Την άνοιξη του 1944, ενώ ο πόλεμος εναντίον του Άξονα είχε κορυφωθεί, οι συμμαχικές δυνάμεις στην Ιταλία είχαν μπλέξει άσχημα. Είχαν απέναντί τους έναν δεινό αντίπαλο που εκμεταλλευόταν αριστοτεχνικά την ορεινή μορφολογία της ιταλικής χερσονήσου. Βρετανοί Αμερικανοί και Γάλλοι δοικητές αδυνατούσαν να διαρρήξουν τις διαδοχικές αμυντικές ζώνες που δημιούργησαν επιδέξια οι Γερμανοί.
Οι Γάλλοι επέμειναν να χρησιμοποιηθούν οι δεινοί ορεσίβιοι πολεμιστές που έφεραν από τη βόρεια Αφρική, οι διαβόητοι μουσουλμάνοι Goumier. Εκείνη την περίοδο βρίσκονταν στην Ιταλία 112.000 Αφρικανοί στην υπηρεσία του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος, εκ των οποίων το 60% ήταν Μαροκινοί και οι υπόλοιποι Γαλλοαλγερινοί.
Πράγματι, οι Μαροκινοί γλίστρησαν με μοναδική επιδεξιότητα στα βουνά του Μόντε Κασίνο αιφνιδιάζοντας τους Γερμανούς, οι οποίοι θεωρούσαν αδύνατο ακόμα και για τον πιο σύγχρονο στρατό να διασχίσει τα βουνά εκείνα.
Η αγριότητα των άτακτων αυτών δυτικοαφρικανών στάθηκε καταλυτικός παράγοντας για να ανοίξει ο δρόμος για τους Συμμάχους προς τη Ρώμη. Μετά όμως χρειάζονταν ξεκούραση, μια ανταμοιβή και η καλύτερη “ανταμοιβή” ήταν το… σεξ.
“Ήταν τόσο όμορφα κορίτσια τριγύρω μας, ο πόλεμος τελείωνε, που κανείς δεν μπορούσε να αντέξει στον πειρασμό” όπως είπε και ένας Μαροκινός πολεμιστής αρκετά χρόνια αργότερα. Αυτό ήταν. Οι Μαροκινοί ξεχύθηκαν στους δρόμους χωριών και της υπαίθρου, εισέβαλαν στα φιλόξενα ιταλικά σπίτια αρπάζοντας οποιονδήποτε Ιταλό ή Ιταλίδα έβρισκαν ανεξαρτήτως ηλικίας. Όταν δεν έβρισκαν γυναίκες βίαζαν μικρά παιδιά και ηλικιωμένους.
Βίαια ένστικτα
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ένωσης Θυμάτων Emiliano Ciotti σημειώθηκαν τουλάχιστον 20.000 περιπτώσεις βιασμών. Στην μαρτυρία του ο καθηγητής Bruno D’Epiro ανέφερε ότι στην Esperia ο παπάς της περιοχής προσπάθησε να σώσει τρείς γυναίκες από τους ομαδικούς βιασμούς. Ώσπου οι Μαροκινοί τον έδεσαν και τον βίαζαν όλη τη νύχτα μέχρι που ο δύστυχος πέθανε. Η σύφιλλη και η γονόρροια άρχισε να θερίζει τον τοπικό πληθυσμό και μόνο με την πενικιλίνη που έφεραν μαζί τους οι Αμερικανοί απετράπη το ξέσπασμα επιδημιών.
Η στατικότητα του ιδιότυπου ιταλικού μετώπου χάρισε άφθονο ελεύθερο χρόνο στους ορεσίβιους μαχητές ενώ η διοίκηση ήταν χαλαρή απέναντί τους. Τα ορεινά εκείνα μέρη της ιταλικής χερσονήσου ήταν απομονωμένα ώστε δεν υπήρχε και αποτελεσματική επίβλεψη των στρατιωτών. Η περιφρόνηση εξάλλου των Γάλλων απέναντι στους Ιταλούς λόγω της “πισώπλατης” μαχαιριάς το 1940, όταν η Ρώμη συντάχτηκε με τη ναζιστική Γερμανία, φαίνεται δημιούργησε κάποιο αίσθημα έλλειψης σεβασμού προς τους Ιταλούς. Ήταν οι ιδανικότερες συνθήκες για τους εξαιρετικά βίαιους Αφρικανούς πολεμιστές να ξεδιπλώσουν στον απόλυτο βαθμό τα ένστικτά τους.
“Εφόσον ήμασταν μακριά από τις οικογένειές μας ψάχναμε κάθε ευκαιρία για να κάνουμε έρωτα” είπε μεταπολεμικά σε συνέντευξη ένας βετεράνος αυτών των σωμάτων. Ένα άλλος βετεράνος μάλιστα υποστήριξε ότι οι Ιταλίδες έρχονταν οι ίδιες οικειοθελώς στις σκηνές τους για να κάνουν ακόμα και ομαδικό σεξ μαζί τους. Η γαλλική διοίκηση είχε φέρει από το Μαρόκο συμπατριώτισές τους ως “ακόλουθους” στα στρατόπεδα για να εκτονώνονται οι ζωώδεις ορμές αυτών των ορεσίβιων πολεμιστών. Κάθε γαλλική μεραρχία διέθετε από ένα κινούμενο πορνείο από 80 ιερόδουλες.
“Υπερβολές” λένε οι Γάλλοι στρατηγοί
Ο διοικητής του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος στρατηγός Alphonse Juin αν και καταδίκασε τέτοια γεγονότα προσπάθησε να τα υποβαθμίσει. Ωστόσο, οι εξαγριωμένοι Αμερικανοί απαίτησαν κάτι περισσότερο και έτσι ο Γάλλος στρατηγός αναγκάστηκε να διατάξει την επιτόπια εκτέλεση οποιουδήποτε προχωρούσε σε τέτοιες πράξεις.
Καμια δεκαριά Μαροκινοί εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες δίχως στρατοδικείο. Οι Γάλλοι εξέδωσαν 185 καταδικαστικές αποφάσεις για σεξουαλική βία, αλλά μόνο ένας εξαυτών εκτελέστηκε διότι ο ένοχος μετά τον βιασμό σκότωσε το θύμα του.
Οι Μαροκινοί μάλιστα δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη στάση της δικοίκησης. “Δεν ήταν μήπως αυτοί οι νικητές; Στους πολέμους ανάμεσα στις φυλές στην πατρίδα τους, τέτοιες συμπεριφορές θεωρούνταν δεδομένες. Προς τι τόση φασαρία εκ μέρους των αξιωματικών” έγραφε ο συγγραφέας Edward Bimberg.
Ο άμεσα υπεύθυνος για τα έκτροπα ήταν ο στρατηγός Augustin Guillaume, διοικητής των ορεσίβιων Μαροκινών πολλά χρόνια. Γνώριζε όσο κανείς Δυτικός αξιωματικός τις ικανότητες και ιδιαιτερότητες των “αγαπημένων” του άτακτων αυτών σωμάτων καθώς ήταν ο ίδιος που τους κατέστησε φονικές μηχανές με την εκπαίδευση που τους παρείχε τα προηγούμενα έτη.
Ο Guillaume είχε εξοικειωθεί μαζί τους ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 όταν είχε μετατεθεί στο Μαρόκο. Είχε καταστεί ο πατέρας των σωμάτων εκείνων, καθώς οι Goumier δεν υπάγουαν σε αυτοκρατορίες και ηγεμόνες εύκολα. Παρα μόνο στον αρχηγό τους.
Σύγχρονοι στρατιωτικοί εξειδανικεύουν τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα των σωμάτων εκείνων αδιαφορώντας πλήρως για τη συνολική εικόνα που απαιτείται να διαθέτει ένας σύγχρονος στρατός. Στην πανεπιστημιακή εργασία του ένας Αμερικανός ταγματάρχης του Σώματος των Πεζοναυτών είχε σημειώσει ότι ο Γάλλος στρατηγός “αποδείχθηκε εξαιρετικά σταθερός στην επιβολή πειθαρχίας, ειδικά όταν οι Μαροκινοί κατηγορήθηκαν για βιασμούς και λεηλασίες“. Του θερμοκέφαλου αξιωματικού του διαφεύγει ότι οι Μαροκινοί δεν “κατηγορήθηκαν” αλλά “διέπραξαν” εγκλήματα. Ο βιασμός των αμάχων δεν είναι μόνο λάθος από ανθρωπιστικής πλευράς αλλά και ηλιθιότητα από πολιτική σκοπιά.
Ο στρατηγός δεν δικάστηκε ποτέ για τα εγκλήματα στην Ιταλία ούτε απομακρύνθηκε από το στράτευμα. Για τον General Guillaume, όλες αυτές οι κατηγορίες περι βιασμών ήταν αποτέλεσμα μιας “εκστρατείας λασπολογίας που εξαπέλυσε ο Άξονας” για να δυσφημήσει τους Γάλλους, αναφέρει ο συγγραφέας Jean-Christophe Notin. Αντίθετα, τη δεκαετία του 1950 ο General Guillaume ανέλαβε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου και πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ.
Σειρά οι Γερμανίδες
Κανείς αξιωματικός δεν τιμωρήθηκε ενώ η ανώτατη διοίκηση θεωρούσε ακόμα άξιους μαχητές τους Μαροκινούς ώστε τους έστειλε στον βορρά. Το 1945, οι Σύμμαχοι είχαν στριμώξει τους Γερμανούς στην ίδια τους την πατρίδα. Για τους Μαροκινούς σειρά είχαν οι Γερμανίδες της πόλης Freudenstadt. Τα γεγονότα της Ιταλίας δεν ήταν ικανά να θέσουν εκτός υπηρεσίας τέτοια στρατεύματα.
Οι Γάλλοι είχαν δημιουργήσει ίσως τη χειρότερη φήμη στο στρατόπεδο των Συμμάχων ως προς την στάση τους στον άμαχο πληθυσμό. Παρόλα αυτά, ο Γάλλος στρατάρχης Jean de Lattre de Tassigny θεωρούσε ότι “τέτοια μεμονωμένα γεγονότα έχουν παραλλαχτεί και μεγαλοποιηθεί υπηρετώντας αντιγαλλικά συμφέροντα” . Υπό τις διαταγές του εν λόγω στρατάρχη οι Μαροκινοί επανέλαβαν τις βιαιότητες.
Στην πόλη Freudenstadt, ένα κοριτσάκι βιάστηκε μέσα σε μια βραδιά 128 φορές, σύμφωνα με τον γιατρό Renate Lutz. “Μετά την 15η φορά το κορίτσι δεν είχες τις αισθήσεις του” . Για τρείς ημέρες οι Μαροκινοί βίαζαν, κακοποιούσαν και λεηλατούσαν τη γερμανική πόλη.
Ο Lutz κάνει λόγο για 600 Γερμανίδες που βιάστηκαν. Βέβαια, μετά από όλα αυτά δεν αναφέραμε ότι την ίδια συμπεριφορά τα άτακτα σώματα των Μαροκινών επέδειξαν και στη Σικελία το 1943, μόνο που εκεί ο πληθυσμός τους επεφύλαξε άλλη στάση. Πολλοί Μαροκινοί βρέθηκαν απαγχονισμένοι ή νεκροί έχοντας πρώτα αφαιρεθεί τα γεννητικά τους όργανα από τους εκδικητικούς Σικελιανούς.
Ο στρατηγός General Guillaume ήταν περήφανος που δημιούργησε μια τέτοια πολεμική μηχανή. Όταν ο εξελιγμένος πολιτισμός εργαλειοποιήσει απομονωμένα ένστικτα τα πάντα είναι δυνατά. Ίσως είχε δίκιο ο στρατηγός Κλαρκ, το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Και το αδιανόητο, μια ανείπωτη πραγματικότητα στα βουνά της Ιταλίας. Και φυσικά ο εχθρός ηττήθηκε.
Ο Guillaume είχε εξοικειωθεί μαζί τους ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 όταν είχε μετατεθεί στο Μαρόκο. Είχε καταστεί ο πατέρας των σωμάτων εκείνων, καθώς οι Goumier δεν υπάγουαν σε αυτοκρατορίες και ηγεμόνες εύκολα. Παρα μόνο στον αρχηγό τους.
Σύγχρονοι στρατιωτικοί εξειδανικεύουν τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα των σωμάτων εκείνων αδιαφορώντας πλήρως για τη συνολική εικόνα που απαιτείται να διαθέτει ένας σύγχρονος στρατός. Στην πανεπιστημιακή εργασία του ένας Αμερικανός ταγματάρχης του Σώματος των Πεζοναυτών είχε σημειώσει ότι ο Γάλλος στρατηγός “αποδείχθηκε εξαιρετικά σταθερός στην επιβολή πειθαρχίας, ειδικά όταν οι Μαροκινοί κατηγορήθηκαν για βιασμούς και λεηλασίες“. Του θερμοκέφαλου αξιωματικού του διαφεύγει ότι οι Μαροκινοί δεν “κατηγορήθηκαν” αλλά “διέπραξαν” εγκλήματα. Ο βιασμός των αμάχων δεν είναι μόνο λάθος από ανθρωπιστικής πλευράς αλλά και ηλιθιότητα από πολιτική σκοπιά.
Ο στρατηγός δεν δικάστηκε ποτέ για τα εγκλήματα στην Ιταλία ούτε απομακρύνθηκε από το στράτευμα. Για τον General Guillaume, όλες αυτές οι κατηγορίες περι βιασμών ήταν αποτέλεσμα μιας “εκστρατείας λασπολογίας που εξαπέλυσε ο Άξονας” για να δυσφημήσει τους Γάλλους, αναφέρει ο συγγραφέας Jean-Christophe Notin. Αντίθετα, τη δεκαετία του 1950 ο General Guillaume ανέλαβε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου και πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ.
Σειρά οι Γερμανίδες
Κανείς αξιωματικός δεν τιμωρήθηκε ενώ η ανώτατη διοίκηση θεωρούσε ακόμα άξιους μαχητές τους Μαροκινούς ώστε τους έστειλε στον βορρά. Το 1945, οι Σύμμαχοι είχαν στριμώξει τους Γερμανούς στην ίδια τους την πατρίδα. Για τους Μαροκινούς σειρά είχαν οι Γερμανίδες της πόλης Freudenstadt. Τα γεγονότα της Ιταλίας δεν ήταν ικανά να θέσουν εκτός υπηρεσίας τέτοια στρατεύματα.
Οι Γάλλοι είχαν δημιουργήσει ίσως τη χειρότερη φήμη στο στρατόπεδο των Συμμάχων ως προς την στάση τους στον άμαχο πληθυσμό. Παρόλα αυτά, ο Γάλλος στρατάρχης Jean de Lattre de Tassigny θεωρούσε ότι “τέτοια μεμονωμένα γεγονότα έχουν παραλλαχτεί και μεγαλοποιηθεί υπηρετώντας αντιγαλλικά συμφέροντα” . Υπό τις διαταγές του εν λόγω στρατάρχη οι Μαροκινοί επανέλαβαν τις βιαιότητες.
Στην πόλη Freudenstadt, ένα κοριτσάκι βιάστηκε μέσα σε μια βραδιά 128 φορές, σύμφωνα με τον γιατρό Renate Lutz. “Μετά την 15η φορά το κορίτσι δεν είχες τις αισθήσεις του” . Για τρείς ημέρες οι Μαροκινοί βίαζαν, κακοποιούσαν και λεηλατούσαν τη γερμανική πόλη.
Ο Lutz κάνει λόγο για 600 Γερμανίδες που βιάστηκαν. Βέβαια, μετά από όλα αυτά δεν αναφέραμε ότι την ίδια συμπεριφορά τα άτακτα σώματα των Μαροκινών επέδειξαν και στη Σικελία το 1943, μόνο που εκεί ο πληθυσμός τους επεφύλαξε άλλη στάση. Πολλοί Μαροκινοί βρέθηκαν απαγχονισμένοι ή νεκροί έχοντας πρώτα αφαιρεθεί τα γεννητικά τους όργανα από τους εκδικητικούς Σικελιανούς.
Ο στρατηγός General Guillaume ήταν περήφανος που δημιούργησε μια τέτοια πολεμική μηχανή. Όταν ο εξελιγμένος πολιτισμός εργαλειοποιήσει απομονωμένα ένστικτα τα πάντα είναι δυνατά. Ίσως είχε δίκιο ο στρατηγός Κλαρκ, το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Και το αδιανόητο, μια ανείπωτη πραγματικότητα στα βουνά της Ιταλίας. Και φυσικά ο εχθρός ηττήθηκε.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών