Γράφει ο Αλκιβιάδης Νταλές
(Μια σεμνή αφιέρωση στη θέση του επικήδειου λόγου, όπως σεμνός και ταπεινός ήταν για μια ζωή ο ίδιος)
Πριν μερικές μέρες έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών ο αγαπητός και εξαίρετος συγχωριανός μας Βασίλης Μεντής.
Συμβαίνει συχνά όσες φορές απομακρύνεται από τη ζωή ένας δικός μας άνθρωπος, συγγενής, φίλος, γείτονας ή συγχωριανός στη μνήμη μας να έρχονται στιγμιότυπα που χαράχτηκαν μέσα μας και σημάδεψαν το βίον και τη ζωή του εκλιπόντος. Κάτι τέτοιο μου συνέβη στο άκουσμα της ξαφνικής απεβίωσης του Βασίλη.
Το ημερολόγιο έγραφε 25.10.1975. Μαθητής τότε της 3-της τάξης στο Γενικό Λύκειο Αργυροκάστρου, ξαφνικά μας ενημερώνουν πως διακόπτεται το μάθημα και όλο το σχολείο θα οδηγηθεί έξω από τις αίθουσες των Δικαστηρίων όπου τις τελευταίες μέρες διεξάγονταν η πολύκροτη δίκη της "εχθρικής ομάδας των βλάχων ". Ανάμεσα στις ανέμελες φωνές των φίλων μου, με βαριά βήματα και ανάμεικτα αισθήματα βρέθηκα στο δρόμο έξω από τα Δικαστήρια, απέναντι στο Διοικητικό Μέγαρο της πόλης. Στο επίκεντρο της δικής δεν βρισκόταν ένας άγνωστος, αλλά ο μπάρμπα Νάσιος Μεντής, άνθρωπος της διπλανής πόρτας του σπιτιού μου, αγαπητός και σεβαστός και εξαίρετος οικογενειακός φίλος.
Βυθισμένος σε άμορφες σκέψεις ξαφνικά τα μάτια μου καρφώθηκαν στο πέτρινο πεζούλι στην απέναντι μεριά του δρόμου. Ανάμεσα στο πλήθος,καθιστός με τα πόδια αγκαλιασμένα με τα χέρια του, το πιγούνι ακουμπισμένο πάνω στα γόνατα και βλέμμα χαμένο στο πουθενά, βρίσκονταν ο Βασίλης, γιος του Μπάρμπα Νάσιου. Ένα βουβό αίσθημα συμπόνιας κατακυρίευσε μέσα μου. Τι λόγια παρηγοριάς μπορούσες να πεις στον άνθρωπο αυτό, μέσα σε ένα κλήμα παράνοιας και καταδικαστικό απέναντι στους «εχθρούς»;!
Ίσως ακόμα και σήμερα αν στην ίδια θέση μετά από τρία χρόνια, δεν θα βρισκόμουνα και εγώ, να μην μπορούσα να κατανοήσω πλήρως την ψυχική κατάσταση του Βασίλη στο άκουσμα της εσχάτης καταδίκης του πατέρα του. Ήταν η στιγμή που τόσο άδικα μια απάνθρωπη και αδιανόητη δικαστική απόφαση θα του στερούσε το πατέρα του και θα βύθιζε τον ίδιο και όλη την οικογένεια του σε θλίψη και σε ένα ατελείωτο Γολγοθά βασάνων για μια ολόκληρη ζωή.
Ποιος ήταν όμως ο Βασίλης μέχρι τη συγκεκριμένη μέρα;
Ένας νεαρός γεμάτος ζωντάνια και όνειρα για τη ζωή. Χαμογελαστός, αισιόδοξος, δραστήριος σε πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις. Ένας νεαρός, πολλά υποσχόμενος, τεχνίτης με λαμπρό μέλλον, αποδέκτης της συμπάθειας, του σεβασμού και της αγάπης όλων. Δυστυχώς στο υπόλοιπο της ζωής του χρειάστηκε να κάνει τη καρδιά του πέτρα. Να δημιουργήσει και να καλλιεργήσει μια υπέροχη οικογένεια όπως του επέβαλλε η οικογενειακή του παράδοση.
Μετά τα χρόνια της εξορίας δεν γύρισε ποτέ μόνιμα στο αγαπημένο του χωριό. Εγκατασταθεί σε ένα χωριό της Δεροπολης όπου γνώρισε τον θαυμασμό και τον σεβασμό από όλους όσους είχαν τη τύχη να τον γνωρίσουν και να συνεστραφούν μαζί του.
Το νεανικό του χαμόγελο είχε εξαφανιστεί για πάντα. Τώρα πια ένας άντρας σοβαρός, ταπεινός και λιγομίλητος. Μετά από χρόνια με δυσκολία μου εκμυστηρεύτηκε το παρακάτω περιστατικό:
Τον ενημέρωσαν να πάρει μαζί του σφυρί και μυστρί και να παρουσιαστεί στο Αστυνομικό Τμήμα. Για μία βδομάδα τον είχαν έγκλειστο σε ένα δωμάτιο στην πόλη της Πρεμετής χωρίς να γνωρίζει κανείς πού βρισκόταν. Δέχτηκε αφόρητη φυσική και ψυχολογική βία να παραδεχτεί πως γνώριζε για την δράση του πατέρα του και τυχόν συνεργάτες. Ο Βασίλης άκαμπτος άντεξε δεν λύγισε αποχτώντας το "προνόμιο" να έχει πάνω του αδιάκοπα το αυστηρό βλέμμα της Δικτατορίας.
Τα χρόνια πέρασαν και οι καιροί αλλάξανε. Το νέο πολιτικό σύστημα τον Μπάρμπα Νάσιο και χιλιάδες άλλους ομοιοπαθείς, από "εχθροί του λαού", θα τους κηρύξει Μάρτυρες της Δημοκρατίας. Ο Βασίλης, απαλλαγμένος πια από τα βαρίδια του παρελθόντος και ελεύθερος, παρέμεινε ο ίδιος, αυθεντικός, άρχοντας με διαμαντένιο χαρακτήρα. Ουδέποτε διεκδίκησε δόξες, τιμές και φαρφάρες, μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Όλοι εμείς που μείναμε πίσω, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί προτιμάμε να των θυμόμαστε για πάντα με αυτό το φαρδύ και αυθεντικό χαμόγελο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει.
Αιωνία του η μνήμη!
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών