Η τελευταία επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν ανέδειξε μια σειρά επιχειρησιακών καινοτομιών και εφαρμογής σύνθετων στρατηγικών δογμάτων, τα οποία εξελίσσονται από πλευράς Ισραήλ βάσει των εμπειριών από προηγούμενες συγκρούσεις, της ταχείας τεχνολογικής ανάπτυξης που έχει ενσωματώσει στην στρατιωτική του Ισχύ και των αναγκών που επιβάλλει η ασύμμετρη φύση των απειλών που αντιμετωπίζει και των συγκρούσεων που γίνονται στην περιοχή της Μ. Ανατολής.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ
1) Στον επιχειρησιακό τομέα, η καινοτομία ξεκινά από τη σύλληψη και το σχεδιασμό των επιθέσεων μέσω ενός μοντέλου "Multi-Axis Saturation Strike", που προβλέπει την αεροπορική προσβολή, την εκτόξευση πυραύλων από διαφορετικούς φορείς (Α/Φ και UAV) από διαφορετικά μέτωπα και κατευθύνσεις (Συρία - Ιράκ, Κουρδιστάν ακόμη και μέσα από το Ιράν - παρά τα όσα δημοσιεύθηκαν δεν έχουν επιβεβαιωθεί όμως), και θα μπορούσε και από την Αραβική Θάλασσα (ένα σενάριο που δεν έχει αναλυθεί και αναλύεται στο τέλος του κειμένου ειδικά). Οι επιθέσεις έγιναν με χρονική διαδοχή 7–15 λεπτών μεταξύ κάθε κύματος, όχι μόνο λόγω αποστάσεων των στόχων αλλά και για να επιβαρυνθεί το δίκτυο αεράμυνας, να παραπλανηθεί και να διασπαστούν οι οποιεσδήποτε δυνατότητες αναχαίτισης.
2) Η συνδυασμένη επιχειρησιακή χρήση στο πεδίο UAV και stealth αεροσκαφών, όπως τα F-35I "Adir", ενισχύει το αποτέλεσμα, καθώς τα UAV μπορούν να λειτουργούν παραπλανητικά ή ως μέσα κορεσμού στα Ρ/Ε και συστήματα αεράμυνας, ενώ τα F-35 εκτελούν κρίσιμα και ακριβή πλήγματα σε πυρήνες διοίκησης, υποδομές, εργοστάσια, αποθήκες ή κόμβους ραντάρ.
3) Ο εναέριος ανεφοδιασμός συμπληρώνει το επιχειρησιακό μοντέλο, αφού η απόσταση μεταξύ Ισραήλ και εσωτερικών στόχων στο Ιράν καθιστά απαραίτητη την επέκταση της ακτίνας δράσης, είτε μέσω "stealth routing" και συνεργασίας με αμερικανικά μέσα, είτε με παρουσία αεροσκαφών ανεφοδιασμού σε διεθνή εναέρια σημεία πάνω από θάλασσα, εκτός εθνικών εναέριων χώρων των ενδιάμεσων κρατών.
4) Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η χρήση ηλεκτρονικού πολέμου (EW), με τεχνικές spoofing ραντάρ, παρεμβολές GPS και δημιουργία ψευδών στόχων στα ιρανικά δίκτυα SAM και C2. Αυτή η τακτική καταστολής προηγείται ή συνοδεύει τα πλήγματα για τη μεγιστοποίηση της ανεντόπιστης προσέγγισης και της αποτελεσματικότητας των προσβολών.
5) Παράλληλα, το Ισραήλ, όπως δημοσιεύθηκε, αξιοποίησε πιθανώς αποστολές παραπλάνησης (deception και false flag), όπου ενεργοποιήθηκαν ταυτόχρονες απειλές σε άλλα μέτωπα (π.χ. drones από το βόρειο Ιράκ ή παραπλανητικά πλήγματα με drones -πέραν της κατάδειξης στόχων ακόμη και από περιοχές εντός του Ιράν) ώστε να καλυφθεί η πραγματική κατεύθυνση των κρίσιμων προσβολών.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ
1) ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΧΤΑΠΟΔΙΟΥ (Octopus Doctrine): Σημαντική είναι (αν και έχει εφαρμοσθεί αποτελεσματικά και στο παρελθόν αρκετές φορές και από άλλες χώρες) η εφαρμογή του γνωστού ισραηλινού δόγματος του "χταποδιού", σύμφωνα με το οποίο δεν αρκεί η εξουδετέρωση των περιφερειακών πλοκαμιών του Ιράν (proxies), αλλά απαιτείται και πλήγμα στην κεντρική κεφαλή του. Δηλαδή στην ηγεσία του στρατού και του επιστημονικού δυναμικού, μέσα στο έδαφος του Ιράν (αλλά και εκτός αυτού εάν χρειασθεί - ώστε να μην νοιώθουν ασφαλείς πουθενά).
2) ΔΟΓΜΑ ΜΑΒΑΜ: Η κεντρική στρατηγική ως υπόβαθρο της επίθεσης βασίζεται στο δόγμα "MABAM” (εβρ. Milhama Bein Milchamot - "Campaign Between Wars", δηλαδή Εκστρατεία Μεταξύ Πολέμων) είναι ένα στρατηγικό δόγμα που αποτελεί τον πυρήνα της ισραηλινής στρατιωτικής στρατηγικής από τη μέσα της δεκαετίας του 2010 και εξής.
Πρόκειται για μια δυναμική στρατηγική πρόληψης και περιοδικής φθοράς του εχθρού, χωρίς πρόκληση γενικευμένου πολέμου. Σύμφωνα με αυτό, το Ισραήλ υλοποιεί προληπτικά και χειρουργικά πλήγματα μεταξύ μεγαλύτερων συγκρούσεων για να αποτρέψει τη δημιουργία μελλοντικών απειλών, και στρατηγική φθορά του εχθρού σε περιόδους φαινομενικής ειρήνης, χωρίς να ξεκινήσει επίσημος πόλεμος (με στόχο να ανακοπεί η πρόοδος στις πυρηνικές, πυραυλικές ή άλλες τεχνολογικές δυνατότητες του Ιράν).
Η εφαρμογή του MABAM στηρίζεται στην ψηφιακή και ISR (Intelligence, Surveillance and Reconnaissance) υπεροχή του Ισραήλ, που επιτρέπει real-time αξιολόγηση και προσβολή στόχων, και ενσωμάτωση φορέων με πολλαπλά εκτελεστικά μέσα.
Το δόγμα διαμορφώθηκε από την ηγεσία της του στρατηγού Gadi Eisenkot, τότε Αρχηγού Γενικού Επιτελείου IDF (2015–2019). Στοχεύει στην ουσία με προληπτική δράση σε «γκρίζες ζώνες» μεταξύ πολέμου και ειρήνης, στο να αποτρέψει τον επόμενο μεγάλης κλίμακας πόλεμο, εξουδετερώνοντας τις απειλές σταδιακά, «πριν ωριμάσουν».
Η Στρατηγική λογική του ΜΑΒΑΜ στηρίζεται στην ακρίβεια στόχευσης, με αριθμό χειρουργικών πλήγματων σε κρίσιμες υποδομές και δυνατότητες και όχι μαζικά κατά του πληθυσμού του Ιράν, η οποία βασίζεται σε σε ISR(Intelligence, Surveillance & Reconnaissance), HUMINT, SIGINT, δορυφορική κατόπτευση και γεωστατική πληροφόρηση.
Σημαντικότατη παράμετρος είναι η βελτίωση του δόγματος μέσω της ρεαλιστικής επανάληψη σε διάφορα πεδία επιχειρήσεων (ξανά στο Ιράν, στην Συρία, στον Λίβανο, στο Ιράκ) και η διαρκής επανεξέταση και αναπροσαρμογή σε διαφορετικά πεδία και επιχειρησιακές/τακτικές καταστάσεις.
3) ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΕΔΊΑ: Παράλληλα, το Ισραήλ αξιοποιεί εν πολλοίς συντονισμένες κατάλληλα επιχειρησιακές δυνατότητες σε πολλά ταυτόχρονα πεδία (cross-domain operations).
Οι επιχειρήσεις του δεν περιορίζονται στον αέρα αλλά εκτείνονται στο έδαφος (με χρήση επίγειων και εναέριων δυνατοτήτων κατάδειξης στόχων για περιφερόμενα πυρομαχικά και βλήματα, drones από διαφορετικές περιοχές, δορυφορική πληροφόρηση για στόχους, παρεμβολές από διαφορετικούς φορείς, ψηφιακή διείσδυση, συλλογή SIGINT, κυβερνοπόλεμο, ακόμη και πιθανή χρήση υποβρυχίων Dolphin με πυραύλους SLCM αλλά και στο πεδίο των ψυχολογικών επιχειρήσεων (στοχοποίηση της ηγεσίας του Ιράν στην κοινή γνώμη, κλπ).
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
1) Σε στρατηγικό επίπεδο, τα δόγματα αυτά αντανακλούν μια φιλοσοφία "Συστηματικού Ελέγχου της Απειλής" που ενσωματώνει πρόβλεψη, επιτήρηση, τακτική ευελιξία και χρήση τεχνολογιών αιχμής.
Η φιλοσοφία αυτή εφαρμόζεται όχι για την έναρξη γενικευμένου πολέμου αλλά για την επιβολή στρατηγικού κόστους σε κρίσιμες δομές του Ιράν, ως αποτροπή, ως καταστροφή στρατηγικών δυνατοτήτων και απαγόρευση ανάπτυξής τους αλλά και ως μήνυμα προς τα υπόλοιπα μέρη.
2) Η Στρατηγική/επιχειρησιακή φιλοσοφία του Ισραήλ επιδιώκει να αποφύγει το στοιχείο της έκπληξης από τον αντίπαλο, και της σταδιακής ενδυνάμωσής του (που θα μπορούσε να είναι καταστροφική για τον Ισραήλ) αντιστρέφοντας το μέσω της προληπτικής δράσης, της ταυτόχρονης εκμετάλλευσης της τεχνολογικής και πληροφοριακής υπεροχής και της διαρκούς ετοιμότητας του σε πολλαπλά μέτωπα.
3) Η έννοια της αποτροπής αποκτά δυναμική διάσταση, δεν βασίζεται μόνο στην απειλή αντίδρασης, αλλά και στην ικανότητα πρόβλεψης, ταχείας προσβολής και ελαχιστοποίησης κόστους σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο αλλά και με προσωπική στόχευση/εξολόθρευση επιλεκτικά των ηγεσιών σε κάθε τομέα ενδιαφέροντος.
4) Η τελευταία επίθεση αποτελεί σύνοψη αυτής της φιλοσοφίας: προληπτική, πολυεπίπεδη, προσαρμοσμένη, και διακριτικά επεκτάσιμη, έτοιμη να επαναληφθεί ή να σταματήσει ανάλογα με την αντίδραση του Ιράν και οπωσδήποτε την γεωπολιτική συγκυρία.
5) Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ: Βέβαια θα πρέπει πάντα να συνεκτιμούμε και το γεγονός ότι το Ισραήλ κατέχει περίπου 90 πυρηνικές κεφαλές που αποτελούν (πέραν της υποστήριξης των ΗΠΑ) και τον σημαντικότερο παράγοντα αποτροπής, αλλά και ενδυνάμωσης του αισθήματος ισχύος και ασφάλειας για το Ισραήλ, τις οποίες μάλιστα μπορεί να τις εκτοξεύσει με πολλούς διαφορετικούς φορείς (Α/Φ, Βλήματα, Υ/Β.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ – Η ΝΟΤΙΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΤΑ Α/Φ
Εξετάζοντας τα γεωγραφικά δεδομένα, πάντα υπάρχει η ρεαλιστική πιθανότητα (αν και μικρή υπό τις παρούσες συνθήκες) η ισραηλινή αεροπορική επιδρομή να μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω της Νότιας διαδρομής προσέγγισης του Ιράν από τη θάλασσα ανεμπόδιστα, με ενδιάμεσο εναέριο ανεφοδιασμό, κυρίως για λόγους.
Τα πλεονεκτήματα της διαδρομής αυτής είναι πολλά, δεδομένου ότι αποφεύγονται οι πτήσεις πάνω από εναέριους χώρους άλλων κρατών που μεσολαβούν, (δεδομένου ότι η διέλευση από οιαδήποτε χώρα όπως Συρία – Ιράκ – Τουρκία, ακόμη και Ιορδανία και Σαουδική Αραβία έχει υψηλό ρίσκο εντοπισμού, και διπλωματικής προσπάθειας για ανοχή υπέρπτησης και μη πληροφόρησης του Ιράν - ακόμη και δυνητικής εμπλοκής στην Συρία - αν και εξ αρχής είχε φροντίσει να εξαϋλώσει κάθε δυνατότητα αεράμυνας της Συρίας ).
Αν και αυτή έχει τον κίνδυνο εντοπισμού των αεροσκαφών εν τούτοις επιτρέπει την αποφυγή ραντάρ και μπορεί να χαρακτηριστεί ως πιο “ήσυχη” διέλευση.
Επίσης οι ΗΠΑ διαθέτουν μόνιμη παρουσία στο Κέρας της Αφρικής και στον Ινδικό Ωκεανό, με ιπτάμενα τάνκερ και ναυτική επιτήρηση και μπορεί να λειτουργήσουν υποστηρικτικά.
Λόγω της ανάγκης ανεφοδιασμού, πιθανά σημεία ανεφοδιασμού είναι πάνω από διεθνή ύδατα ή εντός FIR Σαουδικής Αραβίας με ανοχή. Τα F-35I «Adir» έχουν περίπου 1000 km εμβέλεια χωρίς ανεφοδιασμό. Η πλήρης απόσταση Ισραήλ μέσω της Νότιας θαλάσσιας διαδρομής προς το Ιράν είναι 1600–2900 νμλ, απαιτώντας εναέριους ανεφοδιασμούς.
Ένα εναέριο refuel μεταξύ Ερυθράς Θάλασσας και μετά όπου χρειαστεί στην Αραβική Θάλασσα μπορεί να καλύψει πλήρως την εμβέλεια για round-trip.
Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ μπορεί να μην αντιδρούσαν σε πιθανή υπέρπτηση ισραηλινών stealth αεροσκαφών στον νότιο τομέα.
ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Τα Ρωσικά και Κινέζικα δορυφορικά μέσα κατόπτευσης δεν αντιλήφθηκαν την πτήση 200 αεροσκαφών, σε διάφορα ύψη πτήσης και ίχνη (με ανεφοδιασμούς εν πτήσει για κάποια με δεδομένο ότι έφεραν πλήρες φορτίο όπλων), ώστε να ειδοποιήσουν έγκαιρα το Ιράν; Ήθελαν να ειδοποιήσουν;
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ
1) Στον επιχειρησιακό τομέα, η καινοτομία ξεκινά από τη σύλληψη και το σχεδιασμό των επιθέσεων μέσω ενός μοντέλου "Multi-Axis Saturation Strike", που προβλέπει την αεροπορική προσβολή, την εκτόξευση πυραύλων από διαφορετικούς φορείς (Α/Φ και UAV) από διαφορετικά μέτωπα και κατευθύνσεις (Συρία - Ιράκ, Κουρδιστάν ακόμη και μέσα από το Ιράν - παρά τα όσα δημοσιεύθηκαν δεν έχουν επιβεβαιωθεί όμως), και θα μπορούσε και από την Αραβική Θάλασσα (ένα σενάριο που δεν έχει αναλυθεί και αναλύεται στο τέλος του κειμένου ειδικά). Οι επιθέσεις έγιναν με χρονική διαδοχή 7–15 λεπτών μεταξύ κάθε κύματος, όχι μόνο λόγω αποστάσεων των στόχων αλλά και για να επιβαρυνθεί το δίκτυο αεράμυνας, να παραπλανηθεί και να διασπαστούν οι οποιεσδήποτε δυνατότητες αναχαίτισης.
2) Η συνδυασμένη επιχειρησιακή χρήση στο πεδίο UAV και stealth αεροσκαφών, όπως τα F-35I "Adir", ενισχύει το αποτέλεσμα, καθώς τα UAV μπορούν να λειτουργούν παραπλανητικά ή ως μέσα κορεσμού στα Ρ/Ε και συστήματα αεράμυνας, ενώ τα F-35 εκτελούν κρίσιμα και ακριβή πλήγματα σε πυρήνες διοίκησης, υποδομές, εργοστάσια, αποθήκες ή κόμβους ραντάρ.
3) Ο εναέριος ανεφοδιασμός συμπληρώνει το επιχειρησιακό μοντέλο, αφού η απόσταση μεταξύ Ισραήλ και εσωτερικών στόχων στο Ιράν καθιστά απαραίτητη την επέκταση της ακτίνας δράσης, είτε μέσω "stealth routing" και συνεργασίας με αμερικανικά μέσα, είτε με παρουσία αεροσκαφών ανεφοδιασμού σε διεθνή εναέρια σημεία πάνω από θάλασσα, εκτός εθνικών εναέριων χώρων των ενδιάμεσων κρατών.
4) Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η χρήση ηλεκτρονικού πολέμου (EW), με τεχνικές spoofing ραντάρ, παρεμβολές GPS και δημιουργία ψευδών στόχων στα ιρανικά δίκτυα SAM και C2. Αυτή η τακτική καταστολής προηγείται ή συνοδεύει τα πλήγματα για τη μεγιστοποίηση της ανεντόπιστης προσέγγισης και της αποτελεσματικότητας των προσβολών.
5) Παράλληλα, το Ισραήλ, όπως δημοσιεύθηκε, αξιοποίησε πιθανώς αποστολές παραπλάνησης (deception και false flag), όπου ενεργοποιήθηκαν ταυτόχρονες απειλές σε άλλα μέτωπα (π.χ. drones από το βόρειο Ιράκ ή παραπλανητικά πλήγματα με drones -πέραν της κατάδειξης στόχων ακόμη και από περιοχές εντός του Ιράν) ώστε να καλυφθεί η πραγματική κατεύθυνση των κρίσιμων προσβολών.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ
1) ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΧΤΑΠΟΔΙΟΥ (Octopus Doctrine): Σημαντική είναι (αν και έχει εφαρμοσθεί αποτελεσματικά και στο παρελθόν αρκετές φορές και από άλλες χώρες) η εφαρμογή του γνωστού ισραηλινού δόγματος του "χταποδιού", σύμφωνα με το οποίο δεν αρκεί η εξουδετέρωση των περιφερειακών πλοκαμιών του Ιράν (proxies), αλλά απαιτείται και πλήγμα στην κεντρική κεφαλή του. Δηλαδή στην ηγεσία του στρατού και του επιστημονικού δυναμικού, μέσα στο έδαφος του Ιράν (αλλά και εκτός αυτού εάν χρειασθεί - ώστε να μην νοιώθουν ασφαλείς πουθενά).
2) ΔΟΓΜΑ ΜΑΒΑΜ: Η κεντρική στρατηγική ως υπόβαθρο της επίθεσης βασίζεται στο δόγμα "MABAM” (εβρ. Milhama Bein Milchamot - "Campaign Between Wars", δηλαδή Εκστρατεία Μεταξύ Πολέμων) είναι ένα στρατηγικό δόγμα που αποτελεί τον πυρήνα της ισραηλινής στρατιωτικής στρατηγικής από τη μέσα της δεκαετίας του 2010 και εξής.
Πρόκειται για μια δυναμική στρατηγική πρόληψης και περιοδικής φθοράς του εχθρού, χωρίς πρόκληση γενικευμένου πολέμου. Σύμφωνα με αυτό, το Ισραήλ υλοποιεί προληπτικά και χειρουργικά πλήγματα μεταξύ μεγαλύτερων συγκρούσεων για να αποτρέψει τη δημιουργία μελλοντικών απειλών, και στρατηγική φθορά του εχθρού σε περιόδους φαινομενικής ειρήνης, χωρίς να ξεκινήσει επίσημος πόλεμος (με στόχο να ανακοπεί η πρόοδος στις πυρηνικές, πυραυλικές ή άλλες τεχνολογικές δυνατότητες του Ιράν).
Η εφαρμογή του MABAM στηρίζεται στην ψηφιακή και ISR (Intelligence, Surveillance and Reconnaissance) υπεροχή του Ισραήλ, που επιτρέπει real-time αξιολόγηση και προσβολή στόχων, και ενσωμάτωση φορέων με πολλαπλά εκτελεστικά μέσα.
Το δόγμα διαμορφώθηκε από την ηγεσία της του στρατηγού Gadi Eisenkot, τότε Αρχηγού Γενικού Επιτελείου IDF (2015–2019). Στοχεύει στην ουσία με προληπτική δράση σε «γκρίζες ζώνες» μεταξύ πολέμου και ειρήνης, στο να αποτρέψει τον επόμενο μεγάλης κλίμακας πόλεμο, εξουδετερώνοντας τις απειλές σταδιακά, «πριν ωριμάσουν».
Η Στρατηγική λογική του ΜΑΒΑΜ στηρίζεται στην ακρίβεια στόχευσης, με αριθμό χειρουργικών πλήγματων σε κρίσιμες υποδομές και δυνατότητες και όχι μαζικά κατά του πληθυσμού του Ιράν, η οποία βασίζεται σε σε ISR(Intelligence, Surveillance & Reconnaissance), HUMINT, SIGINT, δορυφορική κατόπτευση και γεωστατική πληροφόρηση.
Σημαντικότατη παράμετρος είναι η βελτίωση του δόγματος μέσω της ρεαλιστικής επανάληψη σε διάφορα πεδία επιχειρήσεων (ξανά στο Ιράν, στην Συρία, στον Λίβανο, στο Ιράκ) και η διαρκής επανεξέταση και αναπροσαρμογή σε διαφορετικά πεδία και επιχειρησιακές/τακτικές καταστάσεις.
3) ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΕΔΊΑ: Παράλληλα, το Ισραήλ αξιοποιεί εν πολλοίς συντονισμένες κατάλληλα επιχειρησιακές δυνατότητες σε πολλά ταυτόχρονα πεδία (cross-domain operations).
Οι επιχειρήσεις του δεν περιορίζονται στον αέρα αλλά εκτείνονται στο έδαφος (με χρήση επίγειων και εναέριων δυνατοτήτων κατάδειξης στόχων για περιφερόμενα πυρομαχικά και βλήματα, drones από διαφορετικές περιοχές, δορυφορική πληροφόρηση για στόχους, παρεμβολές από διαφορετικούς φορείς, ψηφιακή διείσδυση, συλλογή SIGINT, κυβερνοπόλεμο, ακόμη και πιθανή χρήση υποβρυχίων Dolphin με πυραύλους SLCM αλλά και στο πεδίο των ψυχολογικών επιχειρήσεων (στοχοποίηση της ηγεσίας του Ιράν στην κοινή γνώμη, κλπ).
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
1) Σε στρατηγικό επίπεδο, τα δόγματα αυτά αντανακλούν μια φιλοσοφία "Συστηματικού Ελέγχου της Απειλής" που ενσωματώνει πρόβλεψη, επιτήρηση, τακτική ευελιξία και χρήση τεχνολογιών αιχμής.
Η φιλοσοφία αυτή εφαρμόζεται όχι για την έναρξη γενικευμένου πολέμου αλλά για την επιβολή στρατηγικού κόστους σε κρίσιμες δομές του Ιράν, ως αποτροπή, ως καταστροφή στρατηγικών δυνατοτήτων και απαγόρευση ανάπτυξής τους αλλά και ως μήνυμα προς τα υπόλοιπα μέρη.
2) Η Στρατηγική/επιχειρησιακή φιλοσοφία του Ισραήλ επιδιώκει να αποφύγει το στοιχείο της έκπληξης από τον αντίπαλο, και της σταδιακής ενδυνάμωσής του (που θα μπορούσε να είναι καταστροφική για τον Ισραήλ) αντιστρέφοντας το μέσω της προληπτικής δράσης, της ταυτόχρονης εκμετάλλευσης της τεχνολογικής και πληροφοριακής υπεροχής και της διαρκούς ετοιμότητας του σε πολλαπλά μέτωπα.
3) Η έννοια της αποτροπής αποκτά δυναμική διάσταση, δεν βασίζεται μόνο στην απειλή αντίδρασης, αλλά και στην ικανότητα πρόβλεψης, ταχείας προσβολής και ελαχιστοποίησης κόστους σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο αλλά και με προσωπική στόχευση/εξολόθρευση επιλεκτικά των ηγεσιών σε κάθε τομέα ενδιαφέροντος.
4) Η τελευταία επίθεση αποτελεί σύνοψη αυτής της φιλοσοφίας: προληπτική, πολυεπίπεδη, προσαρμοσμένη, και διακριτικά επεκτάσιμη, έτοιμη να επαναληφθεί ή να σταματήσει ανάλογα με την αντίδραση του Ιράν και οπωσδήποτε την γεωπολιτική συγκυρία.
5) Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ: Βέβαια θα πρέπει πάντα να συνεκτιμούμε και το γεγονός ότι το Ισραήλ κατέχει περίπου 90 πυρηνικές κεφαλές που αποτελούν (πέραν της υποστήριξης των ΗΠΑ) και τον σημαντικότερο παράγοντα αποτροπής, αλλά και ενδυνάμωσης του αισθήματος ισχύος και ασφάλειας για το Ισραήλ, τις οποίες μάλιστα μπορεί να τις εκτοξεύσει με πολλούς διαφορετικούς φορείς (Α/Φ, Βλήματα, Υ/Β.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ – Η ΝΟΤΙΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΤΑ Α/Φ
Εξετάζοντας τα γεωγραφικά δεδομένα, πάντα υπάρχει η ρεαλιστική πιθανότητα (αν και μικρή υπό τις παρούσες συνθήκες) η ισραηλινή αεροπορική επιδρομή να μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω της Νότιας διαδρομής προσέγγισης του Ιράν από τη θάλασσα ανεμπόδιστα, με ενδιάμεσο εναέριο ανεφοδιασμό, κυρίως για λόγους.
Τα πλεονεκτήματα της διαδρομής αυτής είναι πολλά, δεδομένου ότι αποφεύγονται οι πτήσεις πάνω από εναέριους χώρους άλλων κρατών που μεσολαβούν, (δεδομένου ότι η διέλευση από οιαδήποτε χώρα όπως Συρία – Ιράκ – Τουρκία, ακόμη και Ιορδανία και Σαουδική Αραβία έχει υψηλό ρίσκο εντοπισμού, και διπλωματικής προσπάθειας για ανοχή υπέρπτησης και μη πληροφόρησης του Ιράν - ακόμη και δυνητικής εμπλοκής στην Συρία - αν και εξ αρχής είχε φροντίσει να εξαϋλώσει κάθε δυνατότητα αεράμυνας της Συρίας ).
Αν και αυτή έχει τον κίνδυνο εντοπισμού των αεροσκαφών εν τούτοις επιτρέπει την αποφυγή ραντάρ και μπορεί να χαρακτηριστεί ως πιο “ήσυχη” διέλευση.
Επίσης οι ΗΠΑ διαθέτουν μόνιμη παρουσία στο Κέρας της Αφρικής και στον Ινδικό Ωκεανό, με ιπτάμενα τάνκερ και ναυτική επιτήρηση και μπορεί να λειτουργήσουν υποστηρικτικά.
Λόγω της ανάγκης ανεφοδιασμού, πιθανά σημεία ανεφοδιασμού είναι πάνω από διεθνή ύδατα ή εντός FIR Σαουδικής Αραβίας με ανοχή. Τα F-35I «Adir» έχουν περίπου 1000 km εμβέλεια χωρίς ανεφοδιασμό. Η πλήρης απόσταση Ισραήλ μέσω της Νότιας θαλάσσιας διαδρομής προς το Ιράν είναι 1600–2900 νμλ, απαιτώντας εναέριους ανεφοδιασμούς.
Ένα εναέριο refuel μεταξύ Ερυθράς Θάλασσας και μετά όπου χρειαστεί στην Αραβική Θάλασσα μπορεί να καλύψει πλήρως την εμβέλεια για round-trip.
Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ μπορεί να μην αντιδρούσαν σε πιθανή υπέρπτηση ισραηλινών stealth αεροσκαφών στον νότιο τομέα.
ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Τα Ρωσικά και Κινέζικα δορυφορικά μέσα κατόπτευσης δεν αντιλήφθηκαν την πτήση 200 αεροσκαφών, σε διάφορα ύψη πτήσης και ίχνη (με ανεφοδιασμούς εν πτήσει για κάποια με δεδομένο ότι έφεραν πλήρες φορτίο όπλων), ώστε να ειδοποιήσουν έγκαιρα το Ιράν; Ήθελαν να ειδοποιήσουν;
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών