Εσκεμμένα αρνούμαστε την πολιτιστική μας κληρονομιά, αποφασιστικά υπονομεύουμε το μέλλον της καταγωγής μας και του τόπου μας

Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας

Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
Πριν από δύο-τρία χρόνια αναγκάστηκα να παρέμβω επίσημα και διαλογικά κατά της νέας πραχτικής που συνεχίζουν να εφαρμόζουν οι δικές μας αρχές σε ότι αφορά τη χρήση σε επιγραφές και εντός των κοινοτήτων μας «στις αναγνωρισμένες» ελληνικές μειονοτικές περιοχές, της αλβανικής, συχνά και ως πρώτης γλώσσας, παράλληλα με την ελληνική. (Δεν αναφέρομαι σε ιδιωτικές περιπτώσεις, ούτε στη χρήση των λατινικών για την απόδοση της ελληνικής, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα που το κρίνω θετικό). Πρόκειται για πραχτική σε πλήρη αντίθεση με την ιστορική μας διεκδίκηση, η οποία απαιτεί εξωστρέφεια. Δλδ τη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε χώρους που μοιραζόμασταν με το αλβανικό κράτος, όπως οι δρόμοι, ή σε θεσμούς ελληνικής ταυτότητας στην αλβανική επικράτεια. Ή την έκδοση από τις αρχές μας (στους μειονοτικούς δήμους, τουλάχιστον) εγγράφων στη μητρική γλώσσα με νομική ισχύ στο αλβανικό κράτος, η χρήση της μητρικής γλώσσας στους κρατικούς θεσμούς, όπως στη δικαιοσύνη και αλλού. (Το πετυχαίνουν παρόμοιες κοινότητες στη Βαλκανική)

ΠΡΑΤΤΟΜΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Υποχωρούμε από παντού. Αυτό όμως για την ιστορία του μέλλοντος, όπως από σήμερα, θα αμφισβητήσει το αυτόχθον και την ύπαρξη του Ελληνισμού ακόμα και στα «αναγνωρισμένα 100 μειονοτικά χωριά».
Το φαινόμενο, προμηνύει δυσμενείς εξελίξεις αν λάβουμε υπόψη το σχέδιο εφαρμοστικού νόμου σε ανταπόκριση του νόμου για τις εθνικές μειονότητες του 2017, σχετικά με τη χρήση της μητρικής γλώσσας από της εθνικές μειονότητες στην Αλβανία. Κατά το σχέδιο αυτό για τη χρήση της μητρικής γλώσσας απαιτούνταν άδεια από τις αρχές μετά από κοινοτικό αίτημα, δλδ που πήγαινε κατά του φυσιολογικού κατοχυρωμένου δικαιώματος περισσότερο από έναν αιώνα.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ
Το δεύτερο σκέλος που έθεσα στη δημόσια παρέμβασή μου, αφορούσε την ανέγερση όσων περισσότερων μνημείων που να αφορούν την ιστορία μας, σύγχρονη, διαχρονική και αρχαία, τις προσωπικότητές μας, τις σχέσεις με την Ελλάδα, γιατί όχι και τις σχέσεις με την Αλβανία κλπ.
Τέτοιου είδους μνημεία αναδεικνύουν μια πολιτισμένη κοινότητα με πλούσιο πολιτισμό και ιστορία και κατοχυρώνουν στη διαχρονία του μέλλοντος, την ελληνικότητα μας και του τόπου μας. (Όπως έγινε λόγου χάρη με το μνημείο στη Δερβιτσάνη, με την προτομή του Σαχίνη επίσης εδώ, ανεξαρτήτως που τον κρύψαμε πίσω από την πλατεία, το μνημείο του Θύμιο Λώλη στην Κρανιά, που μετά από τους βανδαλισμούς «υπέκυψε». )
Επέμενα επίσης την αντικατάσταση της επίσημης αλβανικής με την ελληνική μητρική γλώσσα σε όλα τα υπάρχοντα μνημεία του κομμουνιστικού καθεστώτος ή και πιο πριν, τα οποία και όταν μας αφορούν εθνικά είναι στην αλβανική γλώσσα. Παράλληλα δεν υπάρχουν άλλα. Είναι απαράδεκτο το γεγονός με το μνημείο των 26 δολοφονημένων στη Γλύνα, όπως βέβαια και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τους ίδιους εμάς.
Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα θα πρέπει να προσέξουμε πώς φυτρώνουν μνημεία αλβανικού περιεχομένου σε μέρη κατεξοχήν συνδεδεμένα με την ελληνική ιστορία και πολιτισμό, πώς εμπνέουν επιθετικό ανθελληνισμό και ενισχύσουν τον αλβανικό εθνικισμό, παραποιώντας μάλιστα και την σύγχρονη ιστορία μας.

ΓΙΑΤΙ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΥΤΟΧΘΟΝ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ.
Το άλλο σχετικό θέμα αφορά την εθνική αυτογνωσία με έργα που μαρτυρούν τη συνέχεια μας από τους αρχαίους μυθικούς χρόνους. (Ας προσέξουμε ότι σε εντελώς ανύποπτο ιστορικό χρόνο 16ο-17ο αιώνα Δροπολίτες έγραψαν το πολύτιμο «Χρονικό» για να αποδείξουν την λαμπρή συνέχεια των Δροπολιτών από την μετά τρωική εποχή στα σμικρυμμένα σήμερα εδάφη αυτού του πολιτισμού και ελληνισμού.
Αδιαφορούμε για τα αρχαία μας μνημεία, (πάνω από 15 αρχαία μνημεία, πόλεις και πολιτισμό αριθμούνται στη Δρόπολη. Ιδιαίτερα σημαντικά τέτοια μνημεία υπάρχουν στις ελληνικές περιοχές σε Δέλβινο, Αγίους Σαράντα, Χιμάρα, Νάρτα Σβερνέτσι). Αδιαφορούμε για τον δικό μας βυζαντινό πολιτισμό, (τα θρησκευτικά μας πολιτιστικά μνημεία, μόνο στη Δρόπολη θεωρούνται ιστορικά ένα δεύτερο Άγιος Όρος, αλλά σήμερα με γκρεμισμένες μονές και ναούς). Ή επιτρέπουμε να γίνονται αυτά αντικείμενο έρευνας από Ιταλούς, Αμερικανούς, Αλβανούς. (Για δύο μονές, του Μεσοποτάμου και της Γοραντζής, κυκλοφορεί και η είδηση ότι είναι ιταλικής προέλευσης), Ή επιτρέπουμε να υπολογίζονται αλβανική εθνική κληρονομιά. Αδιαφορούμε για την τεράστια προσφορά στα γράμματα και τον πολιτισμό και της ευρύτερης περιοχής (λέει ακαδημαϊκός της αλβανικής ακαδημίας επιστημών ότι τον πολιτισμό της Δρόπολης δεν μπόρεσε να απορροφήσει η νεόχτιστη πόλη του Αργυροκάστρου, μετά τον 5ο-6ο αιώνα, αλλά πρώτα η Βύλλης και μετά το Βεράτιο. Με καταγωγή τη Δρόπολη, υπολογίζονται δύο από τους αρχαιότερους εκκλησιαστικούς κώδικες στον κόσμο). Αδιαφορούμε για την οικονομική ισχύ, κύρος και επιβλητικότητα των Ελλήνων στην περιοχή, (21 πλούσιοι Έλληνες άφησαν στις διαθήκες τους τις περιουσίες για την ελληνική ενίσχυση της πόλης του Αργυροκάστρου).

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.
Οι έρευνες, κυρίως οι αρχαιολογικές, στις δικές μας περιοχές και όταν γίνονται από ξένους, (λάμπει δια της απουσίας της η Ελληνική πλευρά) επιτρέπουν ώστε τα ευρήματα να παρουσιάζονται στην αλβανική βιβλιογραφία ή ως ρωμαϊκά, ή ως ιλλυρικά-αλβανικά, ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως τόπος κοινού αλβανο-ελληνικού πολιτισμού. (Εδώ διαπρέπουν «οι δικοί» μας που λένε ακόμα ότι το αλβανικό στοιχείο προϋπήρχε του ελληνικού. Δλδ, αρκεί να βρεθεί τρόπος να αρνηθεί η ελληνικότητά τους. Το χειρότερο είναι όταν επικεφαλής τέτοιων προσπαθειών είναι «δικοί» μας.(!!)

Δλδ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΘΩΟ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΟ. Όπως δεν πρόκειται για κάτι τυχαίο η επιμονή των θεσμών μας και της ίδιας της κοινότητάς μας, να αποκοπούμε από τις ρίζες μας, την ελληνική συνέχεια από την αρχαιότητα. (Ακόμα και τη Δροπολίτικη φορεσιά την αντιμετωπίζουμε έτσι. Ή στις περιοχές μας στους Αγίους Σαράντα και Δέλβινο χρειάστηκε πολύς κόπος και θυσίες για την ανάδειξη των μακραίωνων παραδοσιακών φορεσιών, γιατί υποτιμούνταν και παρουσιάζονταν χωρίς αξίες , από το κομμουνιστικό καθεστώς. Αλλά και τώρα κόβονται τα φτερά αυτής της προσπάθειας.) Γιατί αποφεύγουμε το επιβεβαιωμένο γεγονός ότι αποτελούμε το νόμιμο και μόνιμο κληρονόμου αυτού του πλούσιου αρχαίου και διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού στην ίδια την κοιτίδα μας.
Γιατί σιωπάει η Ελλάδα, η οποία δεν στηρίζει καμιά τέτοια προσπάθεια, αλλά καταναλώνεται σε χρηματοδότηση ασήμαντων και ανώφελων εκδηλώσεων, ή εκδηλώσεων που πηγαίνουν έμμεσα νερό σε αλβανικούς εθνικιστικούς σκοπούς. (Θα επανέλθουμε στο θέμα)

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
Προσωπικά αφιέρωσα πολλά χρόνια από τη ζωή μου για να πράξω το χρέος αυτό. Έγραψα βιβλία και παρήγα έργα, λευκώματα, ντοκιμαντέρ, οργάνωσα εκδηλώσεις. Όπως και θα συνεχίσω να το πράττω.
Τι συμβαίνει όμως. Από αλβανικής πλευράς και αρκετούς δικούς μας δέχομαι σκληρές επιθέσεις και ανυπόστατες κατηγορίες. Η δική μας πλευρά, των Ελλήνων, τηρεί έκδηλη περιφρονητική στάση.
Για την έκδοσή του έργου μου χρειάστηκαν μερικές δεκάδες χιλιάδες Ευρώ. Καμιά όμως χρηματοδότηση και χορήγηση από επίσημη ελληνική πλευρά. Θα πρέπει να ευχαριστήσω ωστόσο την Κύπρο (Υπουργείο Πολιτισμού και Ίδρυμα Λεβέντης) για τη χρηματοδότηση του ντοκιμαντέρ «Ήπειρος ο μύθος στην πραγματικότητα» (εξηγεί ακριβώς την συνέχειά του Ελληνισμού σ΄αυτά τα εδάφη από τους μυθολογικούς χρόνους), το λεύκωμα για τους Έλληνες ζωγράφους του Αργυροκάστρου από τον 17ο αιώνα (όταν μας κατηγορούν ότι ήρθαμε στα εδάφη μας αυτά τον 19ο, το πολύ τον 18ο ως ακαλλιέργητοι τσιφτσίδες, που δανειστήκαμε τον αλβανικό πολιτισμό) και από το ίδρυμα Λεβέντης το πρόσφατο λεύκωμα για την αρχαία ελληνική καταγωγή των παραδοσιακών φορεσιών της Δρόπολης και Πωγωνίου, λεύκωμα το οποίο αρνείται μέχρι θεσμικά η κοινότητά μας. Να ευχαριστήσω επίσης έναν δικόν μας επιχειρηματία, ( θέλει να μείνει ανώνυμος), ο οποίος χρηματοδότησε το μνημειώδες τρίτομο έργο μου, «Τα ταξίδια της Φηγού», με ιδιαίτερη αξιολόγηση από την Ακαδημία Επιστημών της Αθήνας, για το οποίο καθηγήτρια Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είπε ότι δεν πρόκειται να ξαναγραφτεί τέτοιο βιβλίο για τον διαχρονικό οικουμενικό πολιτισμό της Ηπείρου. Να ευχαριστήσω επίσης τον εκδοτικό οίκο Ελίκρανον που συνέβαλε αφιλοκερδώς στην έκδοση των βιβλίων μου για την ιστορία του Αργυροκάστρου, για την ιστορία της λογοτεχνίας στην Ε. Ε. Μειονότητα, του βιβλίου για την μεγάλη προδοσία του 1991, «Η ιστορική κοινοβουλευτική θητεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, 1991-92, Ο δικός μου αγώνας», την ιστορία για το περιουσιακό στο χώρο μας από τον καιρό της Τουρκοκρατίας.

ΤΟ ΔΡΙΜΥ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΚΑΤΑ ΓΕΝΙΚΟΥ ΠΡΟΞΕΝΟΥ.
Στο σημείο επισημαίνω το δριμύ κατηγορώ μου για την ενέργεια του προηγούμενου γενικού προξένου Αργυροκάστρου, ο οποίος παρεμπόδισε και ανέβαλε την εν΄μέρη χρηματοδότηση προγράμματος για την έκδοση του αντίστοιχου λευκώματος για τις παραδοσιακές φορεσιές των περιοχών μας στους Αγίους Σαράντα και Δέλβινο. Η κυρία Μενδώνη ενέκρινε το κονδύλι των 10 χιλιάδων Ευρώ (δεν αρκούσαν τα χρήματα ούτε για το μισό του έργου), αλλά ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο το ακύρωσε, διότι εγώ δεν ήμουν καλό παιδί, δεν υπάκουγα στα βίτσια του.

Διαβάστε ακόμη

* Ο Παναγιώτης Μπάρκας λέει πολλά και γνωρίζει πολλά

* Η αρχιτεκτονική πρωτοτυπία του Αγίου Νικολάου στο Μεσοπόταμο

* Περιοδεία της Αλβανίδας Υφυπουργού Πολιτισμού στο Δήμο Φοινικαίων

👉 Δείτε τα βίντεο μας στο Youtube