Η φθίνουσα πορεία της ιδιαίτερης ταυτότητας «του Βορειοηπειρώτη» με σημείο αναφοράς τη διαπίστωση Αβέρωφ το 1945 [ ΜΕΡΟΣ Γ']

Κατά της ταυτότητάς του !!!
Το στάδιο της φθίνουσας πορείας ταυτότητας του Βορειοηπειρώτη εισήλθε από καιρό στη φάση αναζήτησης του ισχυρού που θα του εξασφαλίσει την εφήμερη επιβίωση. Δλδ στη νοοτροπία ανάγκης επιλογής της καλύτερης υποταγής του. Και αντιμετώπισης των ολίγων που αντιστέκονται στη φθορά αυτή, ως τους πραγματικούς αντιπάλους, ή ως τον στόχο που χρειάζονται για να εξασκηθούν στην αφοσίωσή τους προς τους υποταγείς τους! Θυμίζουν έτσι το μεγάλο τμήμα των Ρωμιών στις γραμμές του στρατού των Αγαρηνών κατά την Άλωση της Πόλης, με τη διαφορά ότι ο Βορειοηπειρώτης πράττει το ίδιο αλλά εντός των δικών του τειχών!! Δλδ, την πατρίδα και το έθνος, αντί να τα εξυπηρετεί, έμαθε να τα χρησιμοποιεί για να καλύπτει τον πραγματικό σκοπό επιβίωσης, υιοθετώντας με βιασύνη «τη σύγχρονη» κομφορμιστική θεωρία, που καλλιεργούν δικοί μας «παράγοντες». Δλδ της άχρωμης ή της γκρι ταυτότητας, που σημαίνει ότι αρκεί να μιλάει κάποιος ανούσια ελληνικά ως το μαλακό μεταβατικό στάδιο σε ακραία φάση πλήρους εγκατάλειψης της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας!!! (Και πιθανόν να έχουν δίκιο, όταν επίσημοι θεσμοί της «Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας» δε χρησιμοποιούν ως γλώσσα επικοινωνίας την ελληνική, όπως ορίζει μάλιστα και η ίδια η κρατική νομοθεσία, αλλά την αλβανική, (καθολικότεροι του Πάπα) ή χρησιμοποιούν την μητρική γλώσσα σαν κάτι ξένο, σαν αλλοδαποί πρωτάρηδες, ή διώχνουν από τις θέσεις εργασίας ελληνομαθείς για να προσλάβουν αλβανικά ρουσφέτια!!)Τους βλέπω καθημερινά! Καμιά τύψη! Άσε ντροπή και αυτό είναι που σκοτώνει κάθε ελπίδα!!
Έκανα την εισαγωγή αυτή για να επισημάνω τις μεγάλες μας ευθύνες ως κοινότητα έναντι της ιδιαίτερης Πατρίδας μας.
Ωστόσο, εκείνο που θέλω να επισημάνω σήμερα είναι ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΟΡΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ, ως μια βασική παράμετρο που ώθησε το Βορειοηπειρώτη στην εξέλιξη αυτή.
Η ιστορία φέρνει άπειρα πικρά παραδείγματα εγκατάλειψης, ξεπουλήματος, αδιαφορίας άρνησης…, του Ηπειρωτικού Ελληνισμού και κυρίως του Βορειοηπειρωτικού. Την πικρή αυτή εμπειρία, ο Έλληνας Βορειοηπειρώτης καταχώρησε διαχρονικά με βία στο υποσυνείδητό του, γιατί έτσι πρόσταζε το εθνικό χρέος και η αγάπη για το έθνος. Δεν μπόρεσε όμως να αποφύγει την καλλιέργεια στη συνείδησή του της καχυποψίας ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό εθνικό ενδιαφέρον και ότι η κάθε κίνηση ενδιαφέροντος, αν δεν είναι τυπική είναι υποχρεωτική, αυτοσχέδια, αυθόρμητη, στιγμιαία, παροδική και σηματοδοτεί την αφετηρία της νέα εγκατάλειψης που τροφοδοτεί εναντίον του τον αλβανικό εθνικισμό, μόνιμος όμηρος του οποίο είναι και για λογαριασμό του συνολικού του ανθελληνισμού. Συμβαίνει έτσι όταν τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού εθνικού κράτους, ένα μεγάλο μερίδιο της ηπειρωτικής προσφοράς στα γρόσια, τα γράμματα και τα άρματα υπέρ πατρίδας και Ελληνισμού, ανήκει στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.
Θα αναζητούσαμε την αφετηρία μια τέτοιας στάσης εγκατάλειψης στο 1823, στην σιωπή ιχθύος του Αλ. Μαυροκορδάτου στο υπόμνημα του μεγάλου Ηπειρώτη πνευματικού ηγέτη Αθ. Ψαλίδα για οργάνωση της Επανάστασης στην Ήπειρο, η οποία αποτελούσε για τον Ψαλίδα, «την ασφάλεια για την νέα Ελλάδα»
Το 1830, ο Θανάσης Βάγιας, ο πρώην έμπιστος του Αλή πασά, ζήτησε στρατό από τον Καποδίστρια για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Ο Καποδίστριας δεν έδωσε επίσης συνέχεια.
Θα φθάσει έτσι η πρώτη μεγάλη τραγωδία. Το 1887 το Αθηναϊκό κράτος ώθησε τους Ηπειρώτες του σημερινού Βορείου Τμήματος της Ηπείρου να συγκρουστούν στο Λυκούρεσι μόνοι τους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, εφόσον γνώριζε ότι έστω και η ήττα τους εξασφάλιζε την επέκταση των ελληνικών συνόρων μέχρι την Άρτα.
Στις αρχές του 1914 με την πρώτη αποχώρηση του Ελληνικού στρατού από το σημερινό Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου ο Βενιζέλος «διαβεβαίωνε» του Βορειοηπειρώτες ότι «η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλλε προσπάθειες, προκειμένου να συμπεριληφθούν στην αλβανική νομοθεσία διατάξεις, που θα κατοχύρωναν την προστασία και τα δικαιώματα τους…». Συνέβαινε αυτό όταν στην Αλβανία δεν υπήρχε ίχνος κρατικής εξουσιαστικής δύναμης. Ταυτόχρονα έδινε οδηγίες στις ελληνικές αρχές της Ηπείρου για εύνοια προς τις ένοπλες συμμορίες Αλβανών εθνικιστών, οι οποίες με τη στήριξη των Μεγάλων δυνάμεων με συμφέροντα στην περιοχή είχαν ξεσαλώσει κατά του ελληνικού και ορθόδοξου στοιχείου στην Ήπειρο.
Η φάρσα θα επαναληφθεί τον Μάιο του 1920 με την υπογραφή του Συμφώνου της Καπεστίτσας. Ο Βενιζέλος για να ικανοποιήσει τα πετρελαιακά συμφέροντα αγγλικών εταιριών στην Αλβανία αρνήθηκε να παραλάβει την Κορυτσά από τον Γαλλικό στρατό, και για να καταπραΰνει την οργή του ελληνικού στρατού, προέβη στην υπογραφή του «πρωτοκόλλου της Καπεστίτσας. Δλδ «αντί για πέταλο καρφί» διότι η καμωμένη επί ποδός συμφωνία και υπογεγραμμένη από Αλβανούς κρατικούς λειτουργούς δεύτερης και τρίτης μοίρας δεν παρείχε καμιά εγγύηση έμπρακτης εφαρμογής.
Το 1914, στο κίνημα αυτονομίας η ελληνική κυβέρνηση, πιστή στην υπακοή των Μεγάλων Δυνάμεων για να πετύχαινε ως αντάλλαγμα συμφέροντα στο Αιγαίο, δεν αναγνώρισε την κυβέρνηση Ζωγράφου, απείλησε ότι θα εφαρμόσει στρατιωτικές ποινές λιποταξίας κατά αξιωματικών και οπλιτών του Ελληνικού Στρατού που αποφάσιζαν να παρέμειναν στη Βόρειο Ήπειρο, εμπόδισε τον οπλισμό των Βορειοηπειρωτών από τα Γιάννενα, δεν έδωσε την υποσχόμενη οικονομική βοήθεια, έκοψε τις τηλεπικοινωνίες και απέκλεισε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια παρέλαβε από την κυβέρνηση Ζωγράφου τη Βόρειο Ήπειρο, για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια, για να την παραδώσει ως πολύτιμο μέσο ανταλλαγής για άλλα εθνικά θέματα.
Τη δεκαετία του 20 εμπόδισε τους Βορειοηπειρώτες να οργανωθούν αυτόνομα πολιτικά (κάτι που θα επιδιώξει η Αθήνα και το 1991), με αποτέλεσμα να χάσουν κάθε εθνική πολιτική ισχύ στο υπό σύσταση αλβανικό κράτος. Άφησε τους Έλληνες χωρίς καμιά στήριξη, αναγκάζοντάς τους να τραπούν σε φυγή (μέχρι και το 50% του πληθυσμού) και μετέφερε στην Ελλάδα όλη την ελληνική υποδομή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από τα μεγάλα αστικά κέντρα. (Ό τι έκανε και το 1991, όταν έχτισε υποδομή υποδομές για τους Βορειοηπειρώτες στην ελληνική επικράτεια!)
Το 1930 ο Πάγκαλος προς ικανοποίηση των αλβανικών αιτημάτων κατάργησε κάθε δομή στην Ελλάδα που υποστήριζε το Βορειοηπειρωτικό (ανοίγοντας έτσι το πικρό κεφάλαιο που θέλει τις σχέσεις της Ελλάδας με την Αλβανία υπό τους όρους των Τιράνων)
Το 1935, πολύ αργά και αναγκασμένη από την αποφασιστικότητα των Βορειοηπειρωτών, η Αθήνα υποστήριξε το εκπαιδευτικό ζήτημα, αλλά δυστυχώς θα εγκαταλείψει στη συνέχεια τα σχολεία για τα οποία ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός κέρδισε το δικαστήριο της Χάγης.
Για πρώτη φορά οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες θα εκδηλώσουν τις επιφυλάξεις τους προς την επίσημη Ελλάδα στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο. Αγκάλιασαν τους Έλληνες αγωνιστές για την ελευθερία, αποφεύγοντας όμως να προκαλέσουν εθνικιστικά διότι πίστευαν ότι η Ελλάδα θα τους εγκατέλειπε αφήνοντάς τους ξανά στο έλεος των αλβανικών εθνικιστικών παθών.
Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα θα μετατρέψει τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό σε επέκταση των δικών της εσωτερικών πολεμικών αντιπαραθέσεων για να πληρώσει πολύ ακριβά ο εδώ Ελληνισμός την πολιτική τους και ειδικά του ΚΚΕ.
Η επιπολαιότητα, ο αυθορμητισμός και γενικώς η έλλειψη εθνικού οράματος της Αθήνας για τον Ελληνισμό της Αλβανίας θα δοκιμαστεί και στην υβριδική στάση της στη Συνδιάσκεψη ειρήνευσης των Παρισίων.
Θα επιτρέψει τον ερμητικό εγκλεισμό του εδώ Ελληνισμού στα κάτεργα του κομμουνιστικού καθεστώτος επί 25 χρόνια για να έρθει το 1971 όπου η αποκατάσταση των σχέσεων αυτών θα συνοδευτεί με την παραίτηση της Ελλάδας από κάθε εθνική διεκδίκηση για τον Ελληνισμό της Αλβανίας και θα δεχτεί την επικοινωνία μαζί του με το σταγονόμετρο και υπό τους ορισμούς του καθεστώτος.
Η αρχή του 1914 ότι όσες φορές η Αθήνα δεν κατάφερνε να λύσει, βάση των δικών της δίκαιων εθνικών συμφερόντων, το θέμα του Ελληνισμού της Αλβανίας, επικαλούνταν την ανάγκη σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του, θα αποχτήσει μια υποτιμητική διάσταση, όπου ο Ελληνισμός της Αλβανίας θα μετατραπεί από πρώτο στη λίστα βαρόμετρο ρύθμισης των εθνικών θεμάτων στην περιοχή, σε μοχλό που αξιοποιούνταν από την Αθήνα για τη ρύθμιση των σχέσεων με τα Τίρανα. Δλδ, όποτε η Αθήνα θα έχει κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις με τα Τίρανα "τα δικαιώματα" της Ε.Ε.Μ θα αποτελέσουν το μέσο πίεσης προς την αλβανική πλευρά!! Δυστυχώς όμως, αυτή η μπαγιάτικη φόρμουλα, ποτέ δεν εμπόδισε τα Τίρανα να πετύχουν τους σκοπούς τους

Παναγιώτης Μπάρκας
1 Ιουνίου 2020
Αναδημοσίευση από τη σελίδα facebook.com/panibar2011

Διαβάστε επίσης:
Η φθίνουσα πορεία της ιδιαίτερης ταυτότητας «του Βορειοηπειρώτη» με σημείο αναφοράς τη διαπίστωση Αβέρωφ το 1945 [ ΜΕΡΟΣ Α']

Η φθίνουσα πορεία της ιδιαίτερης ταυτότητας «του Βορειοηπειρώτη» με σημείο αναφοράς τη διαπίστωση Αβέρωφ το 1945 [ ΜΕΡΟΣ Β']