Ωστόσο, πέρα από τη νομική διάσταση της υπόθεσης, υπάρχει μια ξεκάθαρη πολιτική πραγματικότητα. Για πολλούς, ο πραγματικός «αντίπαλος» του Βελιάι δεν είναι η Δικαιοσύνη, αλλά ο ίδιος ο Έντι Ράμα. Όπως συμβαίνει συχνά σε αυταρχικά καθεστώτα, έρχεται μια στιγμή όπου το πιο προβεβλημένο «παιδί» του ηγέτη – ο πιο δημοφιλής, ο πιο αγαπητός στον κομματικό μηχανισμό – πρέπει να «εξουδετερωθεί». Όχι γιατί έβλαψε το κόμμα, αλλά γιατί έγινε πολύ ισχυρός.
Η σύγκριση με τον Σουλτάνο Σουλεϊμάν που θυσίασε τον γιο του Μουσταφά, ή με τον Ερντογάν που παραμέρισε τον Νταβούτογλου, δεν είναι τυχαία. Ο Βελιάι ήταν ένα δημιούργημα του Ράμα, χρησιμοποίησε τη στήριξή του για να ανελιχθεί, να αποκτήσει ισχύ, να εκπροσωπήσει διεθνώς το κυβερνών κόμμα. Όμως, τη στιγμή που άρχισε να αποκτά δική του πολιτική ταυτότητα και φιλοδοξίες, η πόρτα έκλεισε.
Η κάθαρση στους ανθρώπους του στον Δήμο Τιράνων είναι πλήρης. Οι στενοί του συνεργάτες αποπέμφθηκαν, οι υποστηριζόμενοι υποψήφιοι ηττήθηκαν, και η πολιτική του επιρροή έχει διαλυθεί. Πλέον δεν είναι ούτε δήμαρχος, ούτε υπολογίσιμος παίκτης εντός της δομής του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Έχει μείνει μόνος, χωρίς θεσμική δύναμη, με μοναδικά εφόδια το βιογραφικό του και την προσωπική του εμπειρία.
Το ερώτημα είναι: το έχει συνειδητοποιήσει αυτό; Ότι δεν υπάρχει επιστροφή ούτε στη διοίκηση, ούτε στη λίστα, ούτε στο κόμμα; Αν συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του τεχνοκράτη ή του «συμβούλου ΜΚΟ», θα καταντήσει γελοιογραφία του παλιού του εαυτού.
Αν όμως έχει καταλάβει το τι του συνέβη, τότε υπάρχει μόνο μία πορεία: η επιστροφή ως πολιτικός αντίπαλος του ανθρώπου που τον ανέδειξε και μετά τον «έκαψε». Γιατί όταν ο πολιτικός σου «πατέρας» σε προδίδει, η μόνη απάντηση είναι η πολιτική αντεπίθεση. Γιατί σε τέτοιες ιστορίες, δεν μένουν μόνο πληγές – μένει και αίμα που ζητά εκδίκηση.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών