Όταν η αντιπολίτευση συγχέει την πολιτική με το θέατρο

Αν το Κοινοβούλιο ήταν θέατρο, η σημερινή συνεδρίαση θα άξιζε χειροκρότημα. Όχι για το πολιτικό της βάθος, αλλά για την αφοσίωση των πρωταγωνιστών στον ρόλο του πολιτικού χάους. Βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος αποφάσισαν ότι η κατάκτηση της εξουσίας δεν απαιτεί εκλογές, πρόγραμμα ή κοινωνική νομιμοποίηση — αρκεί να καθίσεις στην καρέκλα του υπουργού και να φωνάζεις.
Χωρίς ψήφο, χωρίς σχέδιο, αλλά με άφθονο θόρυβο, η αντιπολίτευση παρουσίασε άλλη μία παράσταση υψηλής έντασης και μηδενικού περιεχομένου. Μια πρόβα εξουσίας για κοινό που, εδώ και καιρό, έχει πάψει να χειροκροτεί.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι το Δημοκρατικό Κόμμα διαμαρτύρεται. Η διαμαρτυρία είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρει γιατί διαμαρτύρεται και, κυρίως, προς τα πού θέλει να πάει. Η πολιτική του στρατηγική θυμίζει αυτοσχέδιο σενάριο χωρίς αρχή, μέση και τέλος — μόνο φωνές και σκηνές έντασης.
Έτσι εξηγείται και η πολιτική μακροημέρευση των Σοσιαλιστών. Όχι επειδή είναι άτρωτοι, αλλά επειδή απέναντί τους δεν έχουν αντίπαλο, παρά μόνο θόρυβο. Όταν η αντιπολίτευση αδυνατεί να αρθρώσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, η εξουσία δεν χρειάζεται καν να αμυνθεί.
Η εικόνα είναι πλέον γνώριμη: εσωκομματικοί καβγάδες, μάχες για καρέκλες (κυριολεκτικά και μεταφορικά), απουσία πολιτικής γραμμής. Ένα κόμμα παγιδευμένο σε μόνιμη εσωστρέφεια, που λειτουργεί περισσότερο ως πολιτική ομάδα κρούσης παρά ως θεσμικός αντίβαρος.

Στη σημερινή φαρσοκωμωδία, βουλευτές σκαρφάλωναν σε έδρανα, άλλοι εκτόξευαν μπουκάλια νερού και η φρουρά έπαιζε τον ρόλο του απρόθυμου σκηνοθέτη που προσπαθεί να κατεβάσει την αυλαία. Ο βουλευτής Κλέβις Μπαλίου γλίστρησε θεαματικά πάνω στα έδρανα, προσθέτοντας σωματικό χιούμορ σε μια κατά τα άλλα πολιτικά άδεια σκηνή.
Και από το βήμα, ο Σαλί Μπερίσα —πιστός στο ύφος άλλων εποχών— επέλεξε τη γλώσσα της ύβρεως αντί της πολιτικής αντιπαράθεσης. Όταν η πολιτική επιχειρηματολογία τελειώνει, αρχίζουν οι χαρακτηρισμοί. Είναι το πιο σταθερό στοιχείο της παράστασης.

Η αντιπολίτευση σήμερα μοιάζει με θίασο χωρίς έργο: παρούσα στη σκηνή, απούσα από την πολιτική. Παράγει εικόνες, όχι λύσεις. Εντυπώσεις, όχι προτάσεις. Και όσο συνεχίζει να μπερδεύει τη σύγκρουση με το όραμα και το θέαμα με την πολιτική, τόσο η εξουσία θα παραμένει άνετη.
Γιατί τελικά, το μεγαλύτερο δώρο σε μια κυβέρνηση δεν είναι η υποστήριξη. Είναι μια αντιπολίτευση που φωνάζει πολύ και λέει απολύτως τίποτα.

Διαβάστε ακόμη

* Ενίσχυση των ελληνοαλβανικών σχέσεων στο επίκεντρο της συνάντησης Γκεκμαρκάι – Πλακιωτάκη στην Αθήνα

* Καταγγελία Βαγγέλη Ντούλε για «νομική κουτοπονηριά» στη διαδικασία εκλογής του Συνήγορου του Πολίτη στην Αλβανία

* Το SPAK ζητά από το αλβανικό Κοινοβούλιο την άρση ασυλίας της Μπελίντα Μπαλούκου

👉Ακολουθήστε μας στο twitter