Με μακρόχρονη θητεία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και ακάματος κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή, έκανε σχέδια για νέες παραστάσεις και είχε πάντα έντονο πολιτικό λόγο. Τελευταία πρωταγωνιστική του εμφάνιση ήταν στην παράσταση "Πόλεμος και Ειρήνη" σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, όπου ερμήνευσε μοναδικά τον Λέο Τολστόι και τον Στρατηγό Κουτούζοφ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τη σεζόν 2019 - 2020.
Την άνοιξη του 2022 επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στα "Ματωμένα Χώματα" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αλλά λίγο πριν την πρεμιέρα αποχώρησε από την παράσταση για λόγους υγείας. Το 2021 είχε συμμετάσχει ως αφηγητής στη μουσικοθεατρική παράσταση "Πώς να σωπάσω" σε κείμενα της Τζένης Κόλλια.
Το ιατρικό ανακοινωθέν για τον θάνατο του ηθοποιού
Ιατρικό ανακοινωθέν για τον θάνατο του ηθοποιού Κώστα Καζάκου εξέδωσε το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός».
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Ο Κωνσταντίνος Καζάκος εισήχθη στο Γ.Ν.Α « Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ-ΠΟΛΥΚΛΙΝΙΚΗ» στις 26-7-2022 με αναπνευστικά προβλήματα. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ραγδαίως, όπου και σήμερα Τρίτη 13-9-2022 απεβίωσε λόγω πολυοργανικής ανεπάρκειας.
Τα θερμά συλλυπητήρια μας στους οικείους του.
Εκ της Διοικήσεως».
Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας. Στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγός, ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο. Του ζητούσαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων και επειδή δεν το είχε, δεν του επέτρεψαν την εγγραφή του στη σχολή. Έτσι, άλλαξε σταδιοδρομία και φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).
Το 1973 τιμήθηκε με το Α’ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την αρτιότερη παραγωγή, της μεταφοράς της Λυσιστράτης. Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.
Ήταν Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Άδειας Άσκησης επαγγέλματος του Ηθοποιού, συνιδρυτής του Ελεύθερου Θεάτρου (μαζί με τον Λέοντα Τριβιζά) και ιδρυτής του ιδρύματος «Τζένη Καρέζη».
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού. Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»). Τιμήθηκε ακόμα με το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Από το 1968 μέχρι το 1992 υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησε τον γιο τους, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο (γενν. 1969). Από το 1997 έως σήμερα ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια, με την οποία έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά.
Ο Κώστας Καζάκος και το θέατρο
Ο Κάρολος Κουν ήταν αυτός που διέκρινε και εκτίμησε το ταλέντο και τον πήρε μαζί του στο Θέατρο Τέχνης. Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1957 με το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία». Ακολούθησαν σημαντικοί ρόλοι σε κλασικά και εμβληματικά έργα συγγραφέων, όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης («Η αυλή των θαυμάτων»), ο Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), ο Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), ο Τενεσί Ουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος»), αλλά και σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Όρνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Άννας Συνοδινού και της Έλλης Λαμπέτη.
Το 1967 γνωρίζει την Τζένη Καρέζη και μέχρι τον θάνατο της το 1992 ήταν ένα από τα καλλιτεχνικά ζευγάρια που δέσποζαν στον χώρο του θεάτρου. Ως θιασαρχες εμφανίζονται μαζί το 1968, με το ιστορικό έργο του Γεωργίου Ρούσσου «Θεοδώρα η μεγάλη». Το 1973 ακολουθεί το θρυλικό «Μεγάλο μας τσίρκο», ένα έργο που έγραψε ιστορία τον καιρό της δικτατορίας. Μαζί έπαιξαν σε δεκάδες άλλα έργα, όπως στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1982) του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν, στον “Βυσσινόκηπο” του Άντον Τσέχωφ και στο «Διαμάντια και μπλουζ» (1990) της Λούλας Αναγνωστάκη, που έμελλε να είναι και η τελευταία κοινή τους εμφάνιση.
Μετά τον θάνατο της Τζένης Καρέζη, πρωταγωνίστησε κυρίως σε θεατρικές παραστάσεις, όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» (1993) του Άρθουρ Μίλερ και «Η όπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, στην «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, «Βασιλιάς Λιρ» (1996) του Σέξπιρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997). Τελευταία πρωταγωνιστική του εμφάνιση ήταν στην παράσταση "Πόλεμος και Ειρήνη" σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, όπου ερμήνευσε τον Λέο Τολστόι και τον Στρατηγό Κουτούζοφ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τη σεζόν 2019 - 2020.
Κινηματογράφος και τηλεόραση
Η πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά ήταν το 1956 στη σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν ταινίες, όπως «Το μπλόκο» του Άδωνι Κύρου (1965), «Το παρελθόν μιας γυναίκας» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, «Η λεωφόρος του μίσους» (1968) και «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969) του Νίκου Φώσκολου, «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970) του Ντίνου Δημόπουλου, «Λυσιστράτη» (1972) του Γιώργου Ζερβουλάκου, «Ιφιγένεια» (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) του Νίκου Τζήμα, «Ο δραπέτης» (1991) του Λευτέρη Ξανθόπουλου και άλλες.
Ταινία-σταθμός στη ζωή του – και τεράστια επιτυχία της εποχής – ήταν το πολεμικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου σε σενάριο Νίκου Φώσκολου «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), όπου στα γυρίσματα γνώρισε, ερωτεύτηκε και τελικά παντρεύτηκε την συμπρωταγωνίστρια του Τζένη Καρέζη.
Στην τηλεόραση πρωτόπαιξε με την Τζένη Καρέζη το 1973 στη σειρά «Μαρίνα Αυγέρη», σε σενάριο της Καρέζη, το οποίο υπέγραφε με το ψευδώνυμο Παυλίνα Μπόταση, κι έπειτα στις σειρές «Η μεγάλη περιπέτεια» (1976) και «Μαύρη χρυσαλλίδα» (1990) -και οι δύο με την Τζένη Καρέζη- και «Ο μεγάλος ξεσηκωμός» (1977) στο ρόλο του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Το 2004 συμμετείχε στο σίριαλ του Mega «Βέρα στο δεξί», από τις μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες της εποχής εκείνης.
Σχετικές Δημοσιεύσεις
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών