Γράφει ο Στέλιος Φενέκος
Ότι πρόβλημα της Τουρκικής επιθετικότητας είναι πλέον δομικό, δεν έχει να κάνει μόνο με τις επερχόμενες εκλογές.
Ο Ερντογάν και οι συν αυτώ, σε κάθε κυβερνητική και κρατική θέση, ελέγχουν πλήρως τον κρατικό μηχανισμό (αφού οι κρατικοί υπάλληλοι και λειτουργοί είναι αυλικοί του πλέον, μετά τις τόσες χιλιάδες αποπομπές και φυλακίσεις αντιφρονούντων και μη).
Ότι λέει ο Ερντογάν και διακηρύσσει στις ομιλίες του, γίνεται αυθωρεί δόγμα, ριζώνει, και κάθε κυβερνητικός και κρατικός υπάλληλος θεωρεί ότι πρέπει /οφείλει/εντέλλεται να το εφαρμόσει με τον καλύτερο τρόπο ώστε να γίνει αρεστός στον πολυχρονεμένο Σουλτάνο του.
Με ένα μείγμα θαυμασμού, φόβου, δέους.
Και δρα αυτοβούλως και ακραία, από φόβο μήπως και κάνει λάθος και απογοητεύσει τον Αφέντη. Ελπίζει αντίθετα, οτι δρώντας ακραία θα τον ικανοποιήσει.
Και ο αφέντης, που αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα δέους των υπηκόων του αφού ο ίδιος τα έχει καλλιεργήσει, δεν τον τιμωρεί για την ακραία συμπεριφορά του, αντίθετα φοβάται θα τον επέπλητε σκληρά εάν δεν έκανε τίποτε (τόσο όσο να νοιώθει ότι του κάνει και χάρη που δεν τον αποκεφάλισε) .
Ο Αφέντης καλλιεργεί ταυτόχρονα αυτά τα συναισθήματα φόβου αλλά και μεγαλείου στον αυλικό εάν εφαρμόσει τις βουλήσεις του και με τον τρόπο αυτό επιβάλλεται στις συνειδήσεις με δέος και πλήρη υποταγή, διαλύοντας ακόμη και ίδια την αίσθηση αυθυπαρξίας των αυλικών. Τι θα γίνουν χωρίς αυτόν που τους έδωσε την εξουσία και την νομιμοποίηση για να βγάλουν τα χειρότερα των ενστίκτων τους;
Ο Ερντογάν κατάφερε με το μείγμα του Ισλαμικού δογματισμού μαζί με αξιώσεις ισχύος Οθωμανικού μεγαλείου να βγάλει στην επιφάνεια τα εγγεγραμμένα στην συλλογική μνήμη ένστικτα που ήταν καταχωνιασμένα σε πολλούς (αν και δεν ήταν τόσο βαθιά, μάλλον υποδόρια).
Σε όλη την ιστορία αυταρχικοί ηγέτες έχουν εκμεταλλευτεί το δέος που προκαλούν, ως ένα μείγμα φόβου, θαυμασμού, υποταγής και ταύτισης (ως τάση υιοθέτησης από τους αυλικούς της δύναμης και των χαρακτηριστικών του δυνάστη, με προσδοκιες εξουσίας επί άλλων ανθρώπων), για να ασκήσουν έλεγχο στις μάζες, με φαραωνικά έργα, αξιώσεις ισχύος και υποσχέσεις μεγαλωσύνης.
Εάν δε σ' αυτό προσμετρήσουμε ότι τα θρησκευτικά σχολεία που έχει δημιουργήσει σε όλη τη χώρα βγάζουν καθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, γαλουχημένους με τις ιδέες του και ότι ο μέσος όρος ηλικίας στην Τουρκία σήμερα ειναι τα 35 έτη, τότε πολύ πιθανόν να εδραιώνονται ομού ο θρησκευτικός συντηρητισμός, ο Τουρκικός εθνικισμός και οι Οθωμανικές μνήμες σε μεγάλο τμήμα του Τουρκικού λαού.
Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όλη την περιοχή μας, δεδομένου ότι οι περισσότεροι ηγετες της αντιπολίτευσης στην Τουρκία δεν μπορούν να αντισταθούν σε αυτήν την ρητορική. Για να μπορέσουν μάλιστα να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους, γίνονται ακλομη ποιο επιθετικοί στις διακηρύξεις τους.
Συνεπώς, οι διάφορι κρατικοί λειτουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες, όταν βρίσμκονται σε περιστάσεις που απαιτούν άμεσες ενέργειες, δρουν αυτοβούλως αρχικά ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν έκαναν λάθος, έχοντας ως προσανατολισμό τις Ερντογανικές ρήσεις (μιλάει συνεχώς προς τον λαό σε κάθε ευκαιρία) και μετά απευθύνονται ιεραρχικά για να πάρουν οδηγίες χειρισμού της κάθε υπόθεσης.
Και γνωρίζουν ότι θα έχουν πάντα κάλυψη στις ακρότητες αυτές από τον ίλεων Ερντογάν.
Αυτό συνέβει χθες με τον κ. Τζιτζικώστα, στον οποίο δεν επιτραπηκε αρχικά η είσοδος στην Τουρκία, κι αυτό συμβαίνει καθημερινά με τις επιθετικές ενέργειες της ακτοφυλακής της Τουρκίας, με τους μετανάστες στα σύνορα, με την συμπεριφορά και ρητορική κάθε κυβερνητικού, κρατικού παράγοντα και αυλοκόλακα.
Και όπως διαπιστώνω, αυτό το δομικό πλέον πρόβλημα της Τουρκίας, ( εάν ξαναβγεί ο Ερντογάν θα ριζώσει ακόμη περισσότερο) έχει αρχίσει και γίνεται αντιληπτό στην χώρα μας και επισημαίνεται από πολιτικούς, καθηγητές, αναλυτές και δημοσιογράφους.
Και επί τέλους ας σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε συνεχώς οτιδήποτε λέει ο κάθε παράγοντας, αναλυτής, δημοσιογράφος και αυλικός στην Τουρκία, γιατί η ψυχολογία του δέους είναι εξαιρετικά παρασιτική και έχει πολλά παρακλάδια, και ένα από αυτά είναι και τα φοβικά σύνδρομα που προκαλεί.
Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, ο ρεαλισμός και η τεκμηρίωση στις εκτιμήσεις, η προνοητικότητα και η αυτογνωσία είναι τα καλύτερα θεμέλια για να αναλάβουμε τις δέουσες ενέργειες για όλα αυτά.
Σχετικές Δημοσιεύσεις
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών