Ποιος είναι ο στρατηγικός λόγος που για άλλη μια φορά μέρος της Ε.Ε. δείχνει να μη συμμερίζεται τις εύλογες ανησυχίες της Ελλάδας αναφορικά με τον τρόπο και τις διαδικασίες που ακολουθούνται στην περίπτωση της φυλάκισης του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας, Φρέντη Μπελέρη; Για ποιο λόγο στον πυρήνα της Ε.Ε. στην παρούσα χρονική στιγμή ακούγονται φωνές που μιλούν απαξιωτικά για τις εύλογες ανησυχίες της Ελλάδας αναφορικά με τις μη αποδεκτές συνθήκες θεσμικής αντιμετώπισης της Ελληνικής μειονότητας εντός της Αλβανίας; Ποια η έννοια και η ουσία του κοινοτικού κεκτημένου εμπρός σε θέματα κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της τιμής και της περιουσίας πολιτών; Μπορεί και αντέχει το Ευρωπαϊκό ιδεώδες να εισέλθει στην προκρούστεια κλίνη αυτοαναφορικών εθνικών επιδιώξεων που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της υπόθεσης Μπελέρη που ξεπερνά ακόμη και αυτά τα όρια της θεσμικής εκτροπής και εισέρχεται στον πυρήνα της ύπαρξης της Ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία;
Η Αλβανία είναι κράτος μέλος του ΝΑΤΟ με την αμέριστη υποστήριξη της Ελλάδας. Αυτό σημαίνει πως ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια του κράτους και του status του εντός του δυτικού κόσμου έχουν επιλυθεί τόσο θεσμικά όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Επομένως, η ωρίμανση της θέσης της Αλβανίας εντός του δυτικού πυρήνα που δύναται να ολοκληρωθεί με την ένταξη της στην Ε.Ε. πρέπει να περιμένει την ουσιαστική εσωτερική αλλαγή του κράτους, ώστε να μην καταστεί η διαδικασία δέσμια εθνικών πολιτικών που υποδαυλίζουν για άλλη μια φορά την κοινοτική αλληλεγγύη.
Ας ξεχάσουμε όμως, έστω και για μια στιγμή, το καθημερινό δράμα του παράνομα προφυλακισμένου και εκλεγμένου Δημάρχου Χειμάρρας, Φρέντη Μπελέρη. Ας προσποιηθούμε, έστω και για μια στιγμή, πως δεν μας ακουμπά η προσπάθεια της Ελληνικής κοινότητας να επιβιώσει στις πατρογονικές εστίες υπό εξόχως δυσμενείς συνθήκες, θεσμικές αλλά και πολιτικές. Ας "διασκεδάσουμε" τους προβληματισμούς των πέριξ ημών επικεντρώνοντας την προσοχή μας στη "Μεγάλη Εικόνα". Ποια ώρα έχει σημάνει για το Ευρωπαϊκό μηχανισμό; Άλλης μιας διεύρυνσης η της σημαντικής εμβάθυνσης; Ποια η χρησιμότητα για την ίδια την Ε.Ε. να σωρεύει κράτη μέλη στο κατώφλι της θεσμικής της λειτουργίας, όταν πλέον η πρόκληση αφορά το quo vadis Europa; Κι αυτό το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο ηχηρό και καίριο να απαντηθεί τώρα όταν το Ενωσιακό δεδομένο έχει πλέον εισέλθει σε πορεία υψηλής αστάθειας με την ανακίνηση του θέματος άρσης του δικαιώματος της Αρνησικυρίας στα κράτη μέλη. Μπορεί η Ευρώπη να οδηγηθεί σε μια τόσο σοβαρή διαδικασία συζήτησης γύρω από την ψυχή και το μυαλό της, όταν η ενότητα της Ένωσης δοκιμάζεται για ένα θέμα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κανονικά θα έπρεπε να συναντά την αποφασιστική στάση όλων των κρατών μελών απέναντι σε αυτού του είδους τα φαινόμενα;
Τυχόν υποβάθμιση της βούλησης της Ελλάδας να στηρίξει το νόμιμο και πολιτικά δίκαιο, αλλά και το εθνικά ορθολογικό, θα δημιουργήσει πολλαπλά θέματα ομαλής πορείας εντός της Ε.Ε. σε μια στιγμή που το μυαλό όλων μας θα πρέπει να είναι στραμμένα προς τις εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας και της προσπάθειας του Ισραήλ να απαντήσει στο τέρας του Τζιχαντισμού. Οι κόκκινές γραμμές της Αθήνας έχουν δηλωθεί με τον πλέον επίσημο τρόπο και τυχόν αδιαφορία προς αυτές θα επιφέρουν έλλειψη συγκέντρωσης και συντονισμού σε μια χρονική περίοδο που θα έπρεπε να συζητούμε για την Εμβάθυνση της Ένωσης και όχι για την εργαλειοποίηση αναγκαιοτήτων, ή και εμμονών, που έχουν πεπερασμένη πολιτική υπεραξία. Αλίμονο, αν τα υπερβατικά αναχθούν σε επίδικα ασυμμετριών!
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών