Είδατε και ακούσατε την ομιλούμενη γλώσσα των περήφανων υπερήλικων, του Μιχάλη, του Θωμά, του Θοδωρή και του πολύ νεότερου Σταύρου! Την γλώσσα που σε καμιά άλλη περιοχή της Ελλάδας δεν ομιλείται τόσο καθαρά και ξάστερα. Από ποιους όμως; Από γερόντια που δεν την διδάχτηκαν, παρά μόνο όσα μπορούν να θυμούνται από την τάξη δημοτικού, καθώς δεν πέρασαν στην Ελλάδα, δεν έφυγαν από τα χωριά τους. Είναι η γλώσσα που κληρονόμησαν μαζί με τα γονίδια από τους πατεράδες και τις μανάδες τους, η γλώσσα που δεν κατόρθωσαν να την αφομοιώσουν οι Αλβανοί, όπως τις παραδώσεις και τον πολιτισμό τους, την αγάπη προς την μητέρα πατρίδα τους, αλλά και τον σεβασμό προς την Επικράτεια στην οποία εκχωρήθηκαν το 1912-1914.
Το γιατί προτίμησαν όλοι τους να πουν την μισή αλήθεια για το τι συνέβηκε το 1923, γεγονός που συμπεριλαμβάνεται και στο βιβλίο του συγχωριανού τους Γιάννη Κ. Πάσχου, με τίτλο «Πως; Δεν ήμαστε Έλληνες;», δεν θα το αμφισβητήσω. Η όλη αλήθεια όμως είναι ότι τον Αύγουστο του 1923, πριν εμφανιστεί η Διεθνής Επιτροπή στο χωριό για να βεβαιωθεί περί γλώσσας, ηθών και εθίμων, δηλαδή αν οι κάτοικοι είναι Αλβανοί ή Έλληνες, εμφανίστηκε ο Έλληνας αξιωματικός (ο ταγματάρχης Καπετανάκης) ο οποίος έδωσε εντολή να κλειστούν στα σπίτια τους, εννοείται οι κάτοικοι και τα ζωντανά τους, ώστε να μη έρθουν σε επαφή με την Επιτροπή γιατί «δήθεν» το χωριό τους και όλη η Δρόπολη έχουν καταχωρηθεί στο Ελληνικό Κράτος. Μήπως η ίδια η Ελλάδα είχε προαποφασίσει για την τύχη της Κοσσοβίτσας και όλων των περιοχών μας; Ας αναρωτηθούν και οι «ταγοί» της σημερινής Ελλάδας που ίσως και μας χρωστούν. Καθώς διεκδικούμε το «ελάχιστο» για επιβίωση μας θεωρούν και επαίτες!
Τηλέμαχος Λαχανάς
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών