ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΩ ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821
ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ή ΚΑΠΕΤΑΝ ΧΑΛΑΣΤΡΑΣ!
«Ελλάδα»! Το Είπα, το λέγω και θα συνεχίσω να το λέγω, μέχρι να εισακουστεί και η φωνή (όχι η δική μου) των ψυχών εκείνων των γενναίων απογόνων, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την απελευθέρωσή σου! Δε γίνεται λόγος για (δήθεν) ετερόχθονες, άρθρο που σου εμφύτευσαν στο «Σύνταγμα» του 1843! Δηλαδή όσοι δεν είχαν γεννηθεί στα όρια του τότε κράτους σου, το οποίο είχε απελευθερωθεί (και) με την συνδρομή τους, θεωρήθηκαν ετερόχθονες από τους τότε σοφούς σου!
Γίνεται λόγος, Ελλάδα, για περίοδο όπου από τα όρια της Μικρά Ασίας και του Πόντου, μέχρι τα βόρεια όρια της «Ενιαίας Ηπείρου», δεν υπήρχες ως κράτος! Για «Έλληνες της Ενιαίας Ηπείρου» οι οποίοι όπου και αν βρέθηκαν, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους ή στην αλλοδαπή, στο κάλεσμά σου για ξεσηκωμό άφησαν πίσω τους οικογένειες απροστάτευτες και τόσες άλλες υποχρεώσεις, και έτρεξαν να συνδράμουν τον αγώνα του ξεσηκωμού. Έτρεξαν στην Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο, στην Αθήνα και την Εύβοια, στα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη.
Για αυτούς γίνεται λόγος! Για περίπου 5.000 εμπειροπόλεμους, για την αφρόκρεμα των Άνω Ηπειρωτών, οι οποίοι με το «ταν ή επί τας» άφησαν τις αυλές τους, την ιδιαίτερη πατρίδα τους, και βρέθηκαν σε αυλές μακρινών περιοχών, σε περιοχές που είχαν υψώσει το λάβαρο της Επανάστασης! Και όχι μόνο!
Περίπου 1.000 από αυτούς πότισαν με το αίμα τους όλα τα πεδία μαχών! Αυτούς δεν πρέπει να τους μνημονεύσεις πατρίδα; Δεν πρέπει να ανασκαλίσεις για να βρεις από πού κρατούσε η σκούφια τους; Πρέπει να ξεχαστούν;
Αυτό προσπαθώ να σου θυμίσω, καθώς πλησιάζει και η ημέρα της επετείου μνήμης της Επανάστασης. Αν συμφέρει την ιστορία να κωφεύει, αν συνεχίζει να τους θεωρεί ετερόχθονες, συμπεραίνει κανείς ότι είναι δύσκολο η αναθεώρησή της!
ΚΑΠΕΤΑΝ ΧΑΛΑΣΤΡΑΣ λοιπόν! Οι Σελλιώτες και όλοι οι κάτοικοι των χωριών της Άνω Δερόπολης, μάλιστα και οι κάτοικοι των πέριξ περιοχών, ίσως να έχουν άγνοια ότι χρόνια πριν από αυτούς, το 1821, βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα των προγόνων τους εμπειροπολεμοι αγωνιστές, οι οποίοι έτρεξαν να συνδράμουν την απελευθέρωση της Ελλάδας. Από το Σελλειό ήταν ο Σταύρος Βασιλείου και τα αδέρφια του, μαζί άλλοι χωριανοί, κοντοχωριανοί, Δροπολίτες και Αργυροκαστρίτες γενικότερα (300 ο αριθμός), οι οποίοι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του μητροπολίτη Ευρίπου (Εύβοιας) Γρηγορίου Αργυροκαστρίτη για να συνδράμουν τον αγώνα για την απελευθέρωση του νησιού, βρέθηκαν στην Εύβοια από την αρχή του ξεσηκωμού.
Ατυχής ο Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης, καθώς δεν πρόλαβε να καθοδηγήσει και να δρέψει τις επιτυχίες των 2 χρόνων της Επανάστασης! Οι Τούρκοι τον έκλεισαν στο κάστρο της Χαλκίδας, μέχρι το 1823 που κατόρθωσε να δραπετεύσει.
Ατυχείς και οι συμπατριώτες του, οι οποίοι παρά τις επιτυχίες των περίπου 2 χρόνων αιματηρών συγκρούσεων με τους Τούρκους, στις 27 Ιουλίου του 1823 στην θέση Ανδριαλά παρά τον Παγόντα, μία ώρα μακράν του Αγίου, ελλείψει της συνδρομής των Ελλήνων και περικυκλωμένοι από 15πλάσιο αριθμό Τούρκων, ηττήθηκαν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πάνω από 50 πεσόντες.
Για να γίνω πιο κατανοητός παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το ανέκδοτο βιβλίο μου «Ελλάδα! Την ιστορία των προγόνων μας…!»
Ο Mixalis arg, στις 3 του Νοέμβρη 2009, σχετικά με την σφαγή του Μαντουδίου το 1823, διαμέσου της «Φωνής του Κηρεώτη» αναφέρει τα εξής: «…Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι πως διαπιστώνω μια ηθελημένη παράλειψη των μη Ευβοϊκών στοιχείων που συνδράμανε στον αγώνα για την απελευθέρωση, ακόμα και με το τίμημα της ζωής τους. Δυστυχώς στα περισσότερα κείμενα καθώς και αυτά του Ιωάννη Μαυρομάτη δεν αναφέρονται, ή αναφέρονται ελάχιστα, οι Ηπειρώτες οπλαρχηγοί οι οποίοι, ας μου επιτραπεί ο όρος, θεωρούνταν δευτεροκλασατοι οπλαρχηγοί!
Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι αφού ένας από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης στην Εύβοια ήταν ο φιλικός Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης, Μητροπολίτης Ευρίπου. Οπλαρχηγοί όπως ο Λιάκος, ο Ευαγγελινός Αργυροκαστρίτης, ο Σταύρος Βασιλείου και ο αδερφός του ο Κώστας, ο Κώστας Νταλαμάγκας, ο Θωμάς Μπίμπασης και ο Θανάσης Γιώτης πολέμησαν στο ίδιο πλευρό με τον Χαλκιδέο οπλαρχηγό Θανάση Χοντροβασίλη και μάλιστα σχεδόν όλοι οι προαναφερθέντες έπεσαν υπέρ της πατρίδας, την ίδια στιγμή που πολλοί Ευβοείς λιποταχτούσαν για να σώσουν τις ζωές τους από τις ορδές των γενίτσαρων.
Πολλά από αυτά τα ονόματα βρίσκονται στο Μαντούδι και όχι τυχαία. Θα ήταν κατάφωρη αδικία αν είναι να τιμήσουμε μόνο τους Ευβοείς αφήνοντας στο περιθώριο αυτούς που άδικα θεωρούνται λιγότερο Ευβοείς!!!»
Και η απάντηση στην «Φωνή του Κηρεώτη» στις 6 του Νοέμβρη 2009:
«Φωνή του Κηρεώτη», στις 4 Απρίλη του 2009. «…Η σφαγή της Βόρειας Εύβοιας το καλοκαίρι του 1823 καθώς και η ύποπτη λιποταξία των υπερασπιστών της στο Δερβένι» ειναι αναμφισβήτητο γεγονός από όλες τις ιστορικές πηγές. Η διαφωνία είναι σε σχέση με τον καταλογισμό των ευθυνών στους Ιωάννη Κωλέττη (τότε έπαρχο Ευβοίας), Διαμαντή Νικολάου Ολυμπίου (Αρχιστράτηγο Ευβοίας) και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο (Αρχιστράτηγο Στερεάς Ελλάδας)…»
Ο Σ. Τρικούπης στον Ά. Τόμο, σελ. 148, αναφέρει ότι «η επανάσταση της Εύβοιας κηρύχθηκε το Μάη του 1821 από Λίμνιους, σε συνεννόηση με τους Τρικεριωτες, εννοείται Ευβοείς. Μετά από την εξιστόρηση των γεγονότων, τα οποία οδήγησαν την επανάσταση σε καταστροφή, αναφέρει ότι ο Βερούσης απομακρύνθηκε από την αρχηγία, ως η αιτία της καταστροφής, και μέχρι τον ερχομό του Αγγελή Νικολάου Γωβρίνα διορίστηκε προσωρινός αρχηγός ο Σταύρος Βασιλείου.
Φάνης Μιχαλόπουλος: Κι ενώ οι στρατιώτες του Διαμαντή κι οι περισσότεροι ντόπιοι ανέβηκαν στα βουνά ή κρύβονταν ή δραπέτευαν αφήνοντας τον αγώνα, μονάχα λίγοι Ευβοείς και οι Βορειοηπειρώτες στάθηκαν στο τελευταίο στρατόπεδο των Ανδριλιών και πολέμησαν.
Στις 27 Ιουλίου του 1823, επτά χιλιάδες Τούρκοι όρμησαν στα χαντάκια κι οχυρώματα, που τα προασπιζαν τρακόσοι ντόπιοι και Βορειοηπειρώτες έχοντας επικεφαλής τους ατρόμητους καπεταναίους, τους σταυραετούς των Κεραυνίων και των βουνών της Σελλαϊδας: Σταύρο και Κώστα Βασιλείου, Αργυροκαστρίτες, Ευαγγελινό και Λιάκο, Αργυροκαστρίτες, Κώστα Νταλαμάγκα και Θωμά Μπισαρη, Χορμοβιτες, και Θανάση Γιώτη Χιμαρέο. Μαζί τους συμπολέμησε κι ο Χαλκιδέος οπλαρχηγός Αθανάσιος Χοντροβασιλείου, οδηγώντας τους Ευβοείς στην αθάνατη αυτή σκηνή της νεοελληνικής ιστορίας, που δεν μνημόνευσε κανείς, μονάχα ο Σουλιώτης αγωνιστής και χρονογράφος Κουτσονίκας την περίσωσε με τα εξής λίγα λόγια:
«Οι Ηπειρώται Σταύρος Βασιλείου μετά του αδελφού του Κώστα και λοιπών Αργυροκαστριτών και του ατρόμητου Λιάκου του Αργυροκαστρίτου μετά τριακοσίων στρατιωτών κατέλαβον την παρά τον Παγώντα θέσιν Ανδριαλά, την οποίαν οχύρωσαν καλώς. Οι Τούρκοι μετέβησαν εις την θέσιν ταύτην έχοντες και πεζικόν και πυροβολικόν και επετέθησαν κατά των τριακοσίων Ελλήνων την 27 Ιουλίου του 1823 και μετά αιματηράν μάχην οι Έλληνες απέκρουσαν τους εχθρούς, προξενήσαντές τους μεγάλην φθοράν. Την επιούσαν ιδόντες ότι δεν ήτο δυνατόν να ανθέξωσιν επί πολύ απέναντι επτά χιλιάδων εχθρών, άνευ ελπίδος περιμενομένης συνδρομής, απεσύρθησαν από την θέσιν ταύτην. Δυστυχώς ο Λιάκος δεν ηδύνατο να αποσυρθή από την θεσιν εις ήν ειχε τοποθετηθή, διότι ήτο περικυκλωμένος πανταχόθεν και ούτω ηρωϊκότατα μαχόμενος, ως Λεωνίδας, εφονεύθη μεθ’ όλων των συντρόφων του, μεγίστην φθοράν προξενήσας εις τους εχθρούς».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ στο «ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ»
Σταύρος Βασιλείου Χαλάστρας: «Ούτος κατήγετο από την Ήπειρον, από χωρίον Σελιό της επαρχίας Αργυροκάστρου. Οι κάτοικοι του χωρίου τούτου καταγίνονται ως επί το πλείστον εις το εμπόριον του καπνού και ταμβάκου. Όθεν και ο Σταύρος Βασιλείου ευρεθείς εις τοιαύτην επιχείρησιν κατά τας αρχάς της Επαναστάσεως εις την Ανατολικήν Ελλάδα και έχων χρήματα αρκετά ως Μπαλτοδώρος, και ένα αδερφόν Κώνστα λεγόμενον, ανδρειωμένον, ομού και τους άλλους αδελφούς του και τίνας συμπατριώτας του, εσηκώθη αμέσως εις τα όπλα ως καπετάνος και προχωρήσας εις την νήσον Εύβοιαν συνήθροισε στρατόν, εσύστησε στρατόπεδον και έκαμε μάχας καλάς, Έχων υπό την οδηγίαν του και τον Κριζιώτην, και επλούτησεν. Αλλά μετ’ ού πολύ, φονευθέντος του ανδρειωμένου αδελφού Κώνστα, αδυνάτισεν ο Σταύρος και κατατρεχθείς εξεβλήθη της Ευβοίας, και χάσας την πολεμικήν του δύναμιν και επιρροήν, επέρασε με την οικογένειάν του εις την νήσον Σκύρον. Φθονήσαντες δε την κατάστασιν αυτού ο Κριζιώτης με τον Βάσον επέπεσον κατ’ αυτού ως λησταί εις τα 1823, δια να τον φονεύσουν και να διαρπάσουν τα πλούτη του. Φυγόντος δε του Σταύρου και αποτυχόντος του φόνου, εξεγύμνωσαν την οικίαν του και οικογένειάν του και τον έφερον εις πενεστάτην κατάστασιν. Και μ’ όλα ταύτα δεν έπαυσεν αγωνιζόμενος ως οπλαρχηγός καθ’ όλην την Επανάστασιν. Ήν όμως ανήρ με νούν πολιτικόν, ραδιούργος και φιλοτάραχος, υπερήφανος και φατριαστής, και δια ταύτα φθονούμενος απέκτησεν εχθρούς φαρμακερούς και εδυστύχησε πολύ, και μόλις εσωφρονίσθη από την δυστυχίαν, και εδικαιώθη εις τα 1846 με τον βαθμόν του ταγματάρχου».
Υ.Γ. Όπως ανέφερα και πιο πάνω παρουσίασα μερικά αποσπάσματα από το εν λόγω ανέκδοτο βιβλίο μου, ελλείψεις χρημάτων. Αξίζει όμως και η αναφορά με την οποία κλείνω την εξιστόρηση, περί των αδερφών Βασιλείου!
Θα ήταν ευχή Θεού αν οι Σελλειώτες τοποθετούσαν στο χωριό τους έστω μια αναμνηστική στήλη, γιατί όχι και μια εκδρομή στην Εύβοια, στα μέρη όπου πολέμησαν τα αδέρφια Βασιλείου και όσοι τους ακολούθησαν. Επίσης μια πρωτοβουλία αδελφοποίησης με την Εύβοια ή με κοινότητα της Εύβοιας. Ευχή Θεού όμως αν διευρυνόταν η έρευνα και για άλλους αγωνιστές από το Σελλειό και τα άλλα χωριά, όπως γίνεται αναφορά από τον Α. Ψαλλίδα, έρευνα μάλιστα και σε αρχεία απογόνων, αν υπάρχουν! Οπότε απευθύνομαι κυρίως στην νέα γενιά με τα λόγια που επεσήμανα και στην σελίδα 15 της εισαγωγής: Όσο και αν γίναμε γνώστες της ιστορίας των «μυθικών» ή υπαρκτών ηρώων, όσο και αν ευαγγελιζόμαστε την Ακρόπολη της Αθήνας, την Ολυμπία, τους Δελφούς κ.α. (αν και αλίμονο αν έλεγα όχι), αν δε γνωρίσουμε τις ακροπόλεις μας και την ιστορία μας, τους δικούς μας ήρωες και τις ρίζες μας, και αν όλα αυτά δεν τα προβάλλουμε με δυναμισμό στους συμπατριώτες μας, «δώθε» και «εκείθε» συνόρων, μη περιμένετε να αλλάξει το πεπρωμένο μας. Ραγιάδες και ξένοι θα μένουμε στην Επικράτεια που μας εκχώρησαν οι άλλοτε «ταγοί» της Ελλάδας, άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού (μάλλον αλλοδαποί) στην Επικράτεια που ανήκουμε ως ράτσα.
Για να γίνω πιο κατανοητός παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το ανέκδοτο βιβλίο μου «Ελλάδα! Την ιστορία των προγόνων μας…!»
Ο Mixalis arg, στις 3 του Νοέμβρη 2009, σχετικά με την σφαγή του Μαντουδίου το 1823, διαμέσου της «Φωνής του Κηρεώτη» αναφέρει τα εξής: «…Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι πως διαπιστώνω μια ηθελημένη παράλειψη των μη Ευβοϊκών στοιχείων που συνδράμανε στον αγώνα για την απελευθέρωση, ακόμα και με το τίμημα της ζωής τους. Δυστυχώς στα περισσότερα κείμενα καθώς και αυτά του Ιωάννη Μαυρομάτη δεν αναφέρονται, ή αναφέρονται ελάχιστα, οι Ηπειρώτες οπλαρχηγοί οι οποίοι, ας μου επιτραπεί ο όρος, θεωρούνταν δευτεροκλασατοι οπλαρχηγοί!
Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι αφού ένας από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης στην Εύβοια ήταν ο φιλικός Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης, Μητροπολίτης Ευρίπου. Οπλαρχηγοί όπως ο Λιάκος, ο Ευαγγελινός Αργυροκαστρίτης, ο Σταύρος Βασιλείου και ο αδερφός του ο Κώστας, ο Κώστας Νταλαμάγκας, ο Θωμάς Μπίμπασης και ο Θανάσης Γιώτης πολέμησαν στο ίδιο πλευρό με τον Χαλκιδέο οπλαρχηγό Θανάση Χοντροβασίλη και μάλιστα σχεδόν όλοι οι προαναφερθέντες έπεσαν υπέρ της πατρίδας, την ίδια στιγμή που πολλοί Ευβοείς λιποταχτούσαν για να σώσουν τις ζωές τους από τις ορδές των γενίτσαρων.
Πολλά από αυτά τα ονόματα βρίσκονται στο Μαντούδι και όχι τυχαία. Θα ήταν κατάφωρη αδικία αν είναι να τιμήσουμε μόνο τους Ευβοείς αφήνοντας στο περιθώριο αυτούς που άδικα θεωρούνται λιγότερο Ευβοείς!!!»
Και η απάντηση στην «Φωνή του Κηρεώτη» στις 6 του Νοέμβρη 2009:
Απ: Σχετικά με την σφαγή του Μαντουδίου το 1823.
«Ευχαριστούμε για τα σημαντικά στοιχεία που παραθέτεις. Συμφωνούμε απόλυτα μαζί σου ότι η θυσία και ο ηρωισμός όλων των αγωνιστών, άσχετα από την καταγωγή τους, θα πρέπει να αναγνωριστεί και να αναδειχθεί. Αν περνά ένα τοπικιστικό μήνυμα στον τρόπο που καλύπτουμε το θέμα, σε διαβεβαιώνουμε ότι δεν ήταν στις προθέσεις μας και είμαστε έτοιμοι να επανορθώσουμε…».«Φωνή του Κηρεώτη», στις 4 Απρίλη του 2009. «…Η σφαγή της Βόρειας Εύβοιας το καλοκαίρι του 1823 καθώς και η ύποπτη λιποταξία των υπερασπιστών της στο Δερβένι» ειναι αναμφισβήτητο γεγονός από όλες τις ιστορικές πηγές. Η διαφωνία είναι σε σχέση με τον καταλογισμό των ευθυνών στους Ιωάννη Κωλέττη (τότε έπαρχο Ευβοίας), Διαμαντή Νικολάου Ολυμπίου (Αρχιστράτηγο Ευβοίας) και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο (Αρχιστράτηγο Στερεάς Ελλάδας)…»
Ο Σ. Τρικούπης στον Ά. Τόμο, σελ. 148, αναφέρει ότι «η επανάσταση της Εύβοιας κηρύχθηκε το Μάη του 1821 από Λίμνιους, σε συνεννόηση με τους Τρικεριωτες, εννοείται Ευβοείς. Μετά από την εξιστόρηση των γεγονότων, τα οποία οδήγησαν την επανάσταση σε καταστροφή, αναφέρει ότι ο Βερούσης απομακρύνθηκε από την αρχηγία, ως η αιτία της καταστροφής, και μέχρι τον ερχομό του Αγγελή Νικολάου Γωβρίνα διορίστηκε προσωρινός αρχηγός ο Σταύρος Βασιλείου.
Φάνης Μιχαλόπουλος: Κι ενώ οι στρατιώτες του Διαμαντή κι οι περισσότεροι ντόπιοι ανέβηκαν στα βουνά ή κρύβονταν ή δραπέτευαν αφήνοντας τον αγώνα, μονάχα λίγοι Ευβοείς και οι Βορειοηπειρώτες στάθηκαν στο τελευταίο στρατόπεδο των Ανδριλιών και πολέμησαν.
Στις 27 Ιουλίου του 1823, επτά χιλιάδες Τούρκοι όρμησαν στα χαντάκια κι οχυρώματα, που τα προασπιζαν τρακόσοι ντόπιοι και Βορειοηπειρώτες έχοντας επικεφαλής τους ατρόμητους καπεταναίους, τους σταυραετούς των Κεραυνίων και των βουνών της Σελλαϊδας: Σταύρο και Κώστα Βασιλείου, Αργυροκαστρίτες, Ευαγγελινό και Λιάκο, Αργυροκαστρίτες, Κώστα Νταλαμάγκα και Θωμά Μπισαρη, Χορμοβιτες, και Θανάση Γιώτη Χιμαρέο. Μαζί τους συμπολέμησε κι ο Χαλκιδέος οπλαρχηγός Αθανάσιος Χοντροβασιλείου, οδηγώντας τους Ευβοείς στην αθάνατη αυτή σκηνή της νεοελληνικής ιστορίας, που δεν μνημόνευσε κανείς, μονάχα ο Σουλιώτης αγωνιστής και χρονογράφος Κουτσονίκας την περίσωσε με τα εξής λίγα λόγια:
«Οι Ηπειρώται Σταύρος Βασιλείου μετά του αδελφού του Κώστα και λοιπών Αργυροκαστριτών και του ατρόμητου Λιάκου του Αργυροκαστρίτου μετά τριακοσίων στρατιωτών κατέλαβον την παρά τον Παγώντα θέσιν Ανδριαλά, την οποίαν οχύρωσαν καλώς. Οι Τούρκοι μετέβησαν εις την θέσιν ταύτην έχοντες και πεζικόν και πυροβολικόν και επετέθησαν κατά των τριακοσίων Ελλήνων την 27 Ιουλίου του 1823 και μετά αιματηράν μάχην οι Έλληνες απέκρουσαν τους εχθρούς, προξενήσαντές τους μεγάλην φθοράν. Την επιούσαν ιδόντες ότι δεν ήτο δυνατόν να ανθέξωσιν επί πολύ απέναντι επτά χιλιάδων εχθρών, άνευ ελπίδος περιμενομένης συνδρομής, απεσύρθησαν από την θέσιν ταύτην. Δυστυχώς ο Λιάκος δεν ηδύνατο να αποσυρθή από την θεσιν εις ήν ειχε τοποθετηθή, διότι ήτο περικυκλωμένος πανταχόθεν και ούτω ηρωϊκότατα μαχόμενος, ως Λεωνίδας, εφονεύθη μεθ’ όλων των συντρόφων του, μεγίστην φθοράν προξενήσας εις τους εχθρούς».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ στο «ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ»
Σταύρος Βασιλείου Χαλάστρας: «Ούτος κατήγετο από την Ήπειρον, από χωρίον Σελιό της επαρχίας Αργυροκάστρου. Οι κάτοικοι του χωρίου τούτου καταγίνονται ως επί το πλείστον εις το εμπόριον του καπνού και ταμβάκου. Όθεν και ο Σταύρος Βασιλείου ευρεθείς εις τοιαύτην επιχείρησιν κατά τας αρχάς της Επαναστάσεως εις την Ανατολικήν Ελλάδα και έχων χρήματα αρκετά ως Μπαλτοδώρος, και ένα αδερφόν Κώνστα λεγόμενον, ανδρειωμένον, ομού και τους άλλους αδελφούς του και τίνας συμπατριώτας του, εσηκώθη αμέσως εις τα όπλα ως καπετάνος και προχωρήσας εις την νήσον Εύβοιαν συνήθροισε στρατόν, εσύστησε στρατόπεδον και έκαμε μάχας καλάς, Έχων υπό την οδηγίαν του και τον Κριζιώτην, και επλούτησεν. Αλλά μετ’ ού πολύ, φονευθέντος του ανδρειωμένου αδελφού Κώνστα, αδυνάτισεν ο Σταύρος και κατατρεχθείς εξεβλήθη της Ευβοίας, και χάσας την πολεμικήν του δύναμιν και επιρροήν, επέρασε με την οικογένειάν του εις την νήσον Σκύρον. Φθονήσαντες δε την κατάστασιν αυτού ο Κριζιώτης με τον Βάσον επέπεσον κατ’ αυτού ως λησταί εις τα 1823, δια να τον φονεύσουν και να διαρπάσουν τα πλούτη του. Φυγόντος δε του Σταύρου και αποτυχόντος του φόνου, εξεγύμνωσαν την οικίαν του και οικογένειάν του και τον έφερον εις πενεστάτην κατάστασιν. Και μ’ όλα ταύτα δεν έπαυσεν αγωνιζόμενος ως οπλαρχηγός καθ’ όλην την Επανάστασιν. Ήν όμως ανήρ με νούν πολιτικόν, ραδιούργος και φιλοτάραχος, υπερήφανος και φατριαστής, και δια ταύτα φθονούμενος απέκτησεν εχθρούς φαρμακερούς και εδυστύχησε πολύ, και μόλις εσωφρονίσθη από την δυστυχίαν, και εδικαιώθη εις τα 1846 με τον βαθμόν του ταγματάρχου».
Υ.Γ. Όπως ανέφερα και πιο πάνω παρουσίασα μερικά αποσπάσματα από το εν λόγω ανέκδοτο βιβλίο μου, ελλείψεις χρημάτων. Αξίζει όμως και η αναφορά με την οποία κλείνω την εξιστόρηση, περί των αδερφών Βασιλείου!
Θα ήταν ευχή Θεού αν οι Σελλειώτες τοποθετούσαν στο χωριό τους έστω μια αναμνηστική στήλη, γιατί όχι και μια εκδρομή στην Εύβοια, στα μέρη όπου πολέμησαν τα αδέρφια Βασιλείου και όσοι τους ακολούθησαν. Επίσης μια πρωτοβουλία αδελφοποίησης με την Εύβοια ή με κοινότητα της Εύβοιας. Ευχή Θεού όμως αν διευρυνόταν η έρευνα και για άλλους αγωνιστές από το Σελλειό και τα άλλα χωριά, όπως γίνεται αναφορά από τον Α. Ψαλλίδα, έρευνα μάλιστα και σε αρχεία απογόνων, αν υπάρχουν! Οπότε απευθύνομαι κυρίως στην νέα γενιά με τα λόγια που επεσήμανα και στην σελίδα 15 της εισαγωγής: Όσο και αν γίναμε γνώστες της ιστορίας των «μυθικών» ή υπαρκτών ηρώων, όσο και αν ευαγγελιζόμαστε την Ακρόπολη της Αθήνας, την Ολυμπία, τους Δελφούς κ.α. (αν και αλίμονο αν έλεγα όχι), αν δε γνωρίσουμε τις ακροπόλεις μας και την ιστορία μας, τους δικούς μας ήρωες και τις ρίζες μας, και αν όλα αυτά δεν τα προβάλλουμε με δυναμισμό στους συμπατριώτες μας, «δώθε» και «εκείθε» συνόρων, μη περιμένετε να αλλάξει το πεπρωμένο μας. Ραγιάδες και ξένοι θα μένουμε στην Επικράτεια που μας εκχώρησαν οι άλλοτε «ταγοί» της Ελλάδας, άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού (μάλλον αλλοδαποί) στην Επικράτεια που ανήκουμε ως ράτσα.
Τηλέμαχος Λαχανάς
Διαβάστε ακόμη:
* Γορίτσα
👉Κάντε εγγραφή στο κανάλι apenadi blogspot στο youtube για να βλέπετε πρώτοι τα βίντεο μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών