Γράφει ο Τηλέμαχος Λαχανάς
Όχι γιατί μας συνδέουν προαιώνιες πατρογονικές παραδώσεις, ως δυο αυτόχθων ανάμειχτοι γείτονες, επειδή και οι παρουσία ελληνικών πληθυσμών ξεπερνούσε και τα Βόρεια της σημερινής Αλβανίας! Όχι γιατί επί ρωμαιοκρατίας και Βυζαντίου, ως χριστιανοί το θρήσκευμα, οι σχέσεις μας ήταν αλληλένδετες!
Γιατί από το 1912 και μετά οι περιοχές και ο πληθυσμός μας ανήκουν στην Επικράτεια της, ασχέτως του τι συνέβη την προκείμενη περίοδο, με την απερίσκεπτη απόφαση της τότε Ελληνικής Κυβέρνησης ή από το 1944 και μετά, περίοδος και αυτή με τα καλά και τα κακά της. Γιατί σήμερα αρκετός αριθμός ομογενών, εκτός του ότι είναι διάσπαρτος σε αρκετές πόλεις της Αλβανίας, παραμένει στα χωριά και τις πόλεις μας, όπου ασχέτως αν η συνθήκη της Λοζάνης τις έχει αποβάλει από την φυσική τους εκπροσώπηση, εμείς τις θεωρούμε δικές μας!
Επίσης το ότι σήμερα στην Ελλάδα βρίσκονται περίπου 500 ή 700.000 απόδημοι Αλβανοί, οι οποίοι χαίρουν δικαιώματα όσα και εμείς, αν όχι και περισσότερη μέριμνα. Οπότε 33 χρόνια μετά τον εκδημοκρατισμό της Αλβανίας, το ότι σχοινοβατούμε αναμένοντας να αποκατασταθούν οι αρμονικές σχέσεις καλής γειτονίας μοιάζει περίεργο!
Πως είναι δυνατόν η Τουρκία να έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στην Αλβανία (αν και δε λέγω όχι), μάλιστα και με επενδύσεις ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, όταν και η Ελλάδα τα πρώτα χρόνια την βοήθησε ποικιλοτρόπως, ακόμα και με στρατό για την αποκατάσταση της αναρχίας, εξ αιτία των δημοκρατικών αλλαγών, εκτός του πληθυσμού που αποδήμησε στην Ελλάδα, όπως ανέφερα και πιο πάνω; Άραγε η Τουρκία έχει πιο «θηλυκά μυαλά» απ ότι η Ελλάδα;
Ανασφάλιστος υπερήλικας είμαι και αργά ήρθα στην Ελλάδα, όπου δυστυχώς δεν δούλεψα, αν και στο χωριό μου δεν έχω περιουσία, καθώς με απόκλεισε ο νόμος 7501 του 1991, ούτε και στην πόλη που κατοικούσα, εκτός από μια γκαρσονιέρα. Αλλά η ιδιαίτερη πατρίδα με πονάει, καθώς και ως τοπογράφος σε μεγάλα έργα της, και ως τοπογράφος στην στρατιωτική μου θητεία, στη συνέχεια και ως Έφορος των πολιτιστικών Μνημείων, όχι μόνο που δοκιμάστηκα, συναναστράφηκα και με συμπατριώτες που αγαπούσαν αλλήλους, αγαπούσαν και ότι είχαν αποχτήσει με τον ιδρώτα τους, Ποια η τύχη αυτών των υπερήλικων σήμερα;
Όσοι εναπομείναντες στα χωριά μας εν τη ζωή, το μόνο που αναμένουν είναι πώς μπορούν να αποδημήσουν, καθώς η επιβίωση μόνο αποκαρδιωτική κατανοείται. Πώς να συνεχίσουν να ζουν πότε χωρίς νερό και πότε χωρίς ηλεκτρικό, πότε χωρίς ξύλα να ζεσταθούν ή να μαγειρέψουν, πότε ελλείψει των προς το ζην, ελλείψει υγειονομικών κέντρων, οπότε και ιατρικής περίθαλψης, πότε με αστυνόμευση ελλιπή και την μοναξιά μέρα και νύχτα σταυροπόδι;
Άδεια τα χωριά μας, στα δάχτυλα μετριέται η νέα γενιά και τα εργατικά χέρια, κλειστά και κατεστραμμένα τα σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί, κλειστά και τα περισσότερα σπίτια, μισό-κατεστραμμένοι οι δρόμοι από θεομηνίες, τι να πεις για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, για τα πολιτιστικά μας μνημεία, για τους κάμπους που είναι χέρσοι, για κοπάδια με γιδοπρόβατα ή γελάδια που δεν γίνεται λόγος, αν με αυτά τα ολίγα μπόρεσα να αποδώσω την πραγματική κατάσταση που καθρεπτίζεται στην ιδιαίτερη πατρίδα μας!
Και βέβαια λειτουργεί η τοπική αυτοδιοίκηση, και βέβαια να της ήμαστε ευγνώμονες, καθώς με τους πόρους που παίρνει από το κράτος, αν και οι ανάγκες είναι πάρα πολλές, κάνει ότι μπορεί. Αν αρκεί αυτό, γιατί κανένας άλλος δεν μεριμνεί στο τι βοήθεια χρειάζεται και τι έργα χρειάζονται για να επουλωθούν οι πληγές που άνοιξαν την 33χρονη περίοδο, (έστω) να επανέρθει η κανονικότητα αρχικά, εν συνεχεία και η ανάπτυξη! Καλώς φωνάζουν κάποιοι για δικαιώματα, αλλά αρκεί μόνο η αναφορά «περί δικαιωμάτων», όταν οι βουλευτές μας και η ηγετική εκπροσώπηση δεν τα διεκδίκησαν επίμονα και συγκεκριμένα;
Επειδή δημοσιογραφούσα σχεδόν σε όλες τις τοπικές εφημερίδες του χώρου μας, αλλά και εδώ στην Ελλάδα που ήρθα, είχα αναφερθεί επαναληπτικά όχι μόνο για δικαιώματα και το πώς να τα διεκδικήσουμε, αλλά και ποιο το χρέος μας και ποιες οι πηγές για χρήματα ή πως να ενταχθούμε σε ευρωπαϊκά προγράμματα, για συγκεκριμένα έργα κάθε περιοχής. Ποιος έδωσε σημασία στο τι λέγω; Ο κανείς! Φταίνε οι αιρετοί μας ή εφάρμοζαν στρατηγική ξεριζωμού; Γιατί αυτό συνέβη!
Αν είναι έτσι γιατί κάποιοι κόβονται για το «δέντρο» (και δεν λέγω όχι) και όχι για όλο το «δάσος»; Όταν πρέπει να σκεφτούμε αν είναι συμφέρουσα για την ιδιαίτερη πατρίδας μας η άσκηση «βέτου», εννοείται και η καλυτέρευση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας! Κατανοώ μεν τον «μη» αναθεωρητισμό, αλλά πως; Εγκαταλείποντας τα πάτρια εδάφη;
Διαβάστε ακόμη
Κ,Τηλέμαχε τη μας προτείνεις να μην ασκήσουν βέτο?
ΑπάντησηΔιαγραφή