28η Οκτωβρίου 1940. Επέτειο μνήμης και χρέους για τους ήρωες της ελευθερίας. Δίδαγμα για τις επόμενες γενιές «ελεύθεροι είναι οι γενναίοι».
Τις κρύες χειμωνιάτικες βραδιές γύρω από την γωνιά του τζακιού. Αριστερά και δεξιά σταυροπόδι πάνω σε μια κουρελού καθόταν οι παππούδες . Εμείς μικρά παιδιά καθόμασταν στην αγκαλιά τους. Το κούτσουρο σιγόκαιγε στο τζάκι από τις απογευματινές ώρες. Κατά διαστήματα συμπούσαμε το κούτσουρο να δυναμώσει την φωτιά να μας ζεσταίνει και να αχνό-φωτίζει το χώρο του σπιτιού.
Ήταν η στιγμή που οι παππούδες μας ξεκινούσαν να μας εξιστορούν τα γεγονότα του 1940 τα οποία τα έζησαν από κοντά ως αυτόπτες μάρτυρες.
Ήταν χειμώνας χιόνια, βροχές, κρύο ο πιο γρουσούζικος των τελευταίων χρόνων έλεγαν στα χωριά μας, παγωμένα τα πάντα. Από τα δύσβατα και κακοτράχαλα βουνά μας (Μουργκάνα, Στρουγκάρα κλπ) κατέβαινε με τα μουλάρια ο ελληνικός στρατός. Είχε πάρει κατά πόδας τους κατακτητές Ιταλούς. Το πώς κατέβαιναν εκείνα τα δύσκολα περάσματα στα βουνά μας ήταν ένας άθλος και στα μάτια μας έμοιαζαν σαν μυθικοί ήρωες. Ανοίξαμε τα σπίτια μας τους καλωσορίσαμε και τους φιλέψαμε, να τους απαλύνουμε λίγο τον πόνο από τις κακουχίες. Στα φυλλοκάρδια μας τους κλειδώσαμε μια για πάντα ως ήρωες.
Δώσανε πολλές νικηφόρες μάχες στην κοιλάδα του Δρίνου. Ποτίστηκε ο κάμπος της Δρόπολης με το αίμα των παλικαριών. Εμείς τους συμπαρασταθήκαμε με όλα μας τα υπάρχοντα. Με αυτά τα ιστορικά γεγονότα, την ανδρεία και την παλικαριά μεγαλώσαμε.
Την άνοιξη που αναγεννιέται η φύση άνθιζαν και οι παπαρούνες. Στην ακροποταμιά στον Ξεριά (εκεί που έγιναν μάχες και το έδαφος ποτίστηκε με το αίμα τον Ελλήνων ηρώων) οι παπαρούνες μας φαινόταν πιο κόκκινες. Εμείς μικρά παιδάκια δεν τις κόβαμε να μην ματώσουν τα χεράκια μας από το αίμα που έχυσαν τα ελληνόπουλα για την λευτεριά.
1990. Ένας ανοιξιάτικος δημοκρατικός φουσκωδένδρης έριξε τα συρματοπλέγματα της απομόνωσης και του χωρισμού. Έτσι είδαμε από κοντά και γνωρίσαμε μερικούς από τους ήρωες του ‘40 , για να διαπιστώσουμε ότι οι άνθρωποι είναι θνητή, αλλά οι αρετές τους είναι αθάνατες.
Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε χρονικά, τόσο πιο φωτεινό, διδακτικό και επίκαιρο είναι ο αγώνας για λευτεριά.
Χάρις την θυσία όλων των ηρώων, το Βουλιαράτες και άλλα χωριά της κοιλάδας του Δρίνου είναι δαφνοστεφανωμένα δίπλα στους μαραθωνομάχους και σαλαμινομάχους.
Το πεντακάθαρο νερό που πηγάζει από τα σπλάχνα της Μουργκάνας, Στρουγκάρας κυλάει στο Δρίνο μεταφέροντας στο διάβα του τον ηρωισμό ανδρείας των αγωνιστών του ’40. Να μας θυμίζει για πάντα τέτοιες γενιές με τέτοια παιδεία νικούν και σώζουν πατρίδες.
Θανάσης Μανέκας
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών