Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η απογοήτευση, η σύγχυση ταυτότητας και η πνευματική κόπωση, η φωνή του Ιωάννη ξεχωρίζει για τον τόνο ελπίδας που εμπεριέχει. Εστιάζει ιδιαίτερα στους νέους, επισημαίνοντας την αυξανόμενη ανάγκη τους για έναν βαθύτερο προσανατολισμό. Αυτό το κάλεσμα στην πνευματικότητα δεν είναι ρομαντική αναφορά στο παρελθόν, αλλά πρόταση για το μέλλον: μια υπέρβαση του ατομικισμού, του καταναλωτισμού και της απάθειας μέσω μιας πίστης που οδηγεί σε δράση και αυτογνωσία.
Αλλά εξίσου σημαντική είναι και η στάση του απέναντι στην ιστορία και τους άλλους. Η αναφορά στον μακαριστό Αναστάσιο και στον Πάπα Φραγκίσκο —δύο προσωπικότητες που με διαφορετικό τρόπο εργάστηκαν για τη συμφιλίωση και την αγάπη— αποτελεί μια πράξη θεολογικής και κοινωνικής τιμής, αλλά και μια πρόταση συνύπαρξης στον ταραγμένο χάρτη των Βαλκανίων.
Ο Ιωάννης δεν εξιδανικεύει. Αναγνωρίζει τις πληγές του παρελθόντος, τους εθνικισμούς, την καχυποψία, τον πειρασμό της απομόνωσης. Ωστόσο, τολμά να μιλήσει για ενότητα – όχι ομοιομορφία. Εδώ βρίσκεται και η ουσία της τοποθέτησής του: η διατήρηση της ταυτότητας δεν είναι εμπόδιο, αλλά προϋπόθεση για την αληθινή ενότητα. Η διαφορετικότητα δεν είναι πρόβλημα, αλλά πλούτος.
Η Εκκλησία, σύμφωνα με τον Ιωάννη, δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει ένα πνευματικό αντίγραφο μαζικής παραγωγής. Στόχος της είναι να εμπνέει ανθρώπους μοναδικούς, ελεύθερους, ενταγμένους σε μια κοινότητα που τιμά τις ρίζες αλλά βλέπει προς το μέλλον.
Σε έναν κόσμο που διασπάται όλο και περισσότερο από φωνές μίσους και διαχωρισμού, η τοποθέτηση αυτή λειτουργεί σαν πνευματική αντίσταση. Είναι ένα κάλεσμα για υπευθυνότητα, συνείδηση και ελπίδα. Και στα Βαλκάνια, ίσως αυτό να είναι το πιο ριζοσπαστικό μήνυμα: ότι το μέλλον μπορεί να γραφτεί όχι με κραυγές, αλλά με συνεργασία. Όχι με φόβο, αλλά με πίστη.
Διαβάστε ακόμη
* Μήνυμα Ειρήνης και Συνύπαρξης: Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης στους Μουσουλμάνους και Μπεκτασί στα Τίρανα
👉Ακολουθήστε μας στο twitter
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών