Γράφει ο Σωτήρης Τσιάτης
Κι εμείς, απ' τη μέση του χωριού, που είναι και το πατρικό μου, της στέλνουμε, με μεγάλη ευγνωμοσύνη, τις πρώτες δροσερές καλημέρες μας....
...Άλλαξαν οι καιροί. Έφυγαν οι πιο πολλοί. Χειμώνας τώρα και από λίγα σπίτια βγαίνει καπνός....Τα αλλα είναι κλειστά, παρατημένα, παγωμένα... .Μουσεία της λησμονιάς!
Αλλά το χωριό ζει. Εκεί είναι και η Στουγάρα, ατάραχη! Κάθε πρω'ί' 'που αντικρίζει το χωριό, κλείνει το μάτι ,σαν να λέει:
- Πάντα μαζί!
Το χωριό ζει! Μαζί με την ιστορία του. Με αυτούς που έμειναν, που το νοιάζονται, με τα παιδιά από την ξενιτιά που βοηθάνε!
Και φτιάχνονται οι δρόμοι, οι βρύσες....οι εκκλησίες....!
Οι κυράδες του χωριού παραμένουν εκεί και, με τα τραγούδια τους, κουβαλάνε και μεταφέρουν παντού το δοξασμένο όνομα του χωριού, ως ''ΚΥΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΣΕΛΛΕΙΟΥ''!!
Κι εμείς, που ο νους μας ταξιδεύει πάντα εκεί, ακούμε, βλέπουμε, νοιαζόμαστε και καυχιόμαστε με το χωριό μας!
Και ο νους μας ταξιδεύει πάντα εκεί....!
Διαβάστε ακόμη
>> Το Σελλειό

.png)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών