήταν σίγουρα ένα διάλειμμα, ένα δυνατό σημάδι όπου έβαλα το ερωτηματικό: θα επιστρέψω τελικά ή αυτό παραμένει ανοιχτό θέμα; Οι αποστάσεις είναι ήδη μικρές. Έφυγα, αλλά γύρισα κι εγώ. Και είμαι συνεχώς σε κίνηση», λέει.
Τα τελευταία χρόνια, λέει ο Ρόμπερτ, η απόσταση μεταξύ Αλβανίας και Ιταλίας έχει μειωθεί σημαντικά, κάτι που δεν συνέβαινε τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης. Αυτό του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει και να εργαστεί μεταξύ των δύο χωρών.
«Στην Ιταλία παίζω τους ρόλους μου, κάνω συναυλίες, έχω ένα μικρό στούντιο όπου συνθέτω και γράφω. Όταν είμαι στην Αλβανία, στη Σκόδρα, έχω ένα φεστιβάλ που διοργανώνω εδώ και τέσσερα χρόνια. Δεν παίζω ο ίδιος, αλλά παίζουν μουσικοί που φωνάζω και που είναι ίσως το υψηλότερο επίπεδο πιανιστών που έχουμε», αναφέρει.
Το ίδιο συνέβη και με τον νεαρό Γκέρτι Παλάλι, ο οποίος μετανάστευσε στο Τορίνο της Ιταλίας. Λέει ότι ένα μέρος των μορφωμένων νέων μοιράζει ολοένα και περισσότερο τη ζωή του μεταξύ της χώρας στην οποία μετανάστευσαν και της γενέτειράς τους.
«Η ζωή στη μετανάστευση είναι λίγο διαφορετική. Πρέπει να σπουδάσεις, πρέπει να δουλέψεις και σε άλλο επάγγελμα για να καλύψεις τα έξοδα μετανάστευσης, ενοικίου και όλα αυτά. Ενώ επιστρέφω εδώ πολύ συχνά γιατί το εσωτερικό δεν με αφήνει. Έρχομαι να δουλεύω στο επάγγελμά μου, μου λείπει το χειροκρότημα, ο ενθουσιασμός ενός κινηματογραφικού σκηνικού και όλα αυτά επιστρέφω πολύ συχνά μέσα στη χρονιά», αναφέρει.
Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Στατιστικής, λόγω της μετανάστευσης, από το 2011 και μετά, περίπου 42 χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν την Αλβανία κάθε χρόνο, όπου το 70 τοις εκατό είναι νέοι.
Αυτή η αποχώρηση των νέων έχει συνέπειες όχι μόνο στην πτώση του εργατικού δυναμικού, αλλά και στο επίπεδο της δημοκρατίας στη χώρα. Οι περισσότεροι νέοι φεύγουν κυρίως για καλύτερες ευκαιρίες εργασίας, εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη, αλλά ο Γκέρτι λέει ότι, ακόμη και στη μετανάστευση, οι νέοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες και προβλήματα.
«Οι νέοι βλέπουν πιο εύκολα το οικονομικό ζήτημα σε μια άλλη χώρα, το θέμα της ασφάλειας και πολλά άλλα θέματα. Αλλά, είναι πολύ ωραίο που, όταν είμαστε εδώ στην Αλβανία, λέμε "τυχερός που είσαι στο εξωτερικό γιατί έχεις λεφτά, ζήσε μια πιο ήρεμη ζωή», αλλά όταν είμαστε στο εξωτερικό λέμε «α, τυχερή που είσαι στην Αλβανία, γιατί σαν την Αλβανία δεν είσαι κανένας». Άρα, πιστεύω ότι αυτό μας συνόδευε πάντα», αναφέρει.
Το 2020, η Sara Prençi πήγε στην Τουρκία όπου σπουδάζει τηλεόραση, κινηματογράφο και υποκριτική. Σε σύγκριση με την Τουρκία, λέει, η Αλβανία εξακολουθεί να είναι πίσω σε τηλεοπτικό και κινηματογραφικό επίπεδο και αυτό την κάνει απαισιόδοξη για το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην Αλβανία.
«Βλέπω τον εαυτό μου ως ηθοποιό και αυτός είναι ο μεγαλύτερος αγώνας μου με τον εαυτό μου. Και με βλέπω στην Κωνσταντινούπολη να παίζω ταινίες ή να στέκομαι πίσω από τις κάμερες και να κινηματογραφώ», σημειώνει.
Αν και σύμφωνα με έρευνες, σε μεγάλο μέρος των νέων Αλβανών αρέσει να μεταναστεύουν ή να σπουδάζουν στο εξωτερικό, υπάρχουν και πολλοί άλλοι που θέλουν να συνεχίσουν την καριέρα τους στη χώρα τους.
Η Ερισέλα Σμάκα έχει τελειώσει τις σπουδές της στη φυσιοθεραπεία και τώρα κάνει επαγγελματική πρακτική ανάμεσα στους παππούδες και τις γιαγιάδες στο Οίκο Ηλικιωμένων στη Σκόδρα.
«Αποφάσισα να μείνω στην Αλβανία για να υπηρετήσω τη μητέρα και τον πατέρα μου, την οικογένειά μου και γιατί όχι τους παππούδες μου εδώ στο γηροκομείο. Εδώ έχουμε την τρίτη ηλικία, έχουν απώλεια κινητικότητας, ευαισθησίας, απώλεια δύναμης και για αυτό το χρειάζεται παρέμβαση του φυσιοθεραπευτή», λέει η ίδια.
Ο διευθυντής του Κέντρου Νεότητας "Arka" στη Σκόδρα, Marjan Lukani, λέει ότι η μετανάστευση έχει αλλάξει τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, από το άνοιγμα της Αλβανίας στην Ευρώπη.
Ενώ στην αρχή οι νέοι μετανάστευσαν με σκοπό να επιστρέψουν και να χτίσουν ένα σπίτι ή μια επιχείρηση κοντά στην οικογένεια, με τα χρόνια έχτισαν τη ζωή τους στις χώρες όπου μετανάστευσαν. Ενώ τώρα, με την ευκολία μετακίνησης και επικοινωνίας, κάποιοι από αυτούς κοιτάζουν τον εαυτό τους ανάμεσα στη χώρα της μετανάστευσης και την Αλβανία.
«Ένα μέρος τους εξακολουθεί να έχει την επιθυμία να επιστρέψει στη χώρα του για να συνεισφέρει στη χώρα. Και έχω την εντύπωση ότι είναι μεγάλο καθήκον της κυβέρνησης, εμάς ως κοινωνίας, να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν ώστε αυτοί οι νέοι έχουν την ευκαιρία να επιστρέψουν στην Αλβανία», λέει ο Marjan Lukani.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών