Σε αυτό το πλαίσιο, οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 1994 φέρνουν μια μεγάλη ανατροπή: ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, νέος και δυναμικός, εκλέγεται δήμαρχος Αθηναίων, ανατρέποντας τον θεωρούμενο φαβορί Θεόδωρο Πάγκαλο του ΠΑΣΟΚ. Η νίκη αυτή τον καθιστά τον νεότερο δήμαρχο στην ιστορία της πρωτεύουσας, αλλά ταυτόχρονα τον τοποθετεί και ως σύμβολο της «νέας εποχής» που επεδίωκε η πόλη.
Από την αρχή της θητείας του, ο Αβραμόπουλος δηλώνει πρόθυμος να κάνει «μεγάλες κινήσεις». Στόχος του είναι να διαμορφώσει μια πόλη πιο όμορφη, ανθρώπινη και ασφαλή, πιο πράσινη και βιώσιμη. Η έντονη ανησυχία για την ατμοσφαιρική ρύπανση και η ανάγκη για σύγχρονες υποδομές δημιουργούν ένα ευνοϊκό έδαφος για καινοτόμες παρεμβάσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεκινά η κατασκευή των πρώτων γραμμών του Μετρό, ενώ ο ίδιος υποβάλλει με θέρμη την αίτηση για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, θεωρώντας ότι η επιτυχία αυτή θα προσδώσει στην πόλη διεθνή αναγνώριση και αναπτυξιακή ώθηση.
Η πολιτική και η αναπτυξιακή του επιτυχία επισφραγίζεται το 1998, όταν στις εκλογές επανεκλέγεται με το εντυπωσιακό ποσοστό 58%, το υψηλότερο που έχει καταγραφεί ποτέ στον δήμο Αθηναίων. Παράλληλα, η θητεία του συνδέεται με ένα μοναδικό πολιτιστικό και συμβολικό γεγονός: το περίφημο «αβραμόδεντρο».
Κάθε χρόνο, με την ανάληψη της δημαρχίας του, τα Χριστούγεννα στην Αθήνα αποκτούν νέα διάσταση. Η γιορτή μεταφέρεται στο επίκεντρο της πλατείας Συντάγματος και γίνεται μια ευκαιρία για την πόλη να δείξει την «μοντέρνα» της πλευρά. Αντί για φυσικό έλατο, ο Αβραμόπουλος επιλέγει μια μεταλλική κατασκευή πρωτοφανούς ύψους, επάνω στην οποία κρέμονται χιλιάδες λαμπάκια. Η πρωτοτυπία του δέντρου και η λαμπρότητά του γρήγορα το καθιστούν θέμα συζήτησης σε όλη την Αθήνα, ενώ το 1997 η κατασκευή φτάνει τα 37,4 μέτρα ύψος και τα λαμπιόνια εκτινάσσονται στις 180.000, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.
Το «αβραμόδεντρο» αποτελεί ταυτόχρονα σύμβολο και αφορμή για κριτική. Παρά την αισθητική πρωτοτυπία, πολλοί αθηναίοι σχολιάζουν ειρωνικά την επιλογή ενός «δέντρου που δεν είναι δέντρο», ενώ η υψηλή δαπάνη για τον στολισμό και το συνολικό χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα συχνά επικρίνεται ως παράδειγμα «πολιτικής βιτρίνας». Παρά τις αντιδράσεις, όμως, η λαμπερή κατασκευή γίνεται αναπόσπαστο στοιχείο της εορταστικής ταυτότητας της Αθήνας και συμβολίζει την επιθυμία της πόλης να διακριθεί και να πρωτοτυπήσει.
Με την αποχώρηση του Αβραμόπουλου από τον δήμο το 2002, το δέντρο αποσύρεται, περνά από τις αποθήκες και στη συνέχεια δωρίζεται, αφήνοντας πίσω του ένα ανεκδοτολογικό και ιστορικό αποτύπωμα. Παράλληλα, η γενικότερη πολιτική του δράση, τα μεγάλα έργα υποδομής, η προώθηση του Μετρό και η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθιστούν την οκταετή θητεία του σημείο αναφοράς για την Αθήνα της δεκαετίας του ’90.
Σήμερα, η μνήμη του «αβραμόδεντρου» παραμένει ζωντανή, όχι μόνο ως σύμβολο της λαμπρότητας των εορτών, αλλά και ως δείγμα της πολιτικής φιλοδοξίας και των μαξιμαλιστικών επιλογών που χαρακτήρισαν τη δημαρχία του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Μέσα από τη γιορτή, την προβολή και την αισθητική καινοτομία, η Αθήνα εκείνης της περιόδου επιχειρεί να συνδυάσει την παράδοση με τη σύγχρονη ταυτότητα, αφήνοντας μια πολύχρωμη και φιλόδοξη κληρονομιά για τις επόμενες γενιές.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών