Του Τηλέμαχου Λαχανά
Ποιο το αποτέλεσμα; Κάποιοι που δεν έλαβαν υπόψη ότι ταπείνωσαν τους χωριανούς αυτού του πατριωτικού χωριού και όλη την Κοινότητα της Δρόπολης, κάποιοι που δεν έλαβαν υπόψη ούτε την προστάτιδα του χωριού, την Αγία Παρασκευή, διέδωσαν (και διαδίδουν) ότι τα οστά βρέθηκαν και επέστρεψαν στον τάφο τους. Πότε όμως και πώς; Γιατί απόλυτη σιγή, ακόμα και από παράγοντες των ιδιαίτερων πατρίδων των πεσόντων; Από το Κομπότι, τα Άγναντα και τον Καταρράχτη;
Επειδή βρισκόμαστε παραμονές της μνημόνευσης αυτών των πεσόντων, επέτειος που παραπέμπει στην μάχη του Βοδίνου, την 28η Νοεμβρίου του 1940, τι προτείνουν οι «επίσημοι» στους χωριανούς μου για την μνημόνευση αυτής της επετείου μνήμης; Να υποκλιθούν σε συλημένο τάφο ή σε οστά (αν αληθεύει η διάδοση) που δεν τους έγινε ταυτοποίηση και θρησκευτική τελετή εν παρουσία και των χωριανών, οι οποίοι τιμούν τους πεσόντες και σε κάθε θρησκευτική τελετή και όσες φορές περνούν για το κοιμητήριο;
Αν και υπερήλικας και απομακρυσμένος από το χωριό δε σημαίνει ότι δεν νοιώθω και εγώ ταπεινωμένος. Εκτός του ότι έχω και ιδιαίτερους λόγους να ανησυχώ και να ενδιαφέρομαι. Εκτός της προσφοράς του αείμνηστου αδερφού μου, του Μιχάλη, όταν του επετράπη μετά από 40 χρόνια αποκλεισμού να επισκεφτεί το χωριό, οπότε ανασκεύασε τον λιθόκτιστο τάφο, στον οποίο οι συγχωριανοί μου είχαν ενταφιάσει τα οστά των τριών πεσόντων, από το 2006 και για 4 χρόνια συνέχεια, μέχρι το 2009, σε κάθε παραμονή επετείου μνήμης, διαμέσου άρθρων μου σε τοπική εφημερίδα της Κοινότητας Σελλαδιτών (Κομποτίου) της Αθήνας, στα «Σελλαδίτικα Νέα» ήμουν ο πρωταίτιος για την εύρεση και ταυτοποίηση της ταυτότητάς τους, οπότε και η αιτία ώθησης για την προετοιμασία του νεόκτιστου τάφου, καθώς και της μεγαλοπρεπής τελετής μνήμης εκ’ μέρους των συγγενών και των επίσημων αρχών της Άρτας, μεγάλη τιμή για το χωριό και τους χωριανούς.
Γνώριζα από τον πατέρα μου ότι στην βάπτιση που μου έγινε εκείνες τις μέρες όχι μόνο συμμετείχε όλη η μονάδα που έδρευε στο χωριό, οι φαντάροι ήταν αυτοί που πρότειναν και το όνομά μου, Τηλέμαχος, τότε πρωτάκουστο στην Πάνω Δρόπολη. Εκτός αυτού ένας από τους τρεις φαντάρους που φιλοξενούνταν στο σπίτι του πάππου μου, ο Πέτρος Ευθυμίου, είχε χαράξει σε γωνιακή πέτρα του σπιτιού το όνομα και το καθήκον του: Δεκανέας από τον Πειραιά, Καποδιστρίου 13, καθώς και τα ονόματα των δύο άλλων συμπατριωτών του, του Αναστάσιου Βαρδάκα και του Παναγιώτη Οικονόμου. Φαντάροι οι οποίοι, ευγνώμονες για την φιλοξενία της οικογένειάς μας, μετά την υποχώρηση από το Τεπελένι και πριν περάσουν τα σύνορα στην Κακαβιά, έστειλαν κάτοικο του χωριού στον πάππου μου να τον ενημερώσει ότι ο Αναστάσιος Βαρδάκας είχε σκοτωθεί στο Τεπελένι. Να γιατί το θεώρησα χρέος και τιμή να ενδιαφερθώ για την εύρεση των ιδιαίτερων πατρίδων των πεσόντων στο χωριό μου, με τις επιστολές όπως παραπάνω, οπότε δικαιούμαι να ανησυχώ και να ενδιαφέρομαι και για την τύχη των οστών αυτών των πεσόντων.
Έστω και αν πίσω από αυτό που συνέβη βρίσκονται κάποιοι που αποφάσισαν, για ευνόητους λόγους, να αλλάξουν το «καθεστώς» του τάφου των πεσόντων του Βοδίνου ήταν δύσκολο να ενημερώσουν και να συνδιαλλαγούν με τους κατοίκους του χωριού, ώστε να αποφεύγονταν και η ταπείνωση; Κάτι που αν ευσταθεί πρέπει να γίνει. Πιο κάτω συνάπτω ένα από τα άρθρα μου στην εφημερίδα «Σελλαδίτικα Νέα», αφού έχω ανακαλύψει τις ιδιαίτερες πατρίδες τους:
«ΣΕΛΛΑΔΙΤΙΚΑ ΝΕΑ» Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2007.
«ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΣΤΟΜΑ ΟΙ ΨΥΧΕΣ»
Του Τηλέμαχου Λαχανά
Άραγε τι θα ψιθύριζαν στους άρχοντες του Κομποτίου, των Αγνάντων και του Καταρράχτη της Άρτας; Το ίδιο σε ιθύνοντες της Ελλάδας; Ήμαστε εδώ, ανάμεσα σας. Σας βλέπουμε, εσείς δεν μας βλέπετε. Σας παρακολουθούμε, εσείς δεν υποψιάζεστε, σας προστατεύουμε, εσείς δεν το αισθάνεστε. Χαιρόμαστε όταν χαίρεστε, ήμαστε δίπλα σας όταν το χρειάζεστε.
Έστω και αν μας ξεχάσατε, έστω και αν πιστεύετε ότι όταν οι ψυχές απελευθερώνονται από την σάρκα τους, όλες παίρνουν το δρόμο να απαντήσουν το θείο… Όχι! Μόνο οι κουρασμένες ψυχές βιάζονται να απαλλαγούν από την κακία αυτών των ανισόρροπων κοινωνιών. Οι ψυχές μας, οι ψυχές των γενναίων, δεν αναζητούν την γαλήνη. Μένουν εδώ, μάχονται και θα μάχονται, ώσπου ο κόσμος θα πάψει να είναι μια ζούγκλα.
Οι ψυχές των γενναίων του 40ο Συντάγματος Ευζώνων…του Ιωάννη Ευαγγέλου Μπουραντά από το Κομπότι, του Χρήστου Γεωργίου Στάμου από τα Άγναντα, και του Στέφανου Χρήστου Γραβιά από τον Καταρράχτη, των παιδιών που έφυγαν μια για πάντα από αυτή τη γη, όπου σήμερα έτυχε να είσαστε εσείς άρχοντες! Εμείς φύγαμε μαζί με πολλούς άλλους γενναίους, όχι γιατί ακούσαμε το ΟΧΙ του Μεταξά, όχι γιατί κάποιος μας ανάγκασε!
Το κάλεσμα της πατρίδας ακούσαμε, την φωνή των προγόνων που και αυτοί είχαν πέσει σε ατέλειωτες μάχες, τρέξαμε για να σώσουμε την πατρίδα μας, όπως μας την παράδωσαν έτσι να λέγεται ανά τους αιώνες, Ε λ λ ά δ α !
Φύγαμε αλλά οι ψυχές μας είναι εδώ ανάμεσα σας. Τα οστά και οι λιωμένες σάρκες μας, όμως, αναπαύονται πέρα από τα σύνορα. Εκεί που υπάρχει και άλλη πατρίδα, πατρίδα δικιά μας, πατρίδα που μας δέχτηκε στην αγκάλη της γης της, που μας έκλαψε και μας τίμησε σαν δικά της παιδιά και πιο πέρα…σαν να ήταν η δικιά μας μητέρα.
Εμείς ήμαστε διχασμένες ψυχές. Συμπονέστε μας που ανήκομε και εδώ και εκεί. Γιατί γεννηθήκαμε εδώ, γιατί τα οστά μας, η ύλη από τη σάρκα μας, αναπαύονται εν ειρήνη εκεί. Αν πέρασαν κάποια χρόνια, αν μας ξεχάσατε, εμείς πρέπει να ζούμε και στις δύο πατρίδες αιώνια. Αυτή η άλλη πατρίδα λέγεται Βοδινό της Δρόπολης και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το τελωνείο της Κακαβιάς.
Αργήσατε να έρθετε να μας απαντήσετε εκεί, να φέρνατε μια χούφτα χώμα από το χώμα μας, να μας ανάβατε ένα κερί από τις εκκλησίες μας, ένα μνημόσυνο στην Αγία Παρασκευή τους από τους ιερείς μας, μια μαρμάρινη πλάκα που να σας δένει αιώνια με τις μνήμες μας, να προλάβετε τους γέροντες για να μάθετε πως σκοτωθήκαμε πολεμώντας σαν «Έλληνες». Πάρτε μαζί σας αν ζουν συγγενείς μας, κανένα συμπολεμιστή μας, κάντε δικιά σας την ιστορία μας, γιατί γράψαμε ιστορία πέφτοντας σαν θεριά πάνω στα πολυβόλα αυτών που, ίσως χωρίς να το ήθελαν, τους έστειλαν να μας καταχτήσουν εξοντώνοντάς μας. Ίσως χωρίς να το ήθελαν γιατί σήμερα είστε μια οικογένεια!
Εμείς, οι ψυχές των παιδιών απ’ τη γη που εσείς ήσαστε σήμερα άρχοντες, ένα σας λέμε: Πηγαίνετε ! Τα οστά μας, οι σάρκες που καταστάλαξαν σε εκείνη τη γη περιμένουν…
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών