Δεν έχουν καμία σημασία οι διαπιστώσεις, τα σχόλια και οι αλληλοκατηγορίες των πολιτικών. Σημασία έχει το αποτέλεσμα της δουλειάς τους.
Πώς βλέπουμε το αποτέλεσμα της δουλειάς των πολιτικών;
Ο πιο απλός τρόπος είναι να δούμε τα βασικά δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας που λέγεται Ελλάδα.
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι σήμερα πάνω από 400 δισεκατομμύρια ευρώ. Το 2009, η Ελλάδα είχε δημόσιο χρέος 270 δισεκατομμύρια. Τότε το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ήταν 126,8% και σήμερα είναι σχεδόν 200%.
Το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα είναι σήμερα 260 δισεκατομμύρια ευρώ.
Το εμπορικό ισοζύγιο έχει έλλειμμα 40 δισεκατομμύρια.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της δουλειάς των πολιτικών. Εντάξει, μπορεί να φταίει και για όλα αυτά ο …σταθμάρχης.
Ναι, ξέρω εσείς ακούτε πως η χώρα βρίσκεται σε διαρκή ανάπτυξη και πως θα εκτιναχτεί το ελατήριο της οικονομίας. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα πάει ντουγρού για 1 τρισεκατομμύριο χρέος. Πανηγυρίστε ελεύθερα.
Δεν θα πέσω στην παγίδα να αποδώσω ξεχωριστά ευθύνες σε κάθε κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία από το 2010 που χρεοκόπησε η χώρα και μετά.
Όλοι οι Έλληνες πολιτικοί ξέρουν πολύ καλά, πως, αν η Ελλάδα δεν απελευθερωθεί από το χρέος, δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα.
Αυτό θα έπρεπε να το ξέρουν και οι πολίτες. Οι ειδήσεις για την χρεοκοπία της χώρας το 2010, τα Μνημόνια, τους εφαρμοστικούς νόμους των Μνημονίων, το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας, το Υπερταμείο, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν είναι κρυφές. Ήταν και είναι παντού.
Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, πολιτικοί και πολλοί πολίτες κάνουν πως δεν τα έχουν αντιληφθεί όλα αυτά και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να είναι 2004 και όχι 2023.
“Να φύγει αυτός ο πρωθυπουργός, που μας διέλυσε, και να έρθει ο επόμενος που θα μας σώσει”. Αυτό δεν λέγατε και πριν τέσσερα χρόνια; Αυτό θα λέτε και σε τέσσερα χρόνια.
“Ναι, αλλά να μην ιδιωτικοποιηθεί και το νερό!”
Όπα, ρε επαναστάτη! Όταν έχει ιδιωτικοποιηθεί η χώρα, έχει ιδιωτικοποιηθεί και το νερό. Και ο αέρας που αναπνέεις. Όλα ιδιωτικά. Εθνικό θα είναι μόνο το εθνικό πένθος για τις τραγωδίες.
Σύντομα θα γίνουν εκλογές και η επόμενη κυβέρνηση θα τα φτιάξει όλα, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα θα μετρούν τα πελατάκια τους και θα απολαμβάνουν τα προνόμιά τους από τη Βουλή του προτεκτοράτου.
Τίποτα δεν θα φτιάξει η επόμενη κυβέρνηση. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φτιάξει κάτι. Ούτε ο Θεός ο ίδιος, αν γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν μπορεί να φτιάξει κάτι.
Στο τέλος της επόμενης κυβερνητικής τετραετίας -όποια κι αν είναι η κυβέρνηση-, το χρέος -δημόσιο και ιδιωτικό- θα έχει ξεπεράσει το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, οι υποδομές της χώρας θα είναι ακόμα πιο διαλυμένες, ακόμα περισσότεροι Έλληνες θα έχουν φύγει στο εξωτερικό, και η Ελλάδα θα είναι μια χώρα φάντασμα.
Εντάξει, μπορεί στο τέλος της επόμενης κυβερνητικής τετραετίας να έχει γίνει ένα ναυάγιο σάπιου πλοίου ή να έχουν πέσει τίποτα αεροπλάνα, να υπάρχουν δεκάδες νεκροί, οι πολίτες να ρίχνουν κατάρες, να κάνουν πορείες και παρελάσεις, και να αναρωτιούνται τι έφταιξε, και, αντί για “Μητσοτάκη γ@μιέσαι”, να φωνάζουν “Τσίπρα γ@μιέσαι”.
Αν αυτό το θεωρείτε πρόοδο, αλλαγή και ανάπτυξη, συγχαρητήρια.
Αλλά αυτό θα γίνει.
Κι εσείς θα ψάχνετε ακόμα για σωτήρα. Για πρωθυπουργό-πατερούλη.
Περαστικά.
(Αν η Ελλάδα δεν απελευθερωθεί από το χρέος, είναι τελειωμένη για πάντα. Αυτό θα έπρεπε να λένε από το πρωί μέχρι το βράδυ οι Έλληνες πολιτικοί και πολίτες, και να ενωθούν για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας. Αλλά προτιμούν το εθνικό πένθος, τις κατάρες και τις αλληλοκατηγορίες. Κανείς δεν πήγε πολύ μακριά, λέγοντας ψέματα. Βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Είναι το τρένο που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Πάμε κι όπου βγει. “Έλα, μωρέ…”)
(Μου αρέσουν αυτοί που δηλώνουν πατριώτες. Θα παραφράσω τον Διονύσιο Σολωμό και θα πω πως οι Έλληνες θα πρέπει να ταυτίσουν τον πατριωτισμό με την αλήθεια. Με την αλήθεια, όχι με την τσέπη, όχι με το ρουσφέτι, όχι με τον κολλητό πολιτικό.)
(Ας μου θυμίσει κάποιος καλός άνθρωπος να ανεβάσω ξανά αυτό το κείμενο σε τέσσερα χρόνια που θα ολοκληρώνει την θητεία της η επόμενη σωτήρια κυβέρνηση. Αν, βέβαια, δεν έχω πνιγεί στο ναυάγιο του πλοίου, αν δεν έχω σκοτωθεί στη μετωπική σύγκρουση των τρένων, αν δεν έχω βρεθεί στο αεροπλάνο που θα πέσει, αν δεν τα έχω τινάξει στην αναμονή κάποιου δημόσιου νοσοκομείου, περιμένοντας έναν γιατρό που δεν θα έρθει ποτέ. Έλα μωρέ, ανθρώπινο λάθος θα είναι πάλι.)
/pitsirikos.net
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών