Γράφει ο Τηλέμαχος Λαχανάς
Περί ενθύμησης, καθώς απoφεύγουμε την μνημόνευση!
Εντούτοις έχουμε χρέος, γίνεται λόγος για την ιστορία μας, για την μνημόνευση των προγόνων μας, οι οποίοι καθ όλη την περίοδο της τουρκοκρατίας αγωνίζονταν, σώματι και ψυχή, υπέρ ενιαίας Πατρίδας!
Μέχρι το 1990 δικαιολογημένα, καθώς η Κοινότητά μας, ενσωματωμένη στην αλβανική επικράτεια, δεν έχαιρε το προνόμιο να γνωρίζει περί δική της ένδοξη ιστορία. Η ιστορία της, όπως διδάσκονταν στα σχολεία και όπως είχε ενσωματωθεί στο αλβανικό εγκυκλοπαιδικό λεξικό, την προσδιόριζε ως «Κοινότητα πρώην κολίγων», ερχόμενη την περίοδο του Αλί πασά. Ενώ εκ μέρους της «μητέρας» πατρίδας, δυστυχώς έτσι την βλέπαμε πάντοτε, σιγή ιχθύος. Λες και αποδέχονταν αυτό τον «προσδιορισμό», μάλλον και σήμερα, τυχών αφομοιωνόμασταν πιο εύκολα!
Η μητέρα πατρίδα μας, η οποία απόχτησε την ανεξαρτησία της μετά «τιτάνιου» αγώνα, εννοείται χάρη και στην δική μας «προσφορά», απέφυγε να μας συμπεριλάβει ως συστατικό στοιχείο στην ιστορία της, αν και άλλος είναι ο σκοπός αυτής της ανάρτησης!
Πόσοι γνωρίζουν π.χ. το ότι 338 Άνω Ηπειρώτες, έτσι αποκαλούνταν οι περιοχές μας εκείνη την περίοδο, με επικεφαλής τους Χατζημιχάλη Νταλιάνη Αργυροκαστρίτη και Κυριακούλη Αργυροκαστρίτη, οι οποίοι σε τιτάνια σύγκρουση με 20πλάσιο αριθμό Τούρκων, στις 17 του Μάη του 1878 έπεσαν όλοι στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης, ώστε το νησί να ενσωματώνονταν στην απελευθερωμένη Ελλάδα;
Ίσως αίωρη η απάντηση, καθώς η επίσημη ιστορία (της Ελλάδας), η οποία έπρεπε να είχε συμπεριλάβει στο περιεχόμενό της όλες τις πτυχές της ιστορίας της Κοινότητάς μας, μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση, έπραξε το αντίθετο, παραμέλησε τις θυσίες των προγόνων μας, παραμέλησε την ένδοξη ιστορία τους.
Εντούτοις είναι η μεγαλύτερη συμμετοχή των περιοχών μας στον αγώνα για την ανεξαρτησία της, περίπου 5.000 οι αρχηγοί, οι οπλαρχηγοί και οι οπλίτες μας, και περίπου 1.000 οι πεσόντες στα πεδία μαχών, στους οποίους λείπει η τιμητική διάκριση στο «πάνθεον των ηρώων».
Αν και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, αν και η πατρίδα τους υπό διπλή κατοχή, καθώς υπήρχε και η κατοχή του Αλί πασά, αν και γνώριζαν ότι οι περιοχές τους δεν θα απελευθερώνονταν, άφησαν πίσω οικογένειες, αρκετοί θυσίασαν και τις περιουσίες τους για τον αγώνα, εντούτοις έδωσαν το παρών σε απόμακρες περιοχές, εκεί που πάση θυσία έπρεπε να αναγεννηθεί η υπόδουλη Ελλάδα.
Τα κατορθώματα του θρυλικού Χατζημιχάλη Νταλιάνι Αργυροκαστρίτη και των άλλων οπλαρχηγών της Καβαλαρίας του, οι οποίοι δίπλα στους άλλους αρχηγούς της Επανάστασης, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη κ.α. με το γιαταγάνι τους «στεφάνωναν» την έκβαση βεβαίας νίκης, δεν συγκρίνονται!
Ποιος άλλος Έλληνας αγωνιστής π.χ. συγκρίνεται με την γενναιότητα του Κυριακούλη Αργυροκαστρίτη και των 100 συμπολεμιστών του οι οποίοι, περικυκλωμένοι από 10πλάσιο αριθμό Τούρκων εντός του κεντρικού προμαχώνα του Φραγκοκάστελλου, όταν τους τελείωσαν τα πολεμοφόδια και τους έμειναν μόνο τα γιαταγάνια, ορκισμένοι «ή να νικήσουν ή να αποθάνουν» «συνέδεσαν μεταξύ τους τα πόδια» και με τα γιαταγάνια τους «θέριζαν», μέχρι που σκοτώθηκαν όλοι; Ε λοιπόν αυτός είναι ο λόγος αυτής της ανάρτησης!
Πόσο μνημονεύεται η επέτειος αυτών των 338 πεσόντων του Φραγκοκάστελλου και γιατί όχι εκ μέρους της μητέρας Ελλάδας ένα σύνθετο μνημείο, έστω στο Δελβινάκι της Ηπείρου που «υποτίθεται» είναι η γενέτειρα του Χατζημιχάλη Νταλιάνη; Yπάρχουν μεν προτομές του στο Φραγκοκάστελλο και στο Δελβινάκι, αλλά οι άλλοι 337 «συμπατριώτες» του δεν δικαιούνται μνημόνευση;
Οι περίπου 200 Χιμαριώτες με επικεφαλής τον γενναίο στρατηγό Σπύρο Μίλιο και τα αδέρφια του, οι οποίοι στην έξοδο του Μεσολογγίου, τον Απρίλη του 1826, έπεσαν μαχόμενοι (μαζί και ο αδερφός του Σπύρο Μίλιου) για να προστατεύσουν τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους, δεν αξίζουν ένα σύνθετο μνημείο για να μνημονεύονται; Το ίδιο οι πεσόντες στην Εύβοια, στα Ανδριαλά παρά τον Παγώντα;
Μήπως δεν αξίζουν επειδή γίνεται λόγος για Αργυροκαστρίτες, για Δροπολίτες και Δελβινιώτες, για Χιμαριώτες ή Βορειοηπειρώτες άλλων περιοχών, επειδή γι’ αυτούς δεν είχαν ηχήσει καμπάνες, δεν τους έκλαψαν μανάδες και αδερφές ή οι περιοχές τους ή άγνωστο αν ενταφιάστηκαν και που;
Εννοείται αδύνατον να μνημονεύονταν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, αλλά η «μητέρα πατρίδα», για την οποία θυσιάστηκαν, δεν έχει χρέος να τους μνημονεύει; Άλλο αν σήμερα, ελλείψει ενδιαφέροντος, δεν δικαιολογούμαστε ούτε εμείς οι απόγονοί τους, καθώς είναι πολλά τα 32 χρόνια μετά τον εκδημοκρατισμό!
Η δεύτερη επέτειος, η 17 η Μαΐου του 1914, συμβολίζει την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, πρωτόκολλο το οποίο οι Χιμαριώτες, με επικεφαλής τον νεότερο Σπυρομίλιο, αρνήθηκαν να το αναγνωρίσουν. Πρωτόκολλο το οποίο, εξαιτίας της κήρυξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έμεινε στα χαρτιά.
Λήφθηκε μεν υπόψη με την αναγνώριση Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, αλλά λείπουν σημαντικοί από τους όρους, εκτός των διαστρεβλώσεων και των παρατυπιών. Μάλιστα στους κόλπους της Ε.Ε. Μειονότητας, εκτός του ότι δεν συμπεριλαμβάνονται οι τρεις πόλεις πρωτεύουσες των περιοχών, δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε η ηρωική Χιμάρα των Σπυρομιλαίων!
Τέλος χρέος μας, ως οι απόγονοι εκείνων των γενεών, να μνημονεύσουμε τις δύο επετείους! Αλλά η επίσημη Ελλάδα, για την οποία οι προπάπποι μας θυσιάστηκαν, γιατί αποφεύγει να μνημονεύσει τις επετείους; Μας θεωρεί κατώτερους των άλλων περιοχών της; Θεωρεί τις περιοχές μας κατώτερες, επειδή συναινέσει της εκχωρήθηκαν σε άλλη επικράτεια; Μήπως αυτή είναι η αιτία που υποτιμάει και εμάς τους απόγονους, μέχρι προσβολής; Πως είναι δυνατόν να αναγνωρίζει ως Έλληνες τους ευεργέτες από τις περιοχές μας και να ζητάει από εμάς τους υπερήλικες να συμπληρώσουμε τα 35 χρόνια στην Ελλάδα για να μας θεωρεί Έλληνες, ώστε να μας προσθέσει κάποια ψίχουλα για επιβίωση; Το ίδιο από τους νεότερους, οι οποίοι αν και έχουν συμπληρώσει τα απαιτούμενα ένσημα, τους ζητάει να συμπληρώσουν τα 40 χρόνια στην Ελλάδα για να πάρουν την κατώτερη σύνταξη;
Άλλο αν φταίμε και εμείς, οι ηγεσίες μας, καθώς εύπλαστοι όπως τους είχε μετατρέψει το καθεστώς της δικτατορίας, κυνηγούν μόνο το κέρδος, πληρώνονται από τους μεν και τους δε, ώστε να αδειάσει η ιδιαίτερη πατρίδα μας .
Φταίμε μεν αλλά δικαιολογημένα! Δεν υπάρχει άλλη Μειονότητα στην Ευρώπη, η οποία για να επιβιώσει αποδήμησε ομαδικά, καθώς φτωχή μεν από εκείνο το σύστημα, το οποίο καλώς κατάρρευσε, αλλά χωρίς καμιά επένδυση στην ιδιαίτερη πατρίδα για τα προς το ζην, χωρίς υγειονομική περίθαλψη, χωρίς αρκετή αστυνόμευση και άλλες υποδομές που βοηθούν την ενεργοποίηση της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και άλλων ενασχολήσεων, δηλαδή χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς προστασία εκ μέρους της (υποτιθέμενης) πατρίδας μας, δεν υπάρχει άλλη Μειονότητα λοιπόν, να επιβιώνει τέτοια απερίγραπτη κατάσταση!
Με το φταίμε και εμείς δεν εννοώ για πράξεις που δημιουργούν υπόνοιες ή χάσμα μεταξύ μας και των αλβανών συμπατριωτών, εκτός του ότι πολλοί Μειονοτικοί κατοικούν σε διάφορες πόλεις και περιοχές της Αλβανίας! Ούτε εννοώ να κριθούν τα «κακώς κείμενα» εις βάρος μας, εκ μέρους της μητρός Ελλάδας, μέχρι τον εκδημοκρατισμό της Αλβανίας! Εννοώ ότι είναι ακατανόητο το ότι, ακόμα και σήμερα, δεν λαμβάνει υπόψη της τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κοινότητα στην ιδιαίτερη πατρίδα και στην Ελλάδα, μετά από 32 χρόνια κοσμοϊστορικών αλλαγών.
Καλώς κάθε τόσο ανεβαίνουν στις περιοχές μας ανώτερες πολιτειακές προσωπικότητες και καλώς νοιώθουν την ζεστασιά της υποδοχής από τοπικούς παράγοντες και εναπομείναντες στις περιοχές μας! Αλλά ποιο το συμπέρασμα κομίζουν για την κατάσταση επιβίωσης των εναπομείναντα και των περιοχών μας, και ποιες οι λύσεις όταν επιστρέφουν στην Ελλάδα; Και κάτι άλλο!
Άποψή μου! Σεβαστός ο μη αναθεωρητισμός συνόρων, εξαιτίας του κινδύνου εξ Ανατολάς, αλλά όχι εμείς Έλληνες μόνο για ψήφους, όχι εμείς η γέφυρα να μας ποδοπατούν οι μεν και οι δε, όχι μή αναθεωρητισμός π.χ. και στην αναγνώριση της ιστορίας και του πολιτισμού μας, της προσφοράς μας στους αγώνες και της Ελλάδας και της Αλβανίας!
apenadi.blogspot.com
Δείτε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών