Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Του Telnis Squqi 

Ο Edi Rama βρίσκεται σήμερα στο πιο εύθραυστο σημείο της πολιτικής του καριέρας. Πνιγμένος από τον φόβο ενός μέλλοντος που δεν μπορεί πια να ελέγξει, δεν έχει πια τη γλώσσα να πείσει, δεν έχει ιδέα να ηγηθεί. Μόνο ο σαρκασμός, η ειρωνεία και η γελοιοποίηση έμειναν - τα τελευταία όπλα ενός ανθρώπου που νιώθει ότι το έδαφος γλιστράει κάτω από τα πόδια του.

Για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια απόλυτης εξουσίας, δεν υπάρχει πλέον κουρασμένη αντιπολίτευση, αλλά αναζωογονημένο πολιτικό μέτωπο, υποστηριζόμενο ανοιχτά από ισχυρές προσωπικότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό για τον Ράμα δεν είναι απλά μια πρόκληση - είναι αγωνία.

Σήμερα, δεν αγωνίζεται για να κερδίσει τις εκλογές, αλλά για να επεκτείνει την επιβίωσή του. Και η πραγματικότητα είναι αδίστακτη: κακό είναι να κερδίζεις, κακό να χάνεις.

Αν κερδίσει στις 11 Μαΐου, θα είναι μια κενή νίκη, χτισμένη πάνω στην προπαγάνδα και τον φόβο, αλλά με υψηλό τίμημα τη διεθνή απομόνωση. Θα είναι μια νίκη σαν αυτές των δικτατόρων στο τέλος τους - θα ακολουθήσει μια επαίσχυντη απόδραση.

Αν χάσει, ξέρει ότι ανοίγει η πύλη της δικαιοσύνης. Αντιμετωπίζει την αλήθεια, το νόμο και την ιστορία.

Ο Edi Rama δεν έχει πλέον αξιοπρεπή έξοδο. Μπορεί να φωνάζει, να προσβάλλει, να γελοιοποιεί, αλλά ο πολιτικός του χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Γιατί στο τέλος όλοι οι δειλοί πέφτουν από τους φόβους που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Μετάφραση/ apenadi.blogspot.com