Φτάνει πια η κοροϊδία

Η περίσταση το φέρε να ανέβω στα πεταχτά στο χωριό μου και να απολαύσω από κοντά τα "θαυμαστά" έργα στο δρόμο του Πωγωνιου. Το προηγούμενο συνεργείο της μπετόστροσης κάποιων σημείων, που είχε κάπως μια καλή ποιότητα, δεν μας έκανε έπρεπε να φέρουμε "ειδική εταιρία" από τα Τιρανα που, όπως φαίνεται, ακόμα και μία πήχη για να ισιώσουν το μπετό δεν διέθεταν.

Κατεβαίνοντας το φαράγγι της Σελτσης ήρθα αντιμέτωπος με ένα φορτηγό. Έπρεπε να κάνω πίσω 100- 150μ στο χείλος του γκρεμού για να βρεθεί μια τσέπη να αλλάξουν τα αυτοκίνητα.

Λίγο ποιο κάτω, κοντά στη Σουχα βρέθηκα στην καρδιά του εργοτάξιου κατασκευής του νέου υδραγωγείου που θα πάρει νερό από τον μύλο της Πολυτσανης για την Κάτω Δεροπολη.Ενα έργο ύψους 3,5 εκατομμυρίων ευρώ, όπως ακούσαμε. Για την συγκεκριμένη υπόθεση στο πρόσφατο παρελθόν ξοδεύτηκαν τεράστια κονδύλια για γεωτρήσεις και συστήματα άντλησης, για το αποτυχημένο υδραγωγείο του Μαντζηφα, για το υδραγωγείο από την Άνω Δεροπολη και πάλι η Κάτω Δεροπολη είναι χωρίς πόσιμο νερό. Ειλικρινά εύχομαι από καρδιά το έργο αυτό, τελικά να λύσει το πρόβλημα ύδρευσης της Δερόπολης.

"Λεφτά υπάρχουν "όπως έλεγε κάποτε και ένας Ελλαδίτης πολιτικός.

Υπάρχουν άφθονα λεφτά για την ανακαίνιση του Νοσοκομείου της Πολυτσανης, ένα έργο νεκρό που κανείς δεν ξέρει αν και, κάποτε θα είναι λειτουργικό.
Υπάρχουν λεφτά για να ξηλωθεί μια ασφαλτοστρωμένη πλατεία και να στρωθεί με πέτρα πολυτελείας για να περάσουν πρωθυπουργοί να εγκαινιάσουν ανδριάντες.
Υπάρχουν λεφτά ακόμα και για εσωτερική ασφαλτόστρωση κάποιων χωριών στη Δεροπολη.
Υπάρχουν λεφτά για Μέγαρα και πολιτιστικά παλάτια πολυτελέστατα.
Υπάρχουν λεφτά για οργάνωση συμπόσιων και εκδηλώσεων για τουριστική ανάπτυξη και ας μην έχουμε υποδομές.
Υπάρχουν λεφτά για την πληρωμή του πολυάριθμου προσωπικού το Δήμου και ας μην εργάζονται.
Υπάρχουν ακόμα λεφτά και από Ευρωπαϊκά προγράμματα, αλλά κανείς δεν ξέρει που πάνε.

Για τον τόσο ζωτικό δρόμο του Πωγωνίου , που για κάθε πολιτικό στα λόγια είναι πρώτη προτεραιότητα, δυστυχώς, δεν υπάρχουν λεφτά.
Κατά τ´ άλλα, μπροστά στο χορό των δισεκατομμυρίων, τα 90 εκατομμύρια λεκ παλιά για 1700 μ μπετόστροση πριν από δύο χρόνια με τσιμέντα και σίδεροπλέγματα δωρεά από ιδιώτες, θεωρήθηκε "φανταστική επένδυση " στο δρόμο του Πωγωνίου.

Το νερό του Πωγωνιου όμως το θέλουμε. Βεβαίως θέλουμε και το χρυσάφι που αφήνει η εκμετάλλευση της ξυλείας με μεθόδους αποικιοκρατίας. Έστω και 1 ευρώ από κάθε κυβικό ξυλείας, από τα δεκάδες χιλιάδες κυβικά που αρπάζουν κάθε χρόνο από την περιουσία του Πωγωνίου με το έτσι θέλω, θα είχε στρωθεί ο δρόμος δέκα φορές.
Και εμείς οι Πωγωνίσιοι ακόμα τους πιστεύουμε, καθόμαστε τους χειροκροτάμε και τους υπερψηφίζουμε. Χορταίνουμε με "συχαρίκια". Και τέτοια θα ακούσουμε πολλά ακόμα. "Όλο μέλι- μέλι και από τηγανίτα τίποτα ".

Η κοροϊδία και η υποκρισία από την πλευρά των πολιτικών μας και η αφέλεια από την πλευρά μας, καλά κρατούν.
Αα πάρα λίγο να ξεχάσω. Έχουμε και σπουδαίους δημοσιογράφους που θα πάνε στο Πωγωνι και τη Σχωριαδες θα την προβάλουν ως μοντέλο προς μίμηση ( και εμείς απολαμβάνουμε τα "Μπράβο "), Θα καταγράψουν και την κυρά Δάφνη πόσο όμορφα το παίρνει το τραγούδι και το γυρίζει ο μπάρμπα Πύλιος:

"Κλαίνε οι πέτρες τα λιθάρια ,
κλαίνε τον καημό ".

Υ. Γ. Γνωρίζω εκ των προτέρων πως κάποιοι θα με θεωρήσουν εριστικό και γκρινιάρη. Το προτιμώ πολύ περισσότερο από το αφελή και υπάκουο στρατιωτάκι.

Αλκιβιάδης Νταλές