…Εκεί στην κόλαση, στο κελί, μου εμφανιζόταν χαμογελαστός ο Μακαριότατος, κατά την πρώτη παρουσία του στο Δέλβινο τον Αύγουστο 1991, στην δοξολογία που έγινε στον πλάτανο της Λάκκας, την ευχή και το κουράγιο που μου έδωσε, τη συνομιλία που είχα μαζί του. Το άγιο του χέρι ευλόγησε τα θεμέλια της νέας εκκλησίας. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς μας τη σοφία του και τα λόγια του για την εκκλησία. «Όταν φωλιάσει η κότα, βεβαίως θα πέσει κλώσα. Πρέπει να φωλιάσει ένα δυο τρία αυγά και ύστερα αυξάνουν, θα γεννήσουν κι άλλες κότες. Πρέπει εσείς ν’ αρχίσετε και μετά ο Θεός θα βάλει το χέρι του και η εκκλησία θα τελειώσει». Αυτή η συνομιλία διήρκησε σχεδόν μια ώρα. Το ενδιαφέρον του για όλα. Ο τρόπος που μου μιλούσε είναι καταγραμμένος στα βάθη της ψυχής και του μυαλού μου.
Θυμούμαι το τραγούδι που τραγούδησαν οι γυναίκες του Δελβίνου όταν ο Μακαριότατος πρωτοέψαλε στο Δέλβινο και του είπαν: «Είχαμε καμάρι εκκλησία και θέλουμε να ξαναγίνει. Άγιο να είναι το χέρι σου και μέλι το στόμα σου για τις ημέρες μου μας έφερες και η θρήσκα Ευτέρπη, γυναίκα του πρωτοψάλτη του Δελβίνου φιλώντας το χέρι του ξέσπασε σε κλάματα και τα δάκρυά της είπαν το ντέρτι της καρδιάς της.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις στιγμές σε όλες τις συναντήσεις που είχα με αυτόν, που όταν του φιλούσα το χέρι ή προσπαθούσα να το φιλούσα, ο Μακαριότατος δεν με άφηνε. Μου ‘πιανε το κεφάλι με τα δυο του χέρια και με φιλούσε στο μέτωπο ή στο κεφάλι ψιθυρίζοντάς μου: «Να είσαι και να σταματήσεις δυνατός εδώ στο Δέλβινο. Σε θέλω δυνατόν. Έχεις την ευχή μου. Ο Θεός μαζί σου. Μη φοβάσαι. Ο Θεός είναι μαζί σου!»
Αυτά θυμόμουν εκεί στο κελί των φυλακών κι έλεγα: «Θεέ μου βοήθησέ με απ’ αυτά τ’ αγρίμια». Αυτό μου έδινε δύναμη και κουράγιο. Γι’ αυτό και το Δέλβινο συμπαραστάθηκε σύσσωμο και σε χρόνο ρεκόρ συγκέντρωσε 7000 υπογραφές και τις έστειλε για να μην έφευγε ο Μακαριότατος. Αυτό ο Μπλερίμ (ο ανακριτής) το παρουσίαζε ως ενοχοποιητικό στοιχείο.
Θυμούμαι το τραγούδι που τραγούδησαν οι γυναίκες του Δελβίνου όταν ο Μακαριότατος πρωτοέψαλε στο Δέλβινο και του είπαν: «Είχαμε καμάρι εκκλησία και θέλουμε να ξαναγίνει. Άγιο να είναι το χέρι σου και μέλι το στόμα σου για τις ημέρες μου μας έφερες και η θρήσκα Ευτέρπη, γυναίκα του πρωτοψάλτη του Δελβίνου φιλώντας το χέρι του ξέσπασε σε κλάματα και τα δάκρυά της είπαν το ντέρτι της καρδιάς της.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις στιγμές σε όλες τις συναντήσεις που είχα με αυτόν, που όταν του φιλούσα το χέρι ή προσπαθούσα να το φιλούσα, ο Μακαριότατος δεν με άφηνε. Μου ‘πιανε το κεφάλι με τα δυο του χέρια και με φιλούσε στο μέτωπο ή στο κεφάλι ψιθυρίζοντάς μου: «Να είσαι και να σταματήσεις δυνατός εδώ στο Δέλβινο. Σε θέλω δυνατόν. Έχεις την ευχή μου. Ο Θεός μαζί σου. Μη φοβάσαι. Ο Θεός είναι μαζί σου!»
Αυτά θυμόμουν εκεί στο κελί των φυλακών κι έλεγα: «Θεέ μου βοήθησέ με απ’ αυτά τ’ αγρίμια». Αυτό μου έδινε δύναμη και κουράγιο. Γι’ αυτό και το Δέλβινο συμπαραστάθηκε σύσσωμο και σε χρόνο ρεκόρ συγκέντρωσε 7000 υπογραφές και τις έστειλε για να μην έφευγε ο Μακαριότατος. Αυτό ο Μπλερίμ (ο ανακριτής) το παρουσίαζε ως ενοχοποιητικό στοιχείο.
(Από το «Ημερολόγιο της Κόλασης», του Παναγιώτη Μάρτου, απέσπασα ένα τεμάχιο που αναφέρεται στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο)
Βαγγέλης Παπαχρήστος
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών