Η Ήπειρος είχε πάντοτε ευχερέστερη πρόσβαση προς την Ιταλία παρά προς την Κων/πολη. Όµως οι κάτοικοι ήταν έλληνες στη γλώσσα, στη συνείδηση και ορθόδοξοι στην πίστη. Το δεσποτάτο περιοριζόταν πλέον στα νότια τµήµατα, την Αιτωλία και την Ακαρνανία, µε επίκεντρο την παλιά πρωτεύουσά του την Άρτα, ενώ το βασίλειο της Νεαπόλεως είχε αποκτήσει τις αποικίες του στην Ήπειρο µε γάµους, µόνο στα παράλια όχι όµως και στην ενδοχώρα, µε αποτέλεσµα η Ιταλική επιρροή στην επαρχία ∆ρυϊνουπόλεως να µην ήταν ιδιαίτερα αισθητή.
Η ιστορία της Ηπείρου, κατά την πρώτη δεκαετία του 14ου αιώνα, παραγκωνίζεται από τα πιο δραµατικά γεγονότα, τα οποία συνέβαιναν και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το δράµα προκαλούνταν από τις δραστηριότητες της Καταλανικής Εταιρίας, του στρατού µισθοφόρων από τη ∆ύση, τον οποίο είχε προσλάβει ο αυτοκράτορας για να πολεµήσει τους Τούρκους στα 1303.
Η πρωτεύουσα του κράτους τα Ιωάννινα στο βορρά µαζί µε τις γύρω περιοχές, ανάµεσα τους και η επαρχία ∆ρυϊνουπόλεως, κατά το 1315 προστατευόταν από τα βυζαντινά στρατεύµατα του πιγκέρνη Συργιάννη Παλαιολόγου και στα 1319, ή λίγο πριν, η πατριαρχική σύνοδος της Κων/πόλεως εξέδωσε διάταγµα, σύµφωνα µε το οποίο η πόλη των Ιωαννίνων γινόταν έδρα µητροπολίτη, αφού είχε επανακάµψει στη αυτοκρατορική σκέπη . Όµως, το έτος 1318, µε χρυσόβουλο του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Κων/πόλεως, αναγνωρίσθηκε ως πρωτεύουσα αντί της Επισκοπής το Αργυρόκαστρο . Τον Ιούνιο του 1321, σε αίτηµα του µητρ. Ιωαννίνων, ο αυτοκράτορας εξέδωσε ένα τρίτο χρυσόβουλο, το οποίο κάλυπτε την περιοχή του θέµατος των Ιωαννίνων µε τις πέντε ενορίες της, όπως και τις τέσσερις επισκοπές της, οι οποίες δεν ονοµάζονται, αλλά ήταν εκείνες της Βελλά, της ∆ρυϊνουπόλεως, του Βουθρωτού µε το Γλυκύ και της Χειµάρρας. Το έγγραφο τελειώνει µε το ζήτηµα του χωριού Σούχα της επαρχίας ∆ρυϊνουπόλεως, το οποίο είχε γίνει ιδιοκτησία του εκλιπόντος στρατηγού Καβάσιλα, ο οποίος το είχε αποκτήσει µε ανταλλαγή µε το χωριό Μελισσουργοί, το οποίο κατείχε η µητέρα του εκλιπόντος Θωµά, η βασίλισσα Άννα. Επίσης, ο αυτοκράτορας επιβεβαίωσε ότι το χωριό Σούχα (περιοχή Λιούντζης), ανήκε στην εκκλησία των Ιωαννίνων δικαιωµατικά, µαζί µε το βλάχικο πληθυσµό του, που εξαιρούνταν από τη στρατιωτική υπηρεσία. Κατά µία άλλη άποψη αναφέρεται σαφέστερα ότι υπό το µητροπολίτη Ιωαννίνων κατά την ιεραρχική τάξη είναι ο ∆ρυϊνουπόλεως και ο Βελλάς και έπειτα ο Βουθρωτού και ο Χειµάρρας.
Το 1335, η Ήπειρος περνάει στα χέρια των βυζαντινών Αγγέλων Κοµνηνών. Περίπου το 1337-8 ξέσπασε επανάσταση στην Ήπειρο, πάντως όπως τονίζει ο Ιωάννης Καντακουζηνός, φίλος και δοµέστικος του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ΄, σε καµιά περίπτωση δε γενικεύθηκε και σηµειώνει τα µέρη: Μεσοπόταµο, Σόποτο, Χειµάρρα, Αργυρόκαστρο, Πάργα, Άγιο ∆ονάτο και Ιωάννινα, τα οποία µετανοηµένα για την προηγούµενη απιστία τους, παρέµειναν πλέον πιστά στον αυτοκράτορα .
Έτσι στα 1340, και για λίγο χρονικό διάστηµα οι περιοχές αυτές ανήκαν πάλι στη βυζαντινή αυτοκρατορία.
Πηγή πληροφοριών: Διατριβή επί Διδακτορία της Ευτυχίας Παππά με τίτλο "Η Επαρχία Δρυϊνουπόλεως της Β. Ηπείρου κατά τη νεότερη περίοδο (Τουρκοκρατία, 20ος αιώνας)".
Επόπτης καθηγητής Αθανάσιος Καραθανάσης
Μέλη: καθηγητής πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής Αθανάσιος Αγγελόπουλος.
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Σχολή Θεολογική. Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας.
Θεσσαλονίκη 2009
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών