Μουσικοί και τραγουδιστές απ’ την Ήπειρο κι από κάθε γωνιά της Ελλάδας ήταν εκεί, όχι για να σιγήσουν, μα για να τον ξεπροβοδίσουν όπως του άξιζε — με σκοπούς βαρείς, με τραγούδια που μυρίζουν χώμα και δάκρυ.
Στο ταξίδι της αιώνιας επιστροφής, στον τόπο όπου γεννήθηκε το παίξιμό του και άνθισε η ψυχή του, οι ήχοι δεν έσβησαν. Τον συνόδευσαν οι πωγωνίσιες μελωδίες του αποχωρισμού, αυτές που εκείνος φυσούσε με τέχνη και μέθεξη στο κλαρίνο του· αργά, μερακλίδικα, όπως αρμόζει στους μεγάλους.
«Τώρα στα ξεχωρίσματα έλα γιε μου να φιληθούμε…»
Η ζωή και ο θάνατος έγιναν ξανά τραγούδι· έτσι όπως μόνο η Ήπειρος ξέρει να τους ενώνει. Κι έτσι ξεκίνησε το τελευταίο του ταξίδι — όχι σιωπηλό, μα μελωδικό, πονεμένο, γεμάτο αγάπη. Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει, γιατί ο Πέτρος Λούκας Χαλκιάς θα συνεχίσει να ζει μέσα στους ήχους που σμίλεψε και στις καρδιές που ταξίδεψε.
Ο σπουδαιότερος. Ο ακριβός. Ο αιώνιος.
Ο σπουδαιότερος. Ο ακριβός. Ο αιώνιος.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών