Το Ελληνικό Εκπαιδευτήριο Νίβανης ιδρύθηκε το 1882 από τον Μιχαήλ Χαρίτο, τον ικανότατο, απτόητο και πολύτεκνο προύχοντα του τμήματος Ζαγοριάς. Ιδρύθηκε ανάμεσα σε χωριά κατοικούµενα από χριστιανούς που μιλούσαν την αλβανική και την ελληνική γλώσσα.
Ξεκίνησε αρχικά ως εκπαιδευτήριο αρρένων και στη συνέχεια θηλέων. Λειτούργησε µε το βοήθημα του Συλλόγου προς διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων και µε εξήντα εικοσάφραγκα ετησίως από τον ευεργέτη Κ. Ζάππα. Ο ιδρυτής συνέταξε και κανονισμό, που µε το αρθρ. 42 απαγόρευε στους μαθητές την χρήση του αλβανικού ιδιώματος, αν ήταν δυνατόν και στο σπίτι.
Το εκπαιδευτήριο τούτο, όπως σχεδόν όλα στην Ήπειρο, λειτούργησε χωρίς άδεια της Τουρκικής κυβέρνησης. Ο Χαρίτος όπως παντού συνέβαινε, βρισκόταν σε περιπλοκές µε τους δασκάλους και τους επιτρόπους της σχολής που του εναντιώθηκαν, µε αποτέλεσμα να κλείσει η σχολή. Μετά μετέφερε το σχολείο στην κοινοτική μονή της Νίβανης, όπου, μεταβαίνοντος και του προξένου Αργυροκάστρου Σοµάκη, εψάλη δοξολογία υπέρ του βασιλιά της Ελλάδος.
Ο τουρκοαλβανός Ιβραήµ Δραγότι κατήγγειλε τη σχολή στο Διοικητικό Συμβούλιο Αργυροκάστρου, ότι μεταξύ άλλων ασκούσε προπαγάνδα Ελληνική. Μέσω Μαζβατά και σιν δυστυχώς έθεσε την σφραγίδα του και ο επίτροπος του μητροπολίτη, απόντος του Χαρίτου στη Θεσσαλία, µε αποτέλεσμα να κλείσει το σχολείο, ο δε ιδρυτής να παραπεμφθεί στον Εισαγγελέα. Μετά από διαμαρτυρίες και καταγγελίες κατά πάντων ο Χαρίτος άνοιξε το σχολείο στην οικία του. Ο µητρ. ∆ρυϊνουπόλεως Κλήµης μετά συστάσεως του μουτεσσαρίφη έστειλε τακρίριο στον Βαλή Ιωαννίνων Εγιούπ πασά, ο οποίος µε τη σειρά του παρέπεμψε τα έγγραφα αυτά στον επόπτη της παιδείας, ο οποίος γνωμοδότησε να δοθεί άδεια για τη λειτουργία του σχολείου. Όμως η υπόθεση πήρε άλλη τροπή. Ο υπουργός Παιδείας διαβίβασε τα έγγραφα στο Συμβούλιο της Επικρατείας µε συστάσεις όχι µόνο το σχολείο του Χαρίτου να κλείσει, αλλά και όλα τα ξένα γλωσσών σχολεία, τα χωρίς αδείας συσταθέντα. Ο Χαρίτος από την Κων/πολη ενηµέρωσε τον πρόξενο ότι έχει ελπιδοφόρες ειδήσεις για την έκδοση της αδείας και τον παρότρυνε να συστήσει στο Σύλλογο να του χορηγήσουν τα βοηθήματα που είχαν συμφωνήσει. Ο Σύλλογος απάντησε ότι αν δεν ελάμβανε την άδεια δεν θα του χορηγούσε την βοήθεια, ενώ ο Κ. Ζάππας εξακολουθούσε την χορήγησή του.
Το σχολικό έτος 1886-87 τα κεντρικά εκπαιδευτήρια Ζαγοριάς στη Νίβανη λειτουργούσαν µε 63 μαθητές το σχολείο αρρένων, 10 μαθήτριες το Παρθεναγωγείο, έναν δάσκαλο, µε συνδρομή του Συλλόγου ετησίως 40 λίρ.οθωµ., η οποία ήταν καθυστερούμενη. Το 1890 Διευθυντής των εκπαιδευτηρίων ήταν ο Ηλίας Σ. Σέµης.
Το σχολικό έτος 1890-91 στο σχολείο της Νίβανης οι διδάσκαλοι ήλθαν σε ρήξη μεταξύ τους και ένεκα τούτου αποχώρησαν. Ο πρόξενος γράφει ότι τις 26 οθωµ. λίρες που ήταν προορισμένες για το σχολείο της Νίβανης, η επιτροπή όφειλε να τις διαθέσει υπέρ του Ελληνικού σχολείου Αργυροκάστρου, το οποίο λόγω έλλειψης πόρων είχε ανάγκη ενισχύσεως και μάλιστα μετά την γενόμενης πυρκαγιά του παρελθόντα Ιουλίου. Κατ’ αυτήν οι δυστυχείς χριστιανοί καταστράφηκαν εντελώς, διαρπαγείσης υπό των Οθωμανών της περιουσίας τους, που μετά τόσων κόπων είχαν δημιουργήσει.
Πηγή πληροφοριών: Διατριβή επί Διδακτορία της Ευτυχίας Παππά με τίτλο "Η Επαρχία Δρυϊνουπόλεως της Β. Ηπείρου κατά τη νεότερη περίοδο (Τουρκοκρατία, 20ος αιώνας)"
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών