Να υποκλίνονται και οι Έλληνες για τις αμαρτίες τους, καθώς από το 1913 και μετά τους είχαν παραδώσει έρμαιο, χωρίς την συγκατάθεση τους. Και πότε; Όταν το 1821 είχαν θυσιαστεί για την απελευθέρωσή τους, όταν και υπόδουλοι στη συνέχεια, με τις ευεργεσίες τους. Η «ΟΜΟΝΟΙΑ» θα υποκλιθεί στην μνήμη τους ή ΑNAMENOYME; Ας έχει υπόψη της το ότι, όπως οι Αλβανοί μνημονεύουν τις εθνικές τους επετείους, όπως και οι Έλληνες μνημονεύουν τις εθνικές τους επετείους, χρέος τους (και χρέος μας) να λάβουν υπόψη τους και τις δικές μας!
ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ 110ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ!
ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΜΑΧΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ.
…..Στις 5 (17) Δεκεμβρίου του 1913, παρά τις αντιδράσεις των αντιπροσώπων της Ρωσίας και της Γαλλίας, το πρωτόκολλο επισφραγίστηκε στη Φλωρεντία, από τις υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις. Δηλαδή επισφραγίστηκε ο τεμαχισμός των εδαφών της αρχαίας Ηπείρου, παραχωρώντας τα 2/3 των εδαφών και περίπου 200.000 κατοίκους στην Αλβανία. Πως έγινε όμως ο τεμαχισμός;
Το 61% ή τα 14.797 τ. χλμ. προσφέρθηκαν ως «προίκα» στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος, ενώ το 39% ή τα 9203 τ. χλμ. παρέμειναν στην Ελλάδα, ώστε να έχει και αυτή οσμή από Ήπειρο ή για να μη κατηγορηθεί η Ελληνική Κυβέρνηση, ότι εξαφάνισε την Ήπειρο από τον χάρτη! Δόθηκαν μεν τα 2/3 της επιφάνειας της ενιαίας Ηπείρου στην Αλβανία, αλλά καταργήθηκε και το όνομα αυτού του τεράστιου χώρου. Δηλαδή εφόσον το όνομα Ήπειρος παρέμεινε στην Ελλάδα αυτός ο τεράστιος χώρος, τα 2/3 της αρχαίας Ηπείρου, μετονομάστηκε, όχι Βόρειος Ήπειρος, Νότιος Αλβανία!
Παράδοξο και όμως γεγονός! Ήπειρος, Βόρειος Ήπειρος, Μακεδονία, Βόρεια Μακεδονία! Κύπρος, Βόρεια Κύπρος! Με τη διαφορά ότι σε σύγκριση με την Βόρεια Μακεδονία (αν και δεν έχω άποψη για την εθνικότητα του πληθυσμού της) στην Βόρειο Ήπειρο υπήρχε δραστήριος και εμπειροπόλεμος ελληνισμός. Μάλιστα όσο και αν στο διάβα του αιώνα έγιναν επίμονες προσπάθειες να συρρικνωθεί, ο ελληνισμός παρέμεινε ο πιο «καθαρόαιμος». Γιατί ο τεμαχισμός έγινε λαμβάνοντας ως κριτήριο τα σημερινά σύνορα και όχι τον Αώο ποταμό, όπως συναινούσε αρχικά η Ιταλία; Γεγονός που αργότερα (μετά το 1919) συναινούσε και η Αμερική και η Αγγλία; Ας ακολουθήσουμε όμως την ροή των γεγονότων: Μετά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας ακολούθησε προς πάσα κατεύθυνση, νέος γύρος εκκλήσεων και τηλεγραφημάτων, όπως:
Στις 14 του Γενάρη 1914 ο αρχηγός της Χιμάρας Σπυρίδων Σπυρομήλιος, έκρουσε τύμπανα ξεσηκωμού. Απηύθυνε έκκληση προς το Πανελλήνιο, ζητώντας από τους Έλληνες πολεμιστές, «όσοι την πίστη και την Πατρίδα υπηρέτησαν σε διάφορες περιστάσεις», από τους Μακεδονομάχους συντρόφους του Κρήτες, από τους αετούς της Ρούμελης και τους λεβέντες του Μοριά, «την συνδρομή τους για τους 200.000 Έλληνες, τους οποίους θυσίασε η Διπλωματία». «Ζητάω βοήθεια όχι για εμάς και τα σαρκία μας, αλλά για το Έθνος, το οποίο μόνο με Ακροκεραύνια, με Τεπελένι, με Κορυτσά είναι ασφαλές, είναι ισχυρό, είναι Μέγα: Έλληνες, είναι αίσχος να μας κολοβώσουν κατόπι δυο νικηφόρων πολέμων. Εμπρός για την Ήπειρο, για την Μεγάλη Πατρίδα Ελλάδα κ.λ.π. Άραγε ο Σπυρομήλιος διακατέχονταν από λανθασμένες αντιλήψεις εις βάρος της Ελλάδας;
Στις 24 του Γενάρη 1914 το ίδιο έπραξαν και οι συντοπίτες του Χιμαριώτες, Απευθύνθηκαν προς τον βασιλιά Κωνσταντίνο, υπενθυμίζοντάς του τα παρακάτω: «από τις 5 Νοεμβρίου του 1912 που απελευθερώσαμε την Χιμάρα εμείναμεν υπό το σκήπτρον Σας Έλληνες μέχρι σήμερον, ηνωμένοι με την Πατρίδα, την ελευθερίαν μας πολλάκις επληρώσαμεν δια μεγάλων θυσιών. Και Σουλτάνοι εσεβάσθησαν αυτήν δια συνθηκών» κ.λ.π. Έχετε υπόψη το «καθεστώς» ανεξαρτησίας της Χιμάρας, υπό την τουρκική κατοχή!
Στις 24 του Γενάρη 1914, απέστειλε επίσης διαμαρτυρία προς τον βασιλιά και η Επιτροπή Εθνικής Αμύνης Ηπειρωτών Αγίων Σαράντα.
Στις 25 του Γενάρη 1914, απέστειλαν διαμαρτυρία προς τον βασιλιά, τα μέλη της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης του Δελβίνου.
Στις 31 του Γενάρη 1914 οι πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων μετέβηκαν στο Υπουργείο Εξωτερικών και παράδωσαν στον Υ. Εξωτερικών Γεώργιο Στρέϊτ, την διακοίνωση των Δυνάμεων, επισυναπτόμενο και το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας.
Το περίεργο είναι ότι στην διακοίνωση, για πρώτη φορά, γίνεται λόγος για μεταβίβαση των νησιών του Αιγαίου στην Ελλάδα, εξαίρεση Τένεδο, Ίμβρο και Μεγίστη Ρόδου, τα οποία θα παρέμεναν στην Τουρκία. Θα μεταβιβάζονταν όμως υπό τον όρο ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, βάση και του Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας, θα υπόσχονταν ρητώς πως δεν θα προέβαλε ή ενθάρρυνε καμιά αντίσταση. Δηλαδή η μεταβίβαση θα πραγματοποιούνταν μετά την εκκένωση των περιοχών από τον ελληνικό στρατό, αρχίζοντας την 1η Μαρτίου 1914 από την Κορυτσά και θα τελείωνε με το Δέλβινο, την 31η Μαρτίου 1914.
Άραγε που ήταν η κυβέρνηση της Ελλάδας; Μήπως αφουγκράζονταν από το παρασκήνιο; Όχι όμως για πολύ! Βέβαιη ότι το έγκλημα που διαπράττονταν εις βάρος των Βορειοηπειρωτών ήταν καλοστημένο, αναλάμβανε να εφαρμόσει τους όρους της διακοίνωσης! Δηλαδή στις 8 (21) του Φλεβάρη 1914 η πρώτη κίνηση της κυβέρνησης ήταν να γνωστοποιήσει εγγράφως στις Μ. Δυνάμεις, ότι «η συμφωνία, περί αποχώρησης από το «αλβανικό έδαφος», θα τηρηθεί στο ακέραιο στις προκαθορισμένες ημερομηνίες». Από πού και ως πού αλβανικό έδαφος, αείμνηστε αλλοτινέ Πρωθυπουργέ;
Αμέσως μετά, ο αναπληρωτής Γενικός Διοικητής της Ηπείρου, ο Φορέστης, ακολουθώντας τις διαταγές που έλαβε από την κυβέρνηση, έστειλε οδηγίες στις ελληνικές στρατιωτικές αρχές να αρχίσουν την εκκένωση των αμφισβητούμενων περιοχών, σύμφωνα με την διαταγή της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με τις διαταγές της Γενικής Διοίκησης Ηπείρου, οι στρατιωτικές αρχές έπρεπε «να σταματήσουν τη διαδικασία αφοπλισμού των Αλβανών κατοίκων και (άκουσον, άκουσον) να τους επιστρέψουν τον οπλισμό που είχε κατασχεθεί. Επίσης να αφοπλίσουν τα ηπειρωτικά σώματα και να τα εμποδίσουν να εισέλθουν εντός των εκκενωμένων περιοχών. Να προστατέψουν τον μουσουλμανικό πληθυσμό, από (δήθεν) κακομεταχείριση, και να καλλιεργήσουν όσο δύναται κλίμα συνεννόησης και συνδιαλλαγής μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών. Να απαγορευτεί η κυκλοφορία άτακτων (εννοεί τους Βορειοηπειρώτες), καταδιώκοντας οποιαδήποτε παράνομη ενέργεια κατά των Αλβανών».
Παράδοξες μεν, αλλά «αυτές ήταν οι οδηγίες της Κυβέρνησης»! Το αν καθησύχαζε και τους Έλληνες, με το: «κατέβαλλα προσπάθειες προκειμένου να συμπεριληφθούν στην αλβανική νομοθεσία, διατάξεις που θα κατοχύρωναν την προστασία και τα δικαιώματα σας», στοχεύοντας να διασκεδαστούν οι φόβοι και η αβεβαιότητά των Βορειοηπειρωτών για το μέλλον, δεν μοιάζει με κοροϊδία; Καθώς συμμερίζονταν το έγκλημα που διαπράττονταν, στον Βορειοηπειρωτικό ελληνισμό!
Τότε τι έμενε για τους Βορειοηπειρώτες; Καθώς δεν ήταν διατεθειμένοι να υπακούσουν στα κελεύσματα της κυβέρνησης, είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται και για ένοπλη σύγκρουση με τους Αλβανούς. Επειδή όμως ο πραγματικός εχθρός τους «ήταν ο προστάτης τους», οπότε και το ανάστημά τους μικρό να τον αντιμετωπίσουν, όπως και τις Μ. Δυνάμεις που τον συνέδραμαν, αυτό που έμενε να πράξουν ήταν να μη λάβουν υπόψη τις όποιες συνέπειες.
ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ!
Η Ελευθερία Κ. Μαντά, λέκτορας της νεότερης Ιστορίας στο Α.Π.Θ, ανασκοπεί τα γεγονότα ως εξής:
Aμέσως μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, στις 29 Μαρτίου 1913, συγκροτείται με έδρα τα Ιωάννινα, η Γενική Διοίκηση Ηπείρου, με τότε γενικό διοικητή τον Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο. Σ’ αυτήν υπάγονταν, εκτός των άλλων, οι διοικητικές περιφέρειες Αγίων Σαράντα, Δελβίνου, Αργυροκάστρου, Τεπελενίου, Πρεμετής, Λεσκοβικίου, και Κολόνιας. Κάθε μια από αυτές είχε διοικητή έναν επίτροπο. Δύο ειδικές περιοχές ήταν της Χιμάρας και της Κορυτσάς, στις οποίες δεν είχαν οριστεί επίτροποι, αλλά στρατιωτικοί διοικητές, ο ταγματάρχης χωροφυλακής Σπυρομήλιος στην πρώτη και ο συνταγματάρχης πεζικού Αλέξανδρος Κοντούλης στη δεύτερη.
Για τη συγκρότηση της αμυντικής προπαρασκευής της Ηπείρου, στο κέντρο κάθε διοικητικής περιφέρειας είχε οργανωθεί μια Επιτροπή Εθνικής Άμυνας, αποτελούμενη από 30-40 μέλη, μεταξύ των εξεχόντων πολιτών. Σε γενικές γραμμές, το έργο τους ήταν η εξύψωση του εθνικού φρονήματος των κατοίκων, η σύνταξη καταλόγων εθελοντών για τη συγκρότηση σωμάτων για την άμυνα της περιοχής, όταν θα χρειαζόταν, η καταγραφή όπλων και πυρομαχικών, η εξεύρεση τροφίμων, μεταγωγικών και οικονομικών μέσων κ.λ.π.
Κοντά στην οργάνωση αυτή της διοίκησης της Ηπείρου και των δυνάμεων του τακτικού στρατού είχαν αρχίσει να σχηματίζονται και ένοπλα σώματα Ηπειρωτών εθελοντών, οι Ιεροί Λόχοι, στο Αργυρόκαστρο, Κορυτσά, Ερσέκα, Κολόνια, Πρεμετή, τη Χιμάρα, τα Ιωάννινα. Οι τοπικές επιτροπές υπό την καθοδήγηση αξιωματικών, στρατολογούσαν όσους ήταν πρόθυμοι και ικανοί να φέρουν όπλα, με αρκετή επιτυχία. Υπολογίζεται ότι μέχρι και 6.500 άνδρες είχαν καταταγεί εκείνες τις μέρες. Η επιτροπή της Κορυτσάς είχε φανεί μάλιστα ιδιαίτερα δραστήρια, είχε ζητήσει ιατρική και νοσοκομειακή κάλυψη για την περίπτωση ενόπλου αγώνα, είχε αναθέσει σε επιτροπή εμπόρων την προμήθεια τροφίμων, είχε φροντίσει για την κατασκευή στολών και είχε ζητήσει από τους κατοίκους την καταβολή οικονομικής συνδρομής για τις ανάγκες του αγώνα. Ανάλογες ενέργειες, με αρκετή επίσης ανταπόκριση, είχαν γίνει και στα Ιωάννινα, όπου είχε δημιουργηθεί δραστήριος Ιερός Λόχος κ.λ.π. κ.λ.π.
Απ’ ότι διαπιστώνει ο αναγνώστης, οι παραπάνω προετοιμασίες αποδεικνύουν ότι ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός, αν και δεν κατανοούσε όλο το παρασκήνιο από την Αθήνα εις βάρος του, προετοιμάζονταν. Δηλαδή απογοητευμένος από τη στάση της κυβέρνησης, είχε αναλάβει μόνος του να δώσει έξοδο στα αδιέξοδα.
«Τι να σας κάνω; Επάλαισα με δύο Μεγάλες Δυνάμεις. Η Κρήτη επί εκατόν έτη ηγωνίζετο»! Αυτή ήταν η απάντηση του Βενιζέλου στην Επιτροπή των Κορυτσαίων, όταν την δέχτηκε σε ακρόαση στις 1(14) Φεβρουαρίου του 1914. «Επάλαισα με δύο Μεγάλες Δυνάμεις»! Με δύο «φίλες σας» Μεγάλες Δυνάμεις αείμνηστε Πρωθυπουργέ! Οι Βορειοηπειρώτες, όμως, και το πλείστο των Ελλήνων πολιτών, δεν πίστευαν σε αυτό το «Επάλαισα»!
Ενώ στις 11(24) Φεβρουαρίου 1914 ο Βενιζέλος, ενημερώνοντας την Γενική Συνέλευση των Ηπειρωτών στην Αθήνα μεταξύ άλλων τους είπε: …«Εντούτοις, ας μη λιποψυχήσωμεν. Το τμήμα εκείνο της Ηπείρου εγκλείει τόσην εθνικήν δύναμιν, ώστε να μη απωλεσθή και υπό την Αλβανίαν ακόμη. Θεωρώ περιττόν να σας δηλώσω ότι οιαδήποτε αντίστασις θα είχε κακάς συνεπείας και δια την Ελλάδα και δια την Ήπειρον». Τί είπε στους σύνεδρους της Συνέλευσης; Tο αυτονόητο, δηλαδή για την κυβέρνησή του ήταν άλλο η Ελλάδα και άλλο η Ήπειρος!
Αυτά συνέβησαν στο τέλος του Δεκέμβρη 1913, οπότε για την άμεση εφαρμογή των μέτρων της απόσυρσης από τις περιοχές μας του ελληνικού στρατού, αντικατέστησε και τον διοικητή του Ε΄ Σώματος Στρατού, τον Παναγιώτη Δαγκλή (ως τότε στρατιωτικός υπεύθυνος για την ενιαία Ήπειρο), με τον υποστράτηγο Αναστάσιο Παπούλα και αυτός άνθρωπος της εμπιστοσύνης του!
Συνεχίζει…
Απόσπασμα από το βιβλίο «Φάκελος Βορείου Ηπείρου», του Τ. Λαχανά!
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών